Ballade en Blanc

Nederland ís niet alleen plat, Nederland lígt nu ook nog plat. Het sneeuwt namelijk maar dat zal niemand zijn ontgaan. En aangezien de NS altijd schrikt van vlok of blad, ligt het hele spoorwegstelsel stil en zit ik in huize KWB met kip te wachten maar er komt geen kip... Behalve die ene verdwaalde en verdwaasde die niet snapt waar die lekkere wormpjes en zaadjes toch gebleven zijn...? Ik vind het wel erg zielig hoor. Niet voor die kip maar voor M die ergens rondom Amsterdam aan het zwerven is op zoek naar een vervoersmiddel dat hem naar huis kan brengen. Het lijkt Jozef en Maria wel, in z'n eentje.

Het ziet er wel prachtig uit en ik ben verliefd, maar dat was ik al, op mijn tuin die ik natuurlijk nog niet eerder in bruidsjurk zag. Alles lijkt feestelijker, net of er slagroom op zit.
Ik heb vanmiddag maar weer een fikse voorraad mezenbollen, voederstations en pindaslingers (jammer van die namen) gekocht. Mijn vogeltjes moeten gezond en kwetterend blijven!

Het is natuurlijk ook nog Sinterklaas geweest, mine de rien (of, zoals wij zeggen: 'tussendoor', 'stiekempjes'). Ja, dat is alweer bijna vergeten maar terwijl ik dit typ, rinkelt aan mijn linkerarm een Armani bracelet (armband is toch een te ordi benaming voor een dergelijk sieraad :)) en geur ik chic en subtiel naar Euphoria, stille getuigen van een uiterst geslaagd avondje van Sinterklaas. Vooral het Spiderman pak voor mijn jongste neefje was een voltreffer. Met zo'n strak en gespierd lijfje kon het ook niet anders dan super-helderig staan.
Helaas is mijn familie niet de fijnzinnigste in woordkeus dus waren er wat vunzige gedichten (waarbij ik hand volledig in eigen boezem steek) en werd er getoeterd om aandacht want luisteren naar elkaars gedichten bleek een no-go. Desalniettemin: een topavond, idioot veel cadeaus en heerlijke soepen in de vorm van verse snert en bruinebonen. De dagen erna hield het toeteren aan... ;)

En in between Sint, sneeuw en snert heb ik getracht mijn dagen zinvol te vullen en dat viel niet mee. Het energiepeil stijgt maar het 'om handen hebben' daalt en ik verveel me te pletter. Dit is niet goed voor mij! Ik doe mijn best maar het houdt een keer op. Maandag was ik goed bezig:
naar de KvK in Ede voor een gesprek of ik geschikt was voor deelname aan het "Ik start smart" project. Dat was het geval. Niet anders verwacht. Niet omdat ik nou een geboren ondernemer ben maar omdat iedere jandoedel die €150 (excl BTW :)) wil inleggen, door de ballotage komt. Zit ik mezelf hiermee naar beneden te halen, doe ik mezelf te kort? Neen. Driewerf neen (ik ben dol op ouderwets taalgebruik, ik heb de Camera Obscura stuk gelezen.). Ik ben eerlijk en oprecht en vooral realistisch. Oké, ik moet er wel bij zeggen: je krijgt een budget van zo'n €460,- en dat mag je gebruiken voor allerlei ondernemers gerelateerde trainingen, die de KvK organiseert, zo zijn ze dan ook weer wel maar geef ze eens ongelijk. Ook mag ik te netwerkborrelen op Koophandelgronden en dat is nooit verkeerd. En..... Ik mag een coach uitzoeken. Niet te verwarren met een couch want van couchpatatoes houden ze niet bij deze club. Morgen of zondag nog een digitaal vragenlijstje maken en een coach uitzoeken. Moet het natuurlijk niet een tweede Gerard Kemkers blijken te zijn... Hahaha! Vrij onwaarschijnlijk dat ik met klapschaatsen de rommelzolder te lijf ga. Maar omdat ik weet dat jullie heel erg geïnteresseerd zijn, zal ik uitleg geven. Een coach is een ondernemer met ervaring die zich als mentor aanbiedt en die ik kan benaderen, nadat ik mijn keuze heb gemaakt, om vragen aan te stellen, tips te krijgen, als klankbord te gebruiken of gewoon gezellig te socializen. Als er nou ook nog een beetje smakelijk type tussen zit, snijdt het mes aan twee kanten!

Mijn tante, de zus van mijn moeder en een soort tweede moeder voor ons; zus, broer en mijzelf, kwam een paar daagjes logeren. Het is wat duwen en trekken in de Villa maar ik heb zowaar een eigen kamertje voor haar kunnen creëren. De aanschaf van een elektrisch inflating luchtbed was een gouden investering en tante lag als een prinses op de erwt. Ik heb wel mijn elektrische onderdekentje moeten afstaan want tante was na 1 nacht zowat een diepvries tante geworden. Gelukkig heb ik een paar schapenvelletjes in voorraad liggen en en heb er 1 in mijn eigen bedje gevleid. Man, wat lekker zacht en warm aan 't lijf! Dat ga ik vaker doen.
Samen hebben we zo'n beetje het gehele commerciële kerstaanbod van Putten e.o. bezocht en ons daarbij niet verantwoordelijk gedragen. Het 'made in Taiwan' materiaal is nog net niet met karrevrachten tegelijk naar binnengereden. Maar mijn kerst zal blinken en schitteren!
Woensdag meldden zich mijn mapa en ben ik met mijn mamma en tante naar de pracht en praal van kerst op Paleis 't Loo gereden. dat viel een beetje tegen. Maar 't was wel een gezellig uitje. Zilveruitje. Oh nee; oránje uitje! :).
Toen we naar de auto liepen, een k..eind over een oprijlaan, zagen we een oud meneertje bibberig en paniekerig staan en hij riep: "help, help!". Tètu-tètu, hulptroepen waren onderweg. Mijn mamma en ik namen het meneertje tussen ons in en schuifelden richting uitgang. Het type kwam uit Delft en was met het openbaar vervoer naar Apeldoorn gekomen. Nu nog even lekker een pannenkoek eten en dan naar huis, zei het meneertje. O, en hoe komt u daar dan? Met de bus dus. Het manneke had een kruissnelheid van 2,5 km per uur dus ik had inmiddels het ledder want de auto was nog niet in zicht, laat staan een bushalte. Na eindeloos geschuifel en gepiep van mans' longen in mijn linker oor, zag ik mijn zeerover staan en spurtte erheen maar werd in de vaart geremd door een dwingende arm met daaraan een mens. O ja...
Enfin, ik heb de man in de auto geduwd, moeder en tante gezusterlijk achterin- de veelzeggende oogopslagen van tante in de achteruitkijk spiegel negerend(zij is de wat minder sociale van ons :)) en hem er bij de bushalte weer uitgeduwd. Ik hoop dat hij niet bevroren is en wordt aangezien voor een aardige ijssculptuur want volgens mij reed er geen bus daar. dat betekenen die oranje zakken over zo'n bord toch?

De bewoner van dit pand is dolende op Amsterdam C.S. Ik, in the meantime, vraag me af: zet ik de oven aan of ruk ik een zak O'Lays open? Al die keuzes in het leven. Pffff. Dan maar vast een glaasje port.

O, sms: "ik zit in de stoptrein naar Amersfoort". Dan toch de oven maar aan!

Avec petits pois lardons?

Fais moi une place

“Uren, dagen, maanden, jaren, vliegen als een schaduw heen.

Ach, wij vinden waar wij staren, niets bestendigs hier beneên.
Op de weg die wij betreden, staat geen voetstap die beklijft;
Al het heden wordt verleden, schoon 't ons toegerekend blijft.”

Ja, dit soort overpeinzingen kloppen aan mijn hersenpan, hartklepje of buikwand (want waar die gevoelens van lichte melancholie zich manifesteren weet ik niet precies. Hoewel mijn opsomming meer klinkt alsof we ons in de operatiezaal van Dokter Tulp bevinden. Ik word er persoonlijk licht onpasselijk van).

Maar, lieve dames en heren, het is vandaag de eerste dag van de laatste maand van het tweede decennium van de 21^e eeuw. En nadering van 31/12 betekent traditiegetrouw dat de schrijfster dezes overmand wordt door stemmingen als melancholie, overpeinzing, bezinning, geloof, hoop en liefde. Ik zal mijn samenvatting van 2010 nog even bewaren want zover zijn we nog niet maar de vertakkingen van de laatste 48 weken ontbotten in mijn hoofd en hart.

Minder poëtisch: wie heeft er zijn Sinterklaas gedichten al af? Ik heb een ‘blank’ van hier tot Mira. Dat wordt weer stressen in de nacht van 4 op 5….

Ik heb wel een excuus: ik moest mij terdege voorbereiden op een presentatie. Dat ik daar nou zó zenuwachtig voor zou zijn had ik nooit kunnen denken. Zal ook wel liggen aan die eindejaarsblues, Die kan mij soms een beetje lamleggen. Maar goed, terug naar de presentatie.

Via VluchtelingenWerk had ik mij opgegeven voor een 2 daagse training “Presentatie Technieken”. Via VluchtelingenWerk? Hoor ik je vragen. Ja. Want wij gaan ook wel eens den lande in en dan met name langs Middelbare en lagere scholen om onze kinderen zó voor te lichten dat zij later hopelijk geen PVV stemmers worden. Heel eerlijkheidshalve moet ik zeggen dat ik het heimelijk ook hoop te gebruiken voor mij Le Balai promotietour.

Enfin, afgelopen dinsdag was P day! We hadden ons allemaal moeten voorbereiden op een spreek- en performance tijd van zo’n 10 minuten. Ik had het ledder. Want ik had natuurlijk weer besloten om af te wijken en het niet te doen over ons werk noch voor een groep HBO’ers.. Nee, ik ‘deed’ Le Balai! En wel voor een groep startende ondernemers tijdens een netwerkevent. Dit was bedacht tijdens een LinkedIn sessie bij Marcelle thuis.

M heeft mij vervolgens heel goed geholpen. Ik vertellen, hij schrijven en wegstrepen. M was mijn publiek en een nogal kritisch… Maar ich habe es geschaft en en passant mij toehoorders ook nog een print van mijn homepage en wat handige opruimtips met, in niet bescheiden lettergrootte, Le Balai midden onder, in de mik kunnen duwen. J

En Franca en Jochem: bedankt voor jullie mentale ondersteuning!!

Nu op naar de makelaar en begrafenisondernemer…. Brrr….

Het toneelstuk vordert. Het wordt zó leuk! De hoofdrolspeler, Wout, is een kanjer, hij ís echt de staatssecretaris die een slippertje maakt! Donderdag neem ik wat jurkjes en schoentjes mee die de secretaresse wellicht zal gaan dragen want zij moet natuurlijk het verleidelijke vrouwtje verbeelden. Over 2 weken heb ik een afspraak met Doris, onze regisseuse, om de gehele aankleding door te spreken. Verheug, verheug.

Twee weken geleden zag ik zo’n advertentietje hangen bij Albert Heijn: “GEVRAAGD: iemand die mij 1 uur in de week Franse les wil geven”. Hé, dacht ik, dat wil ik wel!

Het gaat om een dame die op de Volksuniversiteit Franse les volgt maar die zó eager is, dat ze het jammer vindt dat er ook wel eens geen les is.. Helaas zal het hem niet gaan worden voor een uur in de week want wat zij ervoor kan betalen vind ik te weinig. Maar…Als de lessen in januari niet doorgaan (docent is 68, woont in Nijkerk en misschien vriest het wel en zo. En er zijn nog maar 6 cursisten over, ook dat nog. Daar zou ik als gepensioneerd Franse leraar ook mijn relaxstoel in Nijkerk niet voor uitkomen) kan ik dan nog iets betekenen?

Dat denk ik, en zij inmiddels ook, wel! Ik mag de keuken van M op nummer 29 gebruiken als klaslokaal en wel alle dinsdagen wanneer de eigenaar zelf staat te blokschaven en zwaluwstaarten tijdens de wekelijkse sessie houtbewerking. Dus mijn voorstel: 6 man (5, 4, 3 of 2 mag eventueel ook) komt naar KWB, we kletsen TWEE uur Frans, ik leer ze een mooie uitspraak en een flinke woordenschat. Geen huiswerk, wel een thema, ter voorbereiding et voilá! Ça peut rapporter gros! Ik hoor in de eerste week van januari of het doorgaat want in principe zou de ‘klas’ per 11/1 weer van start gaan, mits… Ik hoop dus dat die mits een dikke, vette mits is en blijft! Lijkt me enig om te doen. En over de prijs worden we het vast wel eens madame.

Mijn ‘Jaap de navigaap’ is een heerlijkheid. Vorige week ging ik lunchen in Apeldoorn en Japie bracht me er heen zonder hapering. En dat heb ik echt wel nodig want ik ben een kluns in het richtingsverkeer. Nou, afgelopen zondag was ik wel een beetje in de war van Jaap. Nooit gedacht dat ik nog eens in de war zou raken van een Jaap, edoch.

Na een verjaarsvisite bij buurmeisje Gerrita in Voorthuizen, moest Jaap mij leiden ‘naar huis’.

Als je de weg weet, een ritje van nog geen 10 minuten. Maar als je niet geboren bent in een gebied dat wordt gedomineerd door schuren, weilanden, bomen, bos, nog meer schuren en bomen en vooral weilanden, dan lijkt ALLES OP ELKAAR! HELP! Het eerste stuk kwam mij nog logisch en min of meer vertrouwd voor. Tot ik een zandweg werd opgestuurd. Jaap heeft een vrouwenstem, een nogal dwingende zou ik zeggen. Dus toen ik de aanwijzing om dat hobbelige zandweggetje in te slaan negeerde, kefte Jaap als een boze trol dat ik om moest keren en wel na 70 meter (waarom na 70 meter? Wordt hij/zij soms gesponsord door BP of Shell?). Ja, dáág. Dan zou ik tot in lengte van, op z’n minst nacht, tussen onbekende weilanden zwerven, met nog maar 1 Wilhelmina pepermuntje in mijn dashboardkastje en genoopt de condens van het achterraam te likken ten einde de ochtend te halen. Bekénde weilanden is tot daar aan toe, maar ónbekende?! Dus ik reed de kant op die mijn niet feilloze richtinggevoel aangaf. Jaap gaf de moed niet op. Ik had helemaal geen erg in het feit dat ik een rondje reed (het was al schemerig) en stond ik me daar toch weer voor dat pad! Oké, geen bordje “eigen weg”. Wel een boerderij aan het eind dus op z’n ergst kon ik daar op het erf tenminste keren en hoefde ik niet dat hele rot zandpad achteruit weer terug… Maar..! Oh wonder! Het pad ging links van de boerderij door en kreeg zelfs een naam “TRA” (dat betekent doorgang, maar dat wisten jullie wel hè?). De lucht kleurde steeds paarser en ik voelde me als in een licht unheimische roadmovie en verwachtte elk moment een psychopatische fietser met fietstassen met een rare vorm, die met enge, veelzeggende blik voor mijn auto op zou duiken uit het niets (of uit zo’n weiland dan) . Er dook helemaal niets op behalve een weg die ik herkende! Inch’allah! Japie, you’re my main man! Binnen 3 minuten was ik thuis.

Niet vergeten mijn voorraad Wilhelmina pepermuntjes aan te vullen.

De vogeltjes hebben de macht overgenomen in mijn tuin. Ik laat ze graag in de waan en zet allerlei lekkers voor ze klaar.

Zondag is het Sinterklaas, leuk!

Gedichtje? Kom maar op! J

Petit Joseph, écoute ma prière...