Ballade en Blanc

Nederland ís niet alleen plat, Nederland lígt nu ook nog plat. Het sneeuwt namelijk maar dat zal niemand zijn ontgaan. En aangezien de NS altijd schrikt van vlok of blad, ligt het hele spoorwegstelsel stil en zit ik in huize KWB met kip te wachten maar er komt geen kip... Behalve die ene verdwaalde en verdwaasde die niet snapt waar die lekkere wormpjes en zaadjes toch gebleven zijn...? Ik vind het wel erg zielig hoor. Niet voor die kip maar voor M die ergens rondom Amsterdam aan het zwerven is op zoek naar een vervoersmiddel dat hem naar huis kan brengen. Het lijkt Jozef en Maria wel, in z'n eentje.

Het ziet er wel prachtig uit en ik ben verliefd, maar dat was ik al, op mijn tuin die ik natuurlijk nog niet eerder in bruidsjurk zag. Alles lijkt feestelijker, net of er slagroom op zit.
Ik heb vanmiddag maar weer een fikse voorraad mezenbollen, voederstations en pindaslingers (jammer van die namen) gekocht. Mijn vogeltjes moeten gezond en kwetterend blijven!

Het is natuurlijk ook nog Sinterklaas geweest, mine de rien (of, zoals wij zeggen: 'tussendoor', 'stiekempjes'). Ja, dat is alweer bijna vergeten maar terwijl ik dit typ, rinkelt aan mijn linkerarm een Armani bracelet (armband is toch een te ordi benaming voor een dergelijk sieraad :)) en geur ik chic en subtiel naar Euphoria, stille getuigen van een uiterst geslaagd avondje van Sinterklaas. Vooral het Spiderman pak voor mijn jongste neefje was een voltreffer. Met zo'n strak en gespierd lijfje kon het ook niet anders dan super-helderig staan.
Helaas is mijn familie niet de fijnzinnigste in woordkeus dus waren er wat vunzige gedichten (waarbij ik hand volledig in eigen boezem steek) en werd er getoeterd om aandacht want luisteren naar elkaars gedichten bleek een no-go. Desalniettemin: een topavond, idioot veel cadeaus en heerlijke soepen in de vorm van verse snert en bruinebonen. De dagen erna hield het toeteren aan... ;)

En in between Sint, sneeuw en snert heb ik getracht mijn dagen zinvol te vullen en dat viel niet mee. Het energiepeil stijgt maar het 'om handen hebben' daalt en ik verveel me te pletter. Dit is niet goed voor mij! Ik doe mijn best maar het houdt een keer op. Maandag was ik goed bezig:
naar de KvK in Ede voor een gesprek of ik geschikt was voor deelname aan het "Ik start smart" project. Dat was het geval. Niet anders verwacht. Niet omdat ik nou een geboren ondernemer ben maar omdat iedere jandoedel die €150 (excl BTW :)) wil inleggen, door de ballotage komt. Zit ik mezelf hiermee naar beneden te halen, doe ik mezelf te kort? Neen. Driewerf neen (ik ben dol op ouderwets taalgebruik, ik heb de Camera Obscura stuk gelezen.). Ik ben eerlijk en oprecht en vooral realistisch. Oké, ik moet er wel bij zeggen: je krijgt een budget van zo'n €460,- en dat mag je gebruiken voor allerlei ondernemers gerelateerde trainingen, die de KvK organiseert, zo zijn ze dan ook weer wel maar geef ze eens ongelijk. Ook mag ik te netwerkborrelen op Koophandelgronden en dat is nooit verkeerd. En..... Ik mag een coach uitzoeken. Niet te verwarren met een couch want van couchpatatoes houden ze niet bij deze club. Morgen of zondag nog een digitaal vragenlijstje maken en een coach uitzoeken. Moet het natuurlijk niet een tweede Gerard Kemkers blijken te zijn... Hahaha! Vrij onwaarschijnlijk dat ik met klapschaatsen de rommelzolder te lijf ga. Maar omdat ik weet dat jullie heel erg geïnteresseerd zijn, zal ik uitleg geven. Een coach is een ondernemer met ervaring die zich als mentor aanbiedt en die ik kan benaderen, nadat ik mijn keuze heb gemaakt, om vragen aan te stellen, tips te krijgen, als klankbord te gebruiken of gewoon gezellig te socializen. Als er nou ook nog een beetje smakelijk type tussen zit, snijdt het mes aan twee kanten!

Mijn tante, de zus van mijn moeder en een soort tweede moeder voor ons; zus, broer en mijzelf, kwam een paar daagjes logeren. Het is wat duwen en trekken in de Villa maar ik heb zowaar een eigen kamertje voor haar kunnen creëren. De aanschaf van een elektrisch inflating luchtbed was een gouden investering en tante lag als een prinses op de erwt. Ik heb wel mijn elektrische onderdekentje moeten afstaan want tante was na 1 nacht zowat een diepvries tante geworden. Gelukkig heb ik een paar schapenvelletjes in voorraad liggen en en heb er 1 in mijn eigen bedje gevleid. Man, wat lekker zacht en warm aan 't lijf! Dat ga ik vaker doen.
Samen hebben we zo'n beetje het gehele commerciële kerstaanbod van Putten e.o. bezocht en ons daarbij niet verantwoordelijk gedragen. Het 'made in Taiwan' materiaal is nog net niet met karrevrachten tegelijk naar binnengereden. Maar mijn kerst zal blinken en schitteren!
Woensdag meldden zich mijn mapa en ben ik met mijn mamma en tante naar de pracht en praal van kerst op Paleis 't Loo gereden. dat viel een beetje tegen. Maar 't was wel een gezellig uitje. Zilveruitje. Oh nee; oránje uitje! :).
Toen we naar de auto liepen, een k..eind over een oprijlaan, zagen we een oud meneertje bibberig en paniekerig staan en hij riep: "help, help!". Tètu-tètu, hulptroepen waren onderweg. Mijn mamma en ik namen het meneertje tussen ons in en schuifelden richting uitgang. Het type kwam uit Delft en was met het openbaar vervoer naar Apeldoorn gekomen. Nu nog even lekker een pannenkoek eten en dan naar huis, zei het meneertje. O, en hoe komt u daar dan? Met de bus dus. Het manneke had een kruissnelheid van 2,5 km per uur dus ik had inmiddels het ledder want de auto was nog niet in zicht, laat staan een bushalte. Na eindeloos geschuifel en gepiep van mans' longen in mijn linker oor, zag ik mijn zeerover staan en spurtte erheen maar werd in de vaart geremd door een dwingende arm met daaraan een mens. O ja...
Enfin, ik heb de man in de auto geduwd, moeder en tante gezusterlijk achterin- de veelzeggende oogopslagen van tante in de achteruitkijk spiegel negerend(zij is de wat minder sociale van ons :)) en hem er bij de bushalte weer uitgeduwd. Ik hoop dat hij niet bevroren is en wordt aangezien voor een aardige ijssculptuur want volgens mij reed er geen bus daar. dat betekenen die oranje zakken over zo'n bord toch?

De bewoner van dit pand is dolende op Amsterdam C.S. Ik, in the meantime, vraag me af: zet ik de oven aan of ruk ik een zak O'Lays open? Al die keuzes in het leven. Pffff. Dan maar vast een glaasje port.

O, sms: "ik zit in de stoptrein naar Amersfoort". Dan toch de oven maar aan!

Avec petits pois lardons?

Fais moi une place

“Uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaduw heen.

Ach, wij vinden waar wij staren, niets bestendigs hier beneên.
Op de weg die wij betreden, staat geen voetstap die beklijft;
Al het heden wordt verleden, schoon 't ons toegerekend blijft.”

Ja, dit soort overpeinzingen kloppen aan mijn hersenpan, hartklepje of buikwand (want waar die gevoelens van lichte melancholie zich manifesteren weet ik niet precies. Hoewel mijn opsomming meer klinkt alsof we ons in de operatiezaal van Dokter Tulp bevinden. Ik word er persoonlijk licht onpasselijk van).

Maar, lieve dames en heren, het is vandaag de eerste dag van de laatste maand van het tweede decennium van de 21^e eeuw. En nadering van 31/12 betekent traditiegetrouw dat de schrijfster dezes overmand wordt door stemmingen als melancholie, overpeinzing, bezinning, geloof, hoop en liefde. Ik zal mijn samenvatting van 2010 nog even bewaren want zover zijn we nog niet maar de vertakkingen van de laatste 48 weken ontbotten in mijn hoofd en hart.

Minder poëtisch: wie heeft er zijn Sinterklaas gedichten al af? Ik heb een ‘blank’ van hier tot Mira. Dat wordt weer stressen in de nacht van 4 op 5….

Ik heb wel een excuus: ik moest mij terdege voorbereiden op een presentatie. Dat ik daar nou zó zenuwachtig voor zou zijn had ik nooit kunnen denken. Zal ook wel liggen aan die eindejaarsblues, Die kan mij soms een beetje lamleggen. Maar goed, terug naar de presentatie.

Via VluchtelingenWerk had ik mij opgegeven voor een 2 daagse training “Presentatie Technieken”. Via VluchtelingenWerk? Hoor ik je vragen. Ja. Want wij gaan ook wel eens den lande in en dan met name langs Middelbare en lagere scholen om onze kinderen zó voor te lichten dat zij later hopelijk geen PVV stemmers worden. Heel eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik het heimelijk ook hoop te gebruiken voor mij Le Balai promotietour.

Enfin, afgelopen dinsdag was P day! We hadden ons allemaal moeten voorbereiden op een spreek- en performance tijd van zo’n 10 minuten. Ik had het ledder. Want ik had natuurlijk weer besloten om af te wijken en het niet te doen over ons werk noch voor een groep HBO’ers.. Nee, ik ‘deed’ Le Balai! En wel voor een groep startende ondernemers tijdens een netwerkevent. Dit was bedacht tijdens een LinkedIn sessie bij Marcelle thuis.

M heeft mij vervolgens heel goed geholpen. Ik vertellen, hij schrijven en wegstrepen. M was mijn publiek en een nogal kritisch… Maar ich habe es geschaft en en passant mij toehoorders ook nog een print van mijn homepage en wat handige opruimtips met, in niet bescheiden lettergrootte, Le Balai midden onder, in de mik kunnen duwen. J

En Franca en Jochem: bedankt voor jullie mentale ondersteuning!!

Nu op naar de makelaar en begrafenisondernemer…. Brrr….

Het toneelstuk vordert. Het wordt zó leuk! De hoofdrolspeler, Wout, is een kanjer, hij ís echt de staatssecretaris die een slippertje maakt! Donderdag neem ik wat jurkjes en schoentjes mee die de secretaresse wellicht zal gaan dragen want zij moet natuurlijk het verleidelijke vrouwtje verbeelden. Over 2 weken heb ik een afspraak met Doris, onze regisseuse, om de gehele aankleding door te spreken. Verheug, verheug.

Twee weken geleden zag ik zo’n advertentietje hangen bij Albert Heijn: “GEVRAAGD: iemand die mij 1 uur in de week Franse les wil geven”. Hé, dacht ik, dat wil ik wel!

Het gaat om een dame die op de Volksuniversiteit Franse les volgt maar die zó eager is, dat ze het jammer vindt dat er ook wel eens geen les is.. Helaas zal het hem niet gaan worden voor een uur in de week want wat zij ervoor kan betalen vind ik te weinig. Maar…Als de lessen in januari niet doorgaan (docent is 68, woont in Nijkerk en misschien vriest het wel en zo. En er zijn nog maar 6 cursisten over, ook dat nog. Daar zou ik als gepensioneerd Franse leraar ook mijn relaxstoel in Nijkerk niet voor uitkomen) kan ik dan nog iets betekenen?

Dat denk ik, en zij inmiddels ook, wel! Ik mag de keuken van M op nummer 29 gebruiken als klaslokaal en wel alle dinsdagen wanneer de eigenaar zelf staat te blokschaven en zwaluwstaarten tijdens de wekelijkse sessie houtbewerking. Dus mijn voorstel: 6 man (5, 4, 3 of 2 mag eventueel ook) komt naar KWB, we kletsen TWEE uur Frans, ik leer ze een mooie uitspraak en een flinke woordenschat. Geen huiswerk, wel een thema, ter voorbereiding et voilá! Ça peut rapporter gros! Ik hoor in de eerste week van januari of het doorgaat want in principe zou de ‘klas’ per 11/1 weer van start gaan, mits… Ik hoop dus dat die mits een dikke, vette mits is en blijft! Lijkt me enig om te doen. En over de prijs worden we het vast wel eens madame.

Mijn ‘Jaap de navigaap’ is een heerlijkheid. Vorige week ging ik lunchen in Apeldoorn en Japie bracht me er heen zonder hapering. En dat heb ik echt wel nodig want ik ben een kluns in het richtingsverkeer. Nou, afgelopen zondag was ik wel een beetje in de war van Jaap. Nooit gedacht dat ik nog eens in de war zou raken van een Jaap, edoch.

Na een verjaarsvisite bij buurmeisje Gerrita in Voorthuizen, moest Jaap mij leiden ‘naar huis’.

Als je de weg weet, een ritje van nog geen 10 minuten. Maar als je niet geboren bent in een gebied dat wordt gedomineerd door schuren, weilanden, bomen, bos, nog meer schuren en bomen en vooral weilanden, dan lijkt ALLES OP ELKAAR! HELP! Het eerste stuk kwam mij nog logisch en min of meer vertrouwd voor. Tot ik een zandweg werd opgestuurd. Jaap heeft een vrouwenstem, een nogal dwingende zou ik zeggen. Dus toen ik de aanwijzing om dat hobbelige zandweggetje in te slaan negeerde, kefte Jaap als een boze trol dat ik om moest keren en wel na 70 meter (waarom na 70 meter? Wordt hij/zij soms gesponsord door BP of Shell?). Ja, dáág. Dan zou ik tot in lengte van, op z’n minst nacht, tussen onbekende weilanden zwerven, met nog maar 1 Wilhelmina pepermuntje in mijn dashboardkastje en genoopt de condens van het achterraam te likken ten einde de ochtend te halen. Bekénde weilanden is tot daar aan toe, maar ónbekende?! Dus ik reed de kant op die mijn niet feilloze richtinggevoel aangaf. Jaap gaf de moed niet op. Ik had helemaal geen erg in het feit dat ik een rondje reed (het was al schemerig) en stond ik me daar toch weer voor dat pad! Oké, geen bordje “eigen weg”. Wel een boerderij aan het eind dus op z’n ergst kon ik daar op het erf tenminste keren en hoefde ik niet dat hele rot zandpad achteruit weer terug… Maar..! Oh wonder! Het pad ging links van de boerderij door en kreeg zelfs een naam “TRA” (dat betekent doorgang, maar dat wisten jullie wel hè?). De lucht kleurde steeds paarser en ik voelde me als in een licht unheimische roadmovie en verwachtte elk moment een psychopatische fietser met fietstassen met een rare vorm, die met enge, veelzeggende blik voor mijn auto op zou duiken uit het niets (of uit zo’n weiland dan) . Er dook helemaal niets op behalve een weg die ik herkende! Inch’allah! Japie, you’re my main man! Binnen 3 minuten was ik thuis.

Niet vergeten mijn voorraad Wilhelmina pepermuntjes aan te vullen.

De vogeltjes hebben de macht overgenomen in mijn tuin. Ik laat ze graag in de waan en zet allerlei lekkers voor ze klaar.

Zondag is het Sinterklaas, leuk!

Gedichtje? Kom maar op! J

Petit Joseph, écoute ma prière...

A mon age et à l'heure qu'il est...

Als 48 jarige vind ik wel dat ik wat te vertellen heb. Niet alleen in de zin van: 'ik heb best wel wat beleefd in mijn leven' maar ook 'ik heb iets in de melk te brokkelen'. Vind je ook niet? Kijk, een émince grise kunnen we mij nog niet noemen (Dieu merci!) (en trouwens, zijn er wel grijze vróuwelijke eminenties? Zal wel weer niet...) maar enige wijsheid kan een 48 jarige blondine niet worden ontzegd. Une petite emenice blonde?

Nou, dat vond ik een leuke inleiding. Natuurlijk ben ik zo wijs als de waan van de dag en maakt het geen zak uit of je 35 of 48 bent. maar dat laatste ben ik dus wel en de dag waarop het inging was een hele leuke. 's Morgens had ik wat vriendinnetjes en 1 vriendje op de kof mét taart. Waarvan één zelf gebakken en die was zóóó lekker! En best veel cadeautjes namen ze mee! Het liefst hang ik ook nog slingers op maar die kon ik niet vinden. Het is hier ook zó groot! :)
Ik had me voorgenomen om 's middags nog wat te werken en dat heb ik dan ook gedaan. Lekker met m'n noteboekje aan m'n tafeltje (ja, sorry hoor, maar allles ís hier écht 'tje') en genieten van de bloemen, de smsjes, de kaarten (maar 3 digitale en veel papieren. Dat dat mijn voorkeur heeft, heb ik al eens duidelijk gemaakt geloof ik...). En regenen dat het deed!
's Avonds zou ik gefêteerd worden op een sushi maal in Amsterdam maar omdat het verschrikkelijk plensde, woei en waaide, besloten we maar dichterbij huis te blijven. Mijn voorstel om in de buurt te eten en dan een filmpje te pakken werd met gejuich door de menigte begroet. Die film hebben we nooit gezien want het eten in www.hetoudepolitiebureau.nl bleek een feest op zich. Goed en origineel, super wijn, relaxte en uitstekende bediening en een sprankelende conversatie. Dat is wat een jarig meisje wil. En kreeg!
Zondag kwam de fam overladen met cadeaus en lekkers. Het was een beetje proppen tijdens het eten maar het was zó gezellig en ik heb zóveel leuks gekregen. Ik wil iedere dag wel 48 worden hoor.

Maar het leven is niet louter feest. Sommige mensen roepen dat wel maar ik geloof ze niet. Er zijn feest MOMENTEN en dat is al héél fijn! Life is bitter, life is sweet, Vind je ook niet? Er moet iets te hoogtepunten overblijven.
Dus: er moest ook gewerkt, getraind en gecursusd worden. 'Presentatie technieken' stond op mijn programma en daarvoor reed ik, toen nog zonder navigatie, naar Apeldoorn waar een leuke club mensen op mij wachtte (ik was niet te laat, echt niet, ondanks dat 'zonder navigatie') en een nóg leukere docent. Tja, de trainingen van nu zijn doordacht, doorwrocht, gelikt, een perfecte mix van luisteren en (inter) actie, zo ook deze. Ik vond het hartstikke leuk en wat ik minder vind, of in elk geval een beetje eng, is dat ik de 30e een presentatie moet geven van 10 minuten. Whaaaa! Kan ik dat wel? En wat zal ik doen? Le Balai waarschijnlijk. Weer een uitdaging erbij. Het was wel het jaar der uitdagingen zeg, dat 2010. Wat zou 2011 in petto hebben? Oei, inspirerende gedachte, avontuurlijk eigenlijk meer. Maar zover is het nog effe niet.

Want als tegenhanger van al dat geleer en gepresenteer moet een mens (van 48) ook ontspannen. En dan het liefst met gesloten beursje (ja, ook dat is tijdelijk 'je'). Mijn onrustige lijf en geest hebben meer nodig dan een literair hoogstandje, de Voices of Holland of het buiten zetten van de vuilniszak. Hé, what about toneel?! Ja hoor, een leuke, landelijke plattelands vereniging die midden in de repetities zit van een komedie à la John Lanting, compleet met een decor vol met deuren en ramen waar de hele tijd mensen door naar binnen en naar buiten gaan. 'Out of order' heet het en ene meneer Ray Cooney is de auteur. En ik ben de nieuwe rekwisiteur van dit Broadway waardige stuk! Helaas waren de rollen al vergeven; 'Ernst & Luim' is al sinds september serieus aan de reptities :) Geen koket kamermeisje, strenge directrice of overspelige echtgenote zal ik dit vroege voorjaar voor jullie neerzetten maar de volledige aankleding van toneel en acteurs doe ik wél. Ik geniet ervan want, ondanks dat het amateur toneel blijft; wat is er leuker dan met een groepje bevlogen mensen iets creëren? Tegen de tijd dat het zover is kom ik wel met kaarten leuren. Wel komen kijken hoor!

Tussendoor nog een verrassend intermezzo met een meneer die ik ergens in februari heb ontmoet tijdens een info avond voor startende ondernemers. 'Even een kop koffie?' maar het werd uiteindelijk en wijntje of twee en zoveel geklets dat meneer ons vergeleek met 2 vrouwen behalve dat de sherry ontbrak. Ben ik dan al zó middelbaar? Sherry? Ik drink wodka meneer! Maar welbedankt voor de gezellige middag en de navigatie doet het weer.

Om mijn dagen niet achter of liever voor het toetsenbord te slijten, maak ik dagelijks een wandeling. Ik leer mijn leefomgeving beter kennen, loop mijn conditie naar een hoger level en ontmoet nog eens een oud wijfje. Die groeien hier bij bosjes. Niks geen lekkere coca cola man in een fijne 501 die op zoek is naar mij in het Speulderbos (o, dat is waarschijnlijk alleen in het SPROOKJESBOS. Ga ik daar de volgende keer eens wandelen.). Het wemelt er van de berollatorde besjes met steunkousen en rode neuzen begroeid met onbestemde zaken. Maar wél gezellig om een praatje mee te maken in de soms wel eenzame dagen! Kijk, een dialoog moet je niet verwachten. Je bent gewoon tijdelijk even één groot oor, dat leg je geduldig op het pad, kijkt er meewarig, meelijdend of begripvol bij en net als jij adem haalt om jóuw verhaal te doen, blijkt er ineens rocket gazoline in die sloffen te zitten en zit het schuifelende omaatje inmiddels bij de haard met een Jäegerthee. Ik heb mijn goede daden weer gedaan.
Bovendien hoef ik nu geen kruimeltjes meer achter te laten want ik heb een heus navigatieapparaat gekocht! Nou eigenlijk meer gekregen van mijn mapa (mamma en pappa). Voor mijn verjaardag mocht ik er één uitzoeken en nu voel ik me wel bijna 48: een eigen auto én een eigen navigatie. Het wordt wel erg volwassen en 'ik kan heel goed voor mezelf zorgen' allemaal. Nou, dat is kul, wat dat kon en kan ik sowieso. Ik weet de weg in Parijs blind. :)
Maar alle gekheid op een stokje: Jaap is fantastisch (navigatie is zo'n lang woord en Den Helder heeft een vuurtoren, een hele lange, rode, mooie en die heet 'Lange Jaap' en wijst scheepjes de weg. Jaap dus!) .

Vanmiddag was ik in het pittoresque Muiden met vriendinnetje Suzanne die me uitnodigde voor een verlate verjaardagslunch. Het was weer zó ontzettend als vanouds, jammer dat we niet meer roken... We moeten er wel een beetje om lachen dat we middelbaar aan het worden zijn maar gelukkig niet middelmatig, vinden we zelf. Italiaanse pasta, goed wit wijntje en veel 'klepperdeklep', de tijd ging weer veel te snel. Maar ach, hoe ver is Muiden nou eigenlijk van Putain?!

Zondag gaat de zon schijnen. Dat is een fijn vooruitzicht.
En met die zon in het vooruitzicht ga ik me voorbereiden op de komende week.
Dag vogels, dag bloemen, dág....

J'ai eu trente ans...

Les Vendredis

Even beginnen met een herfstig plaatje. De afgelopen 2 dagen had ik namelijk een intensieve training in Soesterberg 'omgaan met psychosociale problemen'. 1 Nachtje slapen ook en héérlijk eten. De liefde van deze vrouw gaat ook door de maag. Onder andere. Prima training en uitstekende docente; dank, Rasha! Ook leuk trouwens om weer met een groep mensen iets 'samen te doen' en nieuwe mensen te leren kennen waar je een 'klik' mee hebt. Bovendien: ook jezelf weer een klein beetje beter te leren kennen, ja als bijna (nog 3 uur!) 48 jarige leer je nog steeds. Gelukkig maar!
De locatie was "Kontakt der Kontinenten" en dat is een prachtige locatie, voormalig klooster, midden tussen de bossen. Boven mijn bed was de naam van het conferentiecentrum mooi verbeeld (zie foto). En vanavond zou ik naar mijn eerste toneelclubjes avond maar ik was gevloerd. Door de behandelde stof (problematiek/trauma's van onze cliënten die allemaal uit oorlogsgebieden komen. Voor de goede orde: de training werd georganiseerd door Vluchtelingen Werk) en de emoties die nog erg door mijn eigen aderen razen, leek het me verstandiger vanavond even pas op de plaats te maken want anders had ik daar wellicht alleen de rol van Niagara watervallen kunnen spelen. En het is al nat genoeg! :)

Vorige week was mijn nichtje Frédérique, 8 jaar, meestal Freddy genoemd, 3 nachtjes te logeren. Dat was een feest voor zowel haar als mijzelf! Uiteraard, zoals het een goede suikertante betaamt, had ik wat geinige dingetjes voor haar geregeld. Zo zijn we, met behulp van Marc, een rit gaan maken met 'paard en wagen' door het bos. Dat klinkt gezapig maar dat was het bepaald niet! Doordat we af en toe met flinke draf over smalle bospaadjes raasden en de weg vol kuilen zat waarvan we de diepte niet konden inschatten omdat ze vol water stonden, zagen we er in no time uit als moerasmonsters en voelde ik me, in m'n eentje!, Thelma & Louise. Freddy zat naast Marc op de bok en was super stoer. Maar dat is ze altijd. De volgende dag mocht ze een half uurtje paardrijden bij mijn buurmeisjes en ook dat deed ze met verve. Ik kan niet zeggen dat het nu direct een amazone in de dop is. Meer een kapot matrasje wat per ongeluk op een rodeo stier terecht is gekomen maar ze kijkt alsof ze op een paard geboren is en praat er na afloop ook over met de air van een Ankie van Grunsven. Aan zelfvertrouwen ontbreekt het haar niet en dat is een goede manier om het leven in te stappen. Ganzen voeren, pannenkoeken eten, samen de tuin doen; het was gezellig en ontspannend en ik voelde me een béétje alleen toen ze mij de volgende ochtend niet meer met haar kwebbelbekje wekte (ze lag ook heerlijk naast me in het grote bed)...

En morgen ben ik jarig!! 's Morgens komen Marjan, Jacqueline, Jochem en Marcelle gezellig koffie drinken en 's avonds ga ik eten bij Kaiko in Amsterdam. Dat schijnt een superdesuper Japans restaurant te zijn en laat ik daar nou dol op zijn! Entourage is niet zó maar het eten subliem. Ach, dan knijpen we wel een oogje toe en letten niet op de formica tafeltjes en TL verlichting (kaarslicht is wél flaterend. Vanavond toch maar even een anti rimpelmasker op gekwakt :) en zetten de smaakpapillen op extra scherp. Hmmmm, na een bord erwtensoep uit de magnetron en een broodje Nutella is sushi als nectar voor dit 'godinnetje'! En 'les vendredis'? Nou, dan bén ik jarig, Marie si belle! Dat zeg ik dan maar zelluf.
Dors bien, ik ga slapen. Ja, echt!

Si j'étais elle...Je la suis!

Het stomme is: ik moet in mijn agenda kijken wat ik ook alweer 'allemaal' gedaan heb de laatste weken! Was het zoveel? Was het zo onbelangrijk? Begin ik te aderverkalken? Ben ik teveel bezig met de toekomst? Nee, nee en nog eens nee. En ja, ja en nog eens ja want het is van allemaal een beetje en van allemaal een beetje niet. Behalve dat aderverkalken dan want zover ben ik nog niet in het verval.

<-sprinkhaan op de laatste fleurige oprisping.

De laatste weken waren eigenlijk best prima! Ik heb een beetje kunnen 'investeren' in Le Balai; eerst een netwerkborrel (aangeduid als Cocktailparty) in Ede. Ik had drommen mensen verwacht maar die avond waren er jammer genoeg slechts 2 handjes vol. Er waren ook heerlijke hapjes, meer een bescheiden diner buffet eigenlijk, en daar heb ik me vol overgave op gestort. Figuurlijk dan :). Dit weg peuzelend kwam er een Amerikaanse dame naast me zitten en ontspon zich een hartstikke leuk, sprankelend en interessant gesprek. Later hoorde ik (ze gaf me haar visitekaartje omdat ze een boek samen met mij wil schrijven over het al dan niet talent hebben voor organizen en dan wel op gender basis. Dat boek komt er misschien nog wel een keer. Wat heeft het leven nog voor me in petto?!) dat het één van de Professional Organizer goeroes is, helemaal ingevlogen vanuit de USA om in Ede een symposium te geven: Judith Kolberg. Mij hiervóór niet bekend maar nu dus wel!

Tussendoor wat gewerkt met mijn Somaliër Abdi en zijn vrouw. Woningstichting, gemeente, meubels kijken, oeverloos bellen met een Nuon, een UPC, een belastingdienst en dit alles met de communicative vaardigheden tussen klant en mij van een doofstomme blinde tegen een van ledematen gespeende Chinees (vertaling: ook gebarentaal werkt niet of nauwelijks want de <-Kantoor associaties van een Nederlandse en een Somaliër lopen volstrekt niet synchroon. Het blijft een avontuur.). En, wonderbaarlijk genoeg: we zijn zo goed als 100% op de rit! Na de verjaardag van mijn knappe, in alle opzichten, neef Maarten hebben we met veel mensen afscheid genomen van de lieve vader van mijn schoonzusje Hyon. Hoewel ik hem niet heel vaak heb ontmoet, was het toch voldoende om erg onder de indruk te zijn en verdriet te voelen op de dag van zijn crematie. Dat hoort óók bij het leven.

Mijn vriendinnetje Sabine kwam mijn villa bezichtigen en nam daarbij niet alleen een mega zware tas gevuld met heerlijk tijdschriften maar ook een schitterende bos bloemen mee. Heel bijzondere. Een soort lelie-orchidee achtige. Zie foto. Ze staan ruim een week te stralen maar nu begint het toch wel een droevig geheel te worden. Jammer want ze zijn erg decoratief! En afgelopen weekend had ik een logé en wel Juana. Juana woont samen met Gerard. Gerard is een vriend van mij die ik al zo'n 16 jaar ken, niet vaak zie maar me wel heel dierbaar is. En Gerard ontmoette Juana op het vrijgezellen feestje van Miguel, de broer van Juana en een vriend van G. en mij. Kun je het nog volgen? Ze werden verliefd precies in de tijd dat M en ik dat werden: mei 2002. Bij hen is het iets aardiger afgelopen want ze hebben samen een huis gekocht en een kindje gefabriceerd. Julian lijkt op een lief klein bosfauntje. En zondag begon hij voor het eerst stapjes te zetten! Mijn tweede Le Balai investment was een info avond van de ING. Samen met vriendin Jacqueline die heel bijzondere balpentekeningen (zie www.jacquelinelaros.nl) hebben we ons in Apeldoorn laten voorlichten door 2 wizzkids van Google en Quickcheck die ons, en de rest van de zaal, vertelden hoe onze site er uit moest zijn om hem optimaal te laten functioneren én wat je moet doen om een hoge score te halen bij de zoekmachines. Ze hadden mijn site als voorbeeld genomen en dat was natuurlijk top: iedereen in de zaal wist gelijk van mijn business én ik kon optimaal mijn voordeel doen met de uitgelichte voorbeelden!

En nu ben ik snip en snipverkouden. Na mijn rit naar Ikea was ik toe aan iets warms en wat ik in Parijs eigenlijk altijd deed: ik ben lekker warm gaan eten! Alleen waren het nu spruitjes in plaats van bouillabaisse of een chateaubriant....

Verder takelt de tuin steeds verder af. De bollen zitten weliswaar in de grond, met dank aan G, maar boven de grond wordt het een kale zooi. En weet je wat? Voor mijn raam staat een boom. Toen hij nog groen en vol was was het een mooie, nu vallen zijn takken met bossen op het terras. Die boom, dat is een Duivelswandelstok! Zo heet ie! Heb ik weer; zit ik alleen in een stille en bosrijke omgeving met geen living soul in de buurt, laat staan een warm en beschermend lijf naast me, heb ik een Duivelswandelstok voor het raam!!! Maar wat nu zo raar is: hij heet óók Engelenboom! Contradictio in terminis. Nu kan iemand er wanstaltig uitzien maar een engelachtig karakter hebben. Omgekeerd kan ook maar dat is eigenlijk enger. Het is maar een boom. Hopelijk een karakterloze. Als ik over 3 weken geen nieuw blogje heb geschreven verzoek ik je eens onder de Araliáceae op nummer 50 te kijken....

<- het bosfauntje. En ik.

Restons amants...?

Angela...

Angela van de woningstichting belde me net. Nou ja, om een uur of half vijf. Ik zat in de auto van Barneveld naar Putten en er reed een tractor voor me met een snelheid van 30 km p/u. Normaal zou ik daar omheen gejakkerd zijn maar nu tufte ik er lekker achteraan, blij met het alibi dat me verschaft werd om 'ongestoord' te kunnen bellen. De auto's die me voorbij scheurden keken geërgerd of verbaasd naar binnen. Pech gehad. Ik was in gesprek over de verhuizing van mijn cliënt Abdi die donderdag de sleutel van zijn huis krijgt waar hij, voor het eerst sinds hun geforceerde scheiding, 3 jaar geleden in Mogadishu, met zijn vrouw en hun drie kinderen gaat wonen. Ik was het vergeten! Blij dat ze belde maar nu moet ik een andere belangrijke afspraak omzetten en dat vind ik ook echt erg.

Kort daarvoor had ik, ook alweer vanuit de auto maar nu stilstaand, een belletje gepleegd met M om te vragen of ik iets op kon halen. Maar dat kon helaas niet want zijn ex (de eerste ex) was op bezoek. Afwijzing. Gevolg: ik hevig geëmotioneerd op gesprek bij een ongelooflijk lieve man van het UWV, die me sterk aan een ex-collega deed denken en die me goed geholpen heeft. Maar nog steeds roeren de emoties zich. Heftig.Buurvrouw ontmoet..... :)

Die roerden zich trouwens ook op 'hertenkamp' de Hoge Veluwe waar het mannetjes hert burlend en driftig op z'n vrouwtjes lettend, zich de baas van het bos toonde. Altijd riepen wij dat 'iedereen' 'altijd' maar wild zag onderweg en dat men hele opgezette reeën, eekhoorns, wilde zwijnen en wat dies meer zij in vitrinekasten bewaarde. Wat een pech! Wij zagen nóóit eens wat. ja een keer een verdwaald reetje waar we nog net een hoef van zagen wegschieten in het lover en een dooie buizerd gevonden in de wei. Nou, dat kunnen we nu niet meer zeggen want voor ons, op zo'n 100 meter (of minder?) ontvouwde zich een weergaloos schouwspel van zeker 40 hertjes met een bok die zijn gewei met trots droeg. Dit klinkt heroïscher dan het vermoedelijk is want aan het einde van de bronstijd zakken die herten zowat door hun hoeven en ik vond deze ook een burl geven die een laatste krachtinspanning vermoedde. Beetje schor en niet erg overtuigend. Maar wij kunnen nooit meer zeggen dat we nooit eens wat zien! Overigens was het publiek (want je hebt van die spots die blijkbaar 'iedereen' ook weer weet te vinden) niet minder imposant. Zowel in aantal als in meegenomen materiëel....

De herfst heeft toe geslagen. Deze week was het weliswaar wonderbaarlijk mooi weer, de blaadjes vallen en verkleuren (in welke volgorde dan ook) onverbiddelijk en onomkeerbaar. De tuin biedt een steeds afgetakelder aanblik. Zeker ook omdat ik zelf een gat heb gesnoeid in een zeldzame blauwspar die nu als een slanke den door het leven gaat. Een soort size zero. Tenminste, ik hoop dat ze het leven niet láát! Het geeft meer licht in mijn duisternis maar ik ben wel een béétje verbaasd over mijn eigen doldriestheid. Ik hou blijkbaar van snoeien. Toch het goeie vak gekozen!
Enfin, het licht, verder met de herfst sonate, krijgt de lage, gouden gloed van het najaar, de spinnetjes weven zich een slag in de rondte en leggen voorraden aan voor magere tijden. Toch wel mooi ook, dit seizoen. Zolang de zon maar schijnt!

Je suis seule sur la terre, sous une lune noir...

La petite sorcière malade

Net mijn eten op. Lekkere penne met spinazie en ander rommeltjes. Ik had trek! Honger mag je niet zeggen, dat hebben de kindertjes in Afrika. Nou, ik heb vandaag met meerdere Afrikanen gecommuniceerd (Somaliërs en een Guinese waar ik lekker (en stiekem want we 'moeten' eigenlijk in het Nederlands!) Frans mee klets) maar deze groep heeft dat zéker niet! In tegendeel, een aantal van hun kindjes zou linea recta op dieet moeten. Maar ik snap goed waar dit vandaan komt. Welke moeder zou haar kinderen niet lekker laten eten en snoepen na zoveel ontberingen?
Abdi en zijn gezin zullen over zo'n anderhalve week herenigd worden. Ik verheug me er zó op! Voorlopig nog mijn handen vol aan het invullen van een stroom paperassen en andere bureaucratische ellende maar het loont de moeite: 'mijn vluchteling' heeft straks een Nederlands huis met 3 slaapkamets waarin hij, zijn vrouw en zijn 3 kindjes veilig en warm en sámen kunnen slapen, eten en leven! Droeve noot: 1 kind is nog in Somalië en het ziet er niet naar uit dat die op korte termijn dat land zal kunnen verlaten...

Verder was het een week met veel nare berichten. De moeder van mijn gastvrouw in Frankrijk ligt met een heel nare ziekte in het ziekenhuis waardoor Franca onverhoopt naar Rotterdam moest, een dierbare collega van VluchtelingenWerk is vrijdag geopereerd aan borstkanker en vanmorgen hoorde ik van mijn vriendin Marjan dat een bevriend stel van haar oudste dochter en schoonzoon, met hun 2 kindjes in Frankrijk zijn omgekomen bij een auto ongeluk. Ik heb ze een paar keer ontmoet en het lijkt zó onwerkelijk dat zo'n heel gezin er niet meer is.

Een beetje zwaarmoedig het begin van dit blogje? Ja, dat hoort er ook bij. En zet mijn eigen verdriet weer in een ander daglicht. Tenminste, dat relativeert. Zou je denken... Maar zo werkt het blijkbaar niet want je eigen leed voel je het meest, weegt het zwaarst. Maar ik wens dat alle genoemden zo pijnloos mogelijk door hun verdriet heen komen.

Zijn er ook nog leuke en luchtige dingen te melden dan??? Ja hoor. :)
De 17e was mijn pipa jarig en heeft ons getrakteerd op een heerlijke lunch met het hele gezin en aanhang. Ze (= mijn ouders) hadden een huisje gehuurd in Hoenderloo en zondags een lunch geregeld in een gezellig restaurant. Heerlijk om broer, schoonzus, zus, zwager en de diverse kindjes weer eens te zien! Met Freddy heb ik een mooie en stevige eekhoorn iglo gebouwd. Nooit van gehoord? Schaam je!En mijn ouders natuurlijk maar die zie ik de laatste tijd wat vaker en daar heb ik enorm veel steun aan. Vader lief heeft een paar weken geleden mijn tuin eens even onder handen genomen en dat was te zien! Sowieso omdat ik goed door mijn ramen heen kon kijken die mamma had gelapt... Ik ben daar niet zo erg voor in de wieg gelegd geloof ik....

En ik heb een fikse wandeling gemaakt, van 14 kilometer. Een zogenaamd 'Klompenpad'. Hier in Gelderland zijn dat uitgezette wandelingen die leiden door weilanden, over boerenerven, langs beekjes en bospaadjes. Heel divers en verrassend. Leuk ook dat je over privé terrein komt waar je anders niet komen mag. Maar deze was fiks en ik dus niet in topvorm want mijn rechterbeen hangt er een beetje sneu bij en voelt alsof ik 3 weken op de Mokerhei in een loopgraaf heb gezeten bij 16 onder nul. Maar genóten! ;)

Ook heb ik mij nuttig gemaakt in het afscheid nemen van allerlei wereldse bezittingen. Mijn Villa kan mij en mijn directe aanhang en noodzakelijkheden nét behappen maar alle overtollig ballast moest weg. Onverbiddelijk was zij daarin en hoe ik ook schoof, propte en duwde: vol=vol!
Wat gedaan? Goede raad bleek niet zo heel erg duur dus fluks een vlooienmarkt kraam gehuurd en afgelopen zaterdag stond ik mijn waar aan te prijzen in de Mercuriushal in Barneveld.
Vier meter lang en één meter twintig diep aan rotzooi. Nou, noem dát maar rotzooi! Een prachtige Delsey beautycase (hoe heb ik ooit zo'n onding kunnen kopen? Onhandig, zwaar en eigenlijk met véél te weinig plek inside, húp, wég ermee! Maar ik heb hem nog... iemand interesse?), een z.g.a.n. magnetron, wat leuke prullaria en andere snuisterijen en natuurlijk véél kleding. Nu is dat laatste niet zo slim om te willen verkopen op een 'Veluwse markt'. De doorsnee Veluwse dame heeft géén maat 38, houdt niet van rokken korter dan nét boven de enkel, houdt niet van kleuren anders dan zwart, bruin of donkerblauw, heeft een heel bijzondere voorkeur voor blouses en rokken met een soort van gepofte onderdelen waardoor de stof op de meest bizarre plaatsen bolstaat alsof er een Pamper onderzit. Het geheel voorzien van ruches en veel knoopjes en opstaande kraagjes. Ik voorzag niet in de plaatselijke behoefte... Maar wat dan weer wél opvalt: een mevrouw type geruite broek, bodywarmer en parelketting die mijn met bloemen en kraaltjes geborduurde hippie spijkerbroek koopt, een mevrouw type 'theelepel vrouwtje met vogelnest kapsel en slagschip boezeroen' die een uiterst sexy (alleen een voorkant van zwarte zijde en een achterkant van louter 3 koordjes) topje omhoog houdt en vraagt: "welke maat is dit, zou ik dit passen?". Dan heb ik de neiging om om me heen te kijken en te zoeken naar een Patty Brard of een Ralph Inbar. Je gelooft toch niet dat iemand dan serieus is?! En wanneer trekt zo'n vrouw dat dan aan? En waaróp?
Enfin, nadat ik mijn achterbuurman, die met horloges en zakmessen stond en die mij, nadat ik hem mijn visitekaartje van Le Balai had gegeven waarop hij vroeg of ik ook in de late uurtjes belbaar was, een niet-fysieke doodschop had gegeven, verliet ik opgeruimd en opgewekt en met redelijk gevulde beurs het slagveld der koopjesjagers. Is deze zin nog te volgen? Je kunt me bellen voor uitleg.

O ja, Ik ben ook nog, met mijn buurtjes, naar de Amaliabeurs geweest. Niet iets waar je me normaliter zou aantreffen maar ik voelde de drang tot netwerken en dit is dé beurs voor ondernemend Kootwijkerbroek en omstreken. Jammer genoeg wist ik er te laat van anders had ik zeker een stand gehuurd. Er rondlopen vind ik maar zo-zo maar een beetje blaten in zo'n stand, dat ligt me wel. Waarschijnlijk ben je voer voor de kruimeldief (of stoffer en blik, zo je wilt) na 4 dagen, maar wát een kans om jezelf in de kijker te werken! Hélas, het bleef dit jaar bij rondlopen maar ik heb kans gezien hier en daar wat visitekaartjes achter te laten, met bijbehorende elevator pitch. En als het goed is, word ik uitgenodigd voor een netwerk ontbijt van de plaatselijke ondernemers club. Wat zal ik aantrekken? :)
En verder was het een gezellige avond..

Een bewogen week, zoals je ziet. Ik zou bijna zeggen: gaat het weer een beetje, mevrouw Dröge?

Traverse le marécage avec son balai brisé, à la main....

Tout les parfums de la Chine

Zo, alweer een (werk)week voorbij. De dagen vliegen en worden tijdens dat vliegen steeds korter en kouder. Natter kan al bijna niet meer...
Als het zo doorgaat, zal de ouwe sok uitgeschud worden en gaat Marrylies on the move richting warme zonneschijn! Of misschien dat Mr. J nog eens een leuk IPB tripje in de aanbieding heeft? Met 'gegarandeerde' terugreis?

<-Slaapkamer

De villa krijgt vorm en allure. Een prettige plek waar ik graag kom maar vooralsnog ook weer graag vertrek. Of dat raar is? Ja, dat is raar. Verklaring: het ís nog niet mijn huis maar een logeeradres. Het ruikt naar Forbo fabriek en niet naar Coco, het is koud als ik binnenkom, het is kortom 'nog effe wennen'. Wel lieflijk en dus met potentie en dus binnenkort volledig en 100% my home (Rikk, schreef jij niet 'home is where the heart is'?). Weer wat foto's, op veler verzoek!

'HAL'
Gisteravond had ik een zeer gezellig etentje met Esther, Martine, Jolien en Diana. Colien schitterde door abrupte afwezigheid; we wachten nog op een verklaring en ik hoop met grote hopen dat er niets gebeurd is.

Toen->

De dames en ik hebben elkaar 5 jaar geleden (november 2005)
ontmoet tijdens een studiereis naar Sri Lanka en de Malediven (dat is het enige aspect wat ik erg mis van mijn reisbureau tijd!) en omdat er een Aziatisch klik (klong, in dit geval?!) was, komen wij jaarlijks bijeen voor een hap en een snap. Martine werkt part time bij een reisbureau, Jolien ook, bij de ANWB, Diana heeft 3 eigen kantoren en Esther is op zoek naar een leuke baan, helaas al een jaar en het vlot maar niet. Hoewel er deze week 2 gesprekken op stapel staan. Go for it! Het was een super avond en buiten de onvermijdelijke en behoorlijk smakelijke gesprekken over onze relaties (3 gelukkig getrouwd, 1 vrijgezel, o nee, 2, TWÉÉ, ben het zelf ook!!), internet daten, minnaars en ongelukkig aangekomen smsjes, hebben we óók onze zakelijke kanten onder de loep gehouden, belicht, gewogen, getoetst en getest en.... Er is hoop voor 5 ondernemende, best leuke en zeker smarte 'jonge' vrouwen. En zo kwam het dat deze ondernemende, best leuke en zeker smarte vrijgezel met een feel good gevoel in de auto stapte en over stinkend donkere wegen, haar nachtblindheid negerend, naar huis zoefde en zich verheugd op een lang weekend Ibiza,



Deel woonkamer.

volgend jaar, met 'setje Sri'. Beetje zonnen, zwemmen, clubben en shoppen op dat heerlijke eiland in de Middellandse Zee. Jippie! Alvast iets om naar uit te kijken!

Woensdag staat een dagje Stichtingsdag VluchtelingenWerk Nederland op het programma. Djembé, yoga, presentatietechniek, speeddaten.... Een verrassende en enigszins verwarrende combinatie. Ik ben benieuwd!

Je croise le pays

J'ai fais un pont de ma vie...

Het leven raast maar door. En ik maar mee rennen. Idioot eigenlijk! Sinds ik mijn villa Kraakelbont heb, ben ik er sinds eergisteren pas voor het eerst meer dan een uur alleen geweest. Een beetje genieten (?), een beetje mijmeren of zelfs de ogen uit mijn kop janken, mocht daartoe de behoefte bestaan: ik gun me de rust niet. Vluchtgedrag waarschijnlijk? Wat het ook is; volgende week maar een beetje tijd inruimen om me mijn nieuwe habitat eigen te maken, er mijn geur aan te geven en er mijn stempel op te drukken.

Ik moet zeggen; het is wel een snoezig nestje. Ik vínd het ook echt een nestje: klein, knus, warm.

Natuurlijk was er meer dan alleen maar die verhuizing. Veel gekrakeel in Den Haag bijvoorbeeld. Rare jongens, die politici.... Gaan we straks weer massaal naar de stembus en wat dan? Nederland wil blijkbaar rechts maar is de PVV aanhang niet allang blij dat ze niet mee regeren? Kunnen ze fijn doorgaan met onbegrepen zijn en anderen overal de schuld van geven.

Over de PVV gesproken; ik heb een Somalisch gezin onder mijn hoede gekregen in het kader van de gezinshereniging. Meneer was hier al in november vorig jaar komen wonen, nu komt mevrouw Musse J. en hun 3 kinderen. Het zouden er ook 4 kunnen zijn maar, nogal ondoorzichtig, 1 is er nog in Somalië of niet, of is er niet nog 1 of of of.... Het fijne weten we er (nog) niet van maar ik ben er sowieso goed druk mee: scholen zoeken, allerlei instanties inlichten, overname van de spullen van het nieuwe huis regelen. En dat alles in een totale Babylonisch/Somalische spraakverwarring. Abdi zegt op alles 'yè (ja) maar ik zie aan zijn ogen dat hij niet zozeer 'nee' alswel 'ik heb geen flauwe notie waar je het over hebt''bedoelt. Het is fantastisch om dit te doen maar ik moet mijn engelengeduld héél heftig oppoetsen. En het erge is: ik héb het niet eens!

Afgelopen woensdag was de presentatie van het boek 'Obstructie' van mijn lieve vriendinnetje en bestseller schrijfster Suzanne Hazenberg. We kennen elkaar al sinds ons zestiende maar nu pas weet ik dat het een erge viezerik is met een voorliefde voor poep en luizen! Verder zou ik zeggen: laat je door wat darm gerammel niet weerhouden, sterker nog, laat het een aanbeveling zijn, koop het boek en lees het in één adem uit. FANTASTISCH EN SUPER SPANNEND! Helaas kan ik de omslag niet publiceren, dat is een pdf'je maar de achterkant mag er ook zijn! ->

Overmorgen mag ik, samen met 2 collega's, voorlichting geven op de vrijwilligers markt. We staan met een kraampje en lichten voor. Dit is een uiterst rare zin. Als mijn Somaliër dit leest ziet hij mij, in het gunstigste en letterlijkste geval (waaruit dan toch weer blijkt dat hij iets leert, tijdens de inburgeringscursus) met een K..raampje in mijn handen staan wat op wonderbaarlijke wijze licht geeft op het pad van de voorbijgangers. Volg je me nog? Ja, je zegt Yè maar je denkt.... :)

Bedankt voor het lezen. Reacties zijn welkom. En donaties ook. :))))

Qui craque sous tes pieds ravis!