A mon age et à l'heure qu'il est...

Als 48 jarige vind ik wel dat ik wat te vertellen heb. Niet alleen in de zin van: 'ik heb best wel wat beleefd in mijn leven' maar ook 'ik heb iets in de melk te brokkelen'. Vind je ook niet? Kijk, een émince grise kunnen we mij nog niet noemen (Dieu merci!) (en trouwens, zijn er wel grijze vróuwelijke eminenties? Zal wel weer niet...) maar enige wijsheid kan een 48 jarige blondine niet worden ontzegd. Une petite emenice blonde?

Nou, dat vond ik een leuke inleiding. Natuurlijk ben ik zo wijs als de waan van de dag en maakt het geen zak uit of je 35 of 48 bent. maar dat laatste ben ik dus wel en de dag waarop het inging was een hele leuke. 's Morgens had ik wat vriendinnetjes en 1 vriendje op de kof mét taart. Waarvan één zelf gebakken en die was zóóó lekker! En best veel cadeautjes namen ze mee! Het liefst hang ik ook nog slingers op maar die kon ik niet vinden. Het is hier ook zó groot! :)
Ik had me voorgenomen om 's middags nog wat te werken en dat heb ik dan ook gedaan. Lekker met m'n noteboekje aan m'n tafeltje (ja, sorry hoor, maar allles ís hier écht 'tje') en genieten van de bloemen, de smsjes, de kaarten (maar 3 digitale en veel papieren. Dat dat mijn voorkeur heeft, heb ik al eens duidelijk gemaakt geloof ik...). En regenen dat het deed!
's Avonds zou ik gefêteerd worden op een sushi maal in Amsterdam maar omdat het verschrikkelijk plensde, woei en waaide, besloten we maar dichterbij huis te blijven. Mijn voorstel om in de buurt te eten en dan een filmpje te pakken werd met gejuich door de menigte begroet. Die film hebben we nooit gezien want het eten in www.hetoudepolitiebureau.nl bleek een feest op zich. Goed en origineel, super wijn, relaxte en uitstekende bediening en een sprankelende conversatie. Dat is wat een jarig meisje wil. En kreeg!
Zondag kwam de fam overladen met cadeaus en lekkers. Het was een beetje proppen tijdens het eten maar het was zó gezellig en ik heb zóveel leuks gekregen. Ik wil iedere dag wel 48 worden hoor.

Maar het leven is niet louter feest. Sommige mensen roepen dat wel maar ik geloof ze niet. Er zijn feest MOMENTEN en dat is al héél fijn! Life is bitter, life is sweet, Vind je ook niet? Er moet iets te hoogtepunten overblijven.
Dus: er moest ook gewerkt, getraind en gecursusd worden. 'Presentatie technieken' stond op mijn programma en daarvoor reed ik, toen nog zonder navigatie, naar Apeldoorn waar een leuke club mensen op mij wachtte (ik was niet te laat, echt niet, ondanks dat 'zonder navigatie') en een nóg leukere docent. Tja, de trainingen van nu zijn doordacht, doorwrocht, gelikt, een perfecte mix van luisteren en (inter) actie, zo ook deze. Ik vond het hartstikke leuk en wat ik minder vind, of in elk geval een beetje eng, is dat ik de 30e een presentatie moet geven van 10 minuten. Whaaaa! Kan ik dat wel? En wat zal ik doen? Le Balai waarschijnlijk. Weer een uitdaging erbij. Het was wel het jaar der uitdagingen zeg, dat 2010. Wat zou 2011 in petto hebben? Oei, inspirerende gedachte, avontuurlijk eigenlijk meer. Maar zover is het nog effe niet.

Want als tegenhanger van al dat geleer en gepresenteer moet een mens (van 48) ook ontspannen. En dan het liefst met gesloten beursje (ja, ook dat is tijdelijk 'je'). Mijn onrustige lijf en geest hebben meer nodig dan een literair hoogstandje, de Voices of Holland of het buiten zetten van de vuilniszak. Hé, what about toneel?! Ja hoor, een leuke, landelijke plattelands vereniging die midden in de repetities zit van een komedie à la John Lanting, compleet met een decor vol met deuren en ramen waar de hele tijd mensen door naar binnen en naar buiten gaan. 'Out of order' heet het en ene meneer Ray Cooney is de auteur. En ik ben de nieuwe rekwisiteur van dit Broadway waardige stuk! Helaas waren de rollen al vergeven; 'Ernst & Luim' is al sinds september serieus aan de reptities :) Geen koket kamermeisje, strenge directrice of overspelige echtgenote zal ik dit vroege voorjaar voor jullie neerzetten maar de volledige aankleding van toneel en acteurs doe ik wél. Ik geniet ervan want, ondanks dat het amateur toneel blijft; wat is er leuker dan met een groepje bevlogen mensen iets creëren? Tegen de tijd dat het zover is kom ik wel met kaarten leuren. Wel komen kijken hoor!

Tussendoor nog een verrassend intermezzo met een meneer die ik ergens in februari heb ontmoet tijdens een info avond voor startende ondernemers. 'Even een kop koffie?' maar het werd uiteindelijk en wijntje of twee en zoveel geklets dat meneer ons vergeleek met 2 vrouwen behalve dat de sherry ontbrak. Ben ik dan al zó middelbaar? Sherry? Ik drink wodka meneer! Maar welbedankt voor de gezellige middag en de navigatie doet het weer.

Om mijn dagen niet achter of liever voor het toetsenbord te slijten, maak ik dagelijks een wandeling. Ik leer mijn leefomgeving beter kennen, loop mijn conditie naar een hoger level en ontmoet nog eens een oud wijfje. Die groeien hier bij bosjes. Niks geen lekkere coca cola man in een fijne 501 die op zoek is naar mij in het Speulderbos (o, dat is waarschijnlijk alleen in het SPROOKJESBOS. Ga ik daar de volgende keer eens wandelen.). Het wemelt er van de berollatorde besjes met steunkousen en rode neuzen begroeid met onbestemde zaken. Maar wél gezellig om een praatje mee te maken in de soms wel eenzame dagen! Kijk, een dialoog moet je niet verwachten. Je bent gewoon tijdelijk even één groot oor, dat leg je geduldig op het pad, kijkt er meewarig, meelijdend of begripvol bij en net als jij adem haalt om jóuw verhaal te doen, blijkt er ineens rocket gazoline in die sloffen te zitten en zit het schuifelende omaatje inmiddels bij de haard met een Jäegerthee. Ik heb mijn goede daden weer gedaan.
Bovendien hoef ik nu geen kruimeltjes meer achter te laten want ik heb een heus navigatieapparaat gekocht! Nou eigenlijk meer gekregen van mijn mapa (mamma en pappa). Voor mijn verjaardag mocht ik er één uitzoeken en nu voel ik me wel bijna 48: een eigen auto én een eigen navigatie. Het wordt wel erg volwassen en 'ik kan heel goed voor mezelf zorgen' allemaal. Nou, dat is kul, wat dat kon en kan ik sowieso. Ik weet de weg in Parijs blind. :)
Maar alle gekheid op een stokje: Jaap is fantastisch (navigatie is zo'n lang woord en Den Helder heeft een vuurtoren, een hele lange, rode, mooie en die heet 'Lange Jaap' en wijst scheepjes de weg. Jaap dus!) .

Vanmiddag was ik in het pittoresque Muiden met vriendinnetje Suzanne die me uitnodigde voor een verlate verjaardagslunch. Het was weer zó ontzettend als vanouds, jammer dat we niet meer roken... We moeten er wel een beetje om lachen dat we middelbaar aan het worden zijn maar gelukkig niet middelmatig, vinden we zelf. Italiaanse pasta, goed wit wijntje en veel 'klepperdeklep', de tijd ging weer veel te snel. Maar ach, hoe ver is Muiden nou eigenlijk van Putain?!

Zondag gaat de zon schijnen. Dat is een fijn vooruitzicht.
En met die zon in het vooruitzicht ga ik me voorbereiden op de komende week.
Dag vogels, dag bloemen, dág....

J'ai eu trente ans...