Fais moi une place

“Uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaduw heen.

Ach, wij vinden waar wij staren, niets bestendigs hier beneên.
Op de weg die wij betreden, staat geen voetstap die beklijft;
Al het heden wordt verleden, schoon 't ons toegerekend blijft.”

Ja, dit soort overpeinzingen kloppen aan mijn hersenpan, hartklepje of buikwand (want waar die gevoelens van lichte melancholie zich manifesteren weet ik niet precies. Hoewel mijn opsomming meer klinkt alsof we ons in de operatiezaal van Dokter Tulp bevinden. Ik word er persoonlijk licht onpasselijk van).

Maar, lieve dames en heren, het is vandaag de eerste dag van de laatste maand van het tweede decennium van de 21^e eeuw. En nadering van 31/12 betekent traditiegetrouw dat de schrijfster dezes overmand wordt door stemmingen als melancholie, overpeinzing, bezinning, geloof, hoop en liefde. Ik zal mijn samenvatting van 2010 nog even bewaren want zover zijn we nog niet maar de vertakkingen van de laatste 48 weken ontbotten in mijn hoofd en hart.

Minder poëtisch: wie heeft er zijn Sinterklaas gedichten al af? Ik heb een ‘blank’ van hier tot Mira. Dat wordt weer stressen in de nacht van 4 op 5….

Ik heb wel een excuus: ik moest mij terdege voorbereiden op een presentatie. Dat ik daar nou zó zenuwachtig voor zou zijn had ik nooit kunnen denken. Zal ook wel liggen aan die eindejaarsblues, Die kan mij soms een beetje lamleggen. Maar goed, terug naar de presentatie.

Via VluchtelingenWerk had ik mij opgegeven voor een 2 daagse training “Presentatie Technieken”. Via VluchtelingenWerk? Hoor ik je vragen. Ja. Want wij gaan ook wel eens den lande in en dan met name langs Middelbare en lagere scholen om onze kinderen zó voor te lichten dat zij later hopelijk geen PVV stemmers worden. Heel eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik het heimelijk ook hoop te gebruiken voor mij Le Balai promotietour.

Enfin, afgelopen dinsdag was P day! We hadden ons allemaal moeten voorbereiden op een spreek- en performance tijd van zo’n 10 minuten. Ik had het ledder. Want ik had natuurlijk weer besloten om af te wijken en het niet te doen over ons werk noch voor een groep HBO’ers.. Nee, ik ‘deed’ Le Balai! En wel voor een groep startende ondernemers tijdens een netwerkevent. Dit was bedacht tijdens een LinkedIn sessie bij Marcelle thuis.

M heeft mij vervolgens heel goed geholpen. Ik vertellen, hij schrijven en wegstrepen. M was mijn publiek en een nogal kritisch… Maar ich habe es geschaft en en passant mij toehoorders ook nog een print van mijn homepage en wat handige opruimtips met, in niet bescheiden lettergrootte, Le Balai midden onder, in de mik kunnen duwen. J

En Franca en Jochem: bedankt voor jullie mentale ondersteuning!!

Nu op naar de makelaar en begrafenisondernemer…. Brrr….

Het toneelstuk vordert. Het wordt zó leuk! De hoofdrolspeler, Wout, is een kanjer, hij ís echt de staatssecretaris die een slippertje maakt! Donderdag neem ik wat jurkjes en schoentjes mee die de secretaresse wellicht zal gaan dragen want zij moet natuurlijk het verleidelijke vrouwtje verbeelden. Over 2 weken heb ik een afspraak met Doris, onze regisseuse, om de gehele aankleding door te spreken. Verheug, verheug.

Twee weken geleden zag ik zo’n advertentietje hangen bij Albert Heijn: “GEVRAAGD: iemand die mij 1 uur in de week Franse les wil geven”. Hé, dacht ik, dat wil ik wel!

Het gaat om een dame die op de Volksuniversiteit Franse les volgt maar die zó eager is, dat ze het jammer vindt dat er ook wel eens geen les is.. Helaas zal het hem niet gaan worden voor een uur in de week want wat zij ervoor kan betalen vind ik te weinig. Maar…Als de lessen in januari niet doorgaan (docent is 68, woont in Nijkerk en misschien vriest het wel en zo. En er zijn nog maar 6 cursisten over, ook dat nog. Daar zou ik als gepensioneerd Franse leraar ook mijn relaxstoel in Nijkerk niet voor uitkomen) kan ik dan nog iets betekenen?

Dat denk ik, en zij inmiddels ook, wel! Ik mag de keuken van M op nummer 29 gebruiken als klaslokaal en wel alle dinsdagen wanneer de eigenaar zelf staat te blokschaven en zwaluwstaarten tijdens de wekelijkse sessie houtbewerking. Dus mijn voorstel: 6 man (5, 4, 3 of 2 mag eventueel ook) komt naar KWB, we kletsen TWEE uur Frans, ik leer ze een mooie uitspraak en een flinke woordenschat. Geen huiswerk, wel een thema, ter voorbereiding et voilá! Ça peut rapporter gros! Ik hoor in de eerste week van januari of het doorgaat want in principe zou de ‘klas’ per 11/1 weer van start gaan, mits… Ik hoop dus dat die mits een dikke, vette mits is en blijft! Lijkt me enig om te doen. En over de prijs worden we het vast wel eens madame.

Mijn ‘Jaap de navigaap’ is een heerlijkheid. Vorige week ging ik lunchen in Apeldoorn en Japie bracht me er heen zonder hapering. En dat heb ik echt wel nodig want ik ben een kluns in het richtingsverkeer. Nou, afgelopen zondag was ik wel een beetje in de war van Jaap. Nooit gedacht dat ik nog eens in de war zou raken van een Jaap, edoch.

Na een verjaarsvisite bij buurmeisje Gerrita in Voorthuizen, moest Jaap mij leiden ‘naar huis’.

Als je de weg weet, een ritje van nog geen 10 minuten. Maar als je niet geboren bent in een gebied dat wordt gedomineerd door schuren, weilanden, bomen, bos, nog meer schuren en bomen en vooral weilanden, dan lijkt ALLES OP ELKAAR! HELP! Het eerste stuk kwam mij nog logisch en min of meer vertrouwd voor. Tot ik een zandweg werd opgestuurd. Jaap heeft een vrouwenstem, een nogal dwingende zou ik zeggen. Dus toen ik de aanwijzing om dat hobbelige zandweggetje in te slaan negeerde, kefte Jaap als een boze trol dat ik om moest keren en wel na 70 meter (waarom na 70 meter? Wordt hij/zij soms gesponsord door BP of Shell?). Ja, dáág. Dan zou ik tot in lengte van, op z’n minst nacht, tussen onbekende weilanden zwerven, met nog maar 1 Wilhelmina pepermuntje in mijn dashboardkastje en genoopt de condens van het achterraam te likken ten einde de ochtend te halen. Bekénde weilanden is tot daar aan toe, maar ónbekende?! Dus ik reed de kant op die mijn niet feilloze richtinggevoel aangaf. Jaap gaf de moed niet op. Ik had helemaal geen erg in het feit dat ik een rondje reed (het was al schemerig) en stond ik me daar toch weer voor dat pad! Oké, geen bordje “eigen weg”. Wel een boerderij aan het eind dus op z’n ergst kon ik daar op het erf tenminste keren en hoefde ik niet dat hele rot zandpad achteruit weer terug… Maar..! Oh wonder! Het pad ging links van de boerderij door en kreeg zelfs een naam “TRA” (dat betekent doorgang, maar dat wisten jullie wel hè?). De lucht kleurde steeds paarser en ik voelde me als in een licht unheimische roadmovie en verwachtte elk moment een psychopatische fietser met fietstassen met een rare vorm, die met enge, veelzeggende blik voor mijn auto op zou duiken uit het niets (of uit zo’n weiland dan) . Er dook helemaal niets op behalve een weg die ik herkende! Inch’allah! Japie, you’re my main man! Binnen 3 minuten was ik thuis.

Niet vergeten mijn voorraad Wilhelmina pepermuntjes aan te vullen.

De vogeltjes hebben de macht overgenomen in mijn tuin. Ik laat ze graag in de waan en zet allerlei lekkers voor ze klaar.

Zondag is het Sinterklaas, leuk!

Gedichtje? Kom maar op! J

Petit Joseph, écoute ma prière...