La petite sorcière malade

Net mijn eten op. Lekkere penne met spinazie en ander rommeltjes. Ik had trek! Honger mag je niet zeggen, dat hebben de kindertjes in Afrika. Nou, ik heb vandaag met meerdere Afrikanen gecommuniceerd (Somaliërs en een Guinese waar ik lekker (en stiekem want we 'moeten' eigenlijk in het Nederlands!) Frans mee klets) maar deze groep heeft dat zéker niet! In tegendeel, een aantal van hun kindjes zou linea recta op dieet moeten. Maar ik snap goed waar dit vandaan komt. Welke moeder zou haar kinderen niet lekker laten eten en snoepen na zoveel ontberingen?
Abdi en zijn gezin zullen over zo'n anderhalve week herenigd worden. Ik verheug me er zó op! Voorlopig nog mijn handen vol aan het invullen van een stroom paperassen en andere bureaucratische ellende maar het loont de moeite: 'mijn vluchteling' heeft straks een Nederlands huis met 3 slaapkamets waarin hij, zijn vrouw en zijn 3 kindjes veilig en warm en sámen kunnen slapen, eten en leven! Droeve noot: 1 kind is nog in Somalië en het ziet er niet naar uit dat die op korte termijn dat land zal kunnen verlaten...

Verder was het een week met veel nare berichten. De moeder van mijn gastvrouw in Frankrijk ligt met een heel nare ziekte in het ziekenhuis waardoor Franca onverhoopt naar Rotterdam moest, een dierbare collega van VluchtelingenWerk is vrijdag geopereerd aan borstkanker en vanmorgen hoorde ik van mijn vriendin Marjan dat een bevriend stel van haar oudste dochter en schoonzoon, met hun 2 kindjes in Frankrijk zijn omgekomen bij een auto ongeluk. Ik heb ze een paar keer ontmoet en het lijkt zó onwerkelijk dat zo'n heel gezin er niet meer is.

Een beetje zwaarmoedig het begin van dit blogje? Ja, dat hoort er ook bij. En zet mijn eigen verdriet weer in een ander daglicht. Tenminste, dat relativeert. Zou je denken... Maar zo werkt het blijkbaar niet want je eigen leed voel je het meest, weegt het zwaarst. Maar ik wens dat alle genoemden zo pijnloos mogelijk door hun verdriet heen komen.

Zijn er ook nog leuke en luchtige dingen te melden dan??? Ja hoor. :)
De 17e was mijn pipa jarig en heeft ons getrakteerd op een heerlijke lunch met het hele gezin en aanhang. Ze (= mijn ouders) hadden een huisje gehuurd in Hoenderloo en zondags een lunch geregeld in een gezellig restaurant. Heerlijk om broer, schoonzus, zus, zwager en de diverse kindjes weer eens te zien! Met Freddy heb ik een mooie en stevige eekhoorn iglo gebouwd. Nooit van gehoord? Schaam je!En mijn ouders natuurlijk maar die zie ik de laatste tijd wat vaker en daar heb ik enorm veel steun aan. Vader lief heeft een paar weken geleden mijn tuin eens even onder handen genomen en dat was te zien! Sowieso omdat ik goed door mijn ramen heen kon kijken die mamma had gelapt... Ik ben daar niet zo erg voor in de wieg gelegd geloof ik....

En ik heb een fikse wandeling gemaakt, van 14 kilometer. Een zogenaamd 'Klompenpad'. Hier in Gelderland zijn dat uitgezette wandelingen die leiden door weilanden, over boerenerven, langs beekjes en bospaadjes. Heel divers en verrassend. Leuk ook dat je over privé terrein komt waar je anders niet komen mag. Maar deze was fiks en ik dus niet in topvorm want mijn rechterbeen hangt er een beetje sneu bij en voelt alsof ik 3 weken op de Mokerhei in een loopgraaf heb gezeten bij 16 onder nul. Maar genóten! ;)

Ook heb ik mij nuttig gemaakt in het afscheid nemen van allerlei wereldse bezittingen. Mijn Villa kan mij en mijn directe aanhang en noodzakelijkheden nét behappen maar alle overtollig ballast moest weg. Onverbiddelijk was zij daarin en hoe ik ook schoof, propte en duwde: vol=vol!
Wat gedaan? Goede raad bleek niet zo heel erg duur dus fluks een vlooienmarkt kraam gehuurd en afgelopen zaterdag stond ik mijn waar aan te prijzen in de Mercuriushal in Barneveld.
Vier meter lang en één meter twintig diep aan rotzooi. Nou, noem dát maar rotzooi! Een prachtige Delsey beautycase (hoe heb ik ooit zo'n onding kunnen kopen? Onhandig, zwaar en eigenlijk met véél te weinig plek inside, húp, wég ermee! Maar ik heb hem nog... iemand interesse?), een z.g.a.n. magnetron, wat leuke prullaria en andere snuisterijen en natuurlijk véél kleding. Nu is dat laatste niet zo slim om te willen verkopen op een 'Veluwse markt'. De doorsnee Veluwse dame heeft géén maat 38, houdt niet van rokken korter dan nét boven de enkel, houdt niet van kleuren anders dan zwart, bruin of donkerblauw, heeft een heel bijzondere voorkeur voor blouses en rokken met een soort van gepofte onderdelen waardoor de stof op de meest bizarre plaatsen bolstaat alsof er een Pamper onderzit. Het geheel voorzien van ruches en veel knoopjes en opstaande kraagjes. Ik voorzag niet in de plaatselijke behoefte... Maar wat dan weer wél opvalt: een mevrouw type geruite broek, bodywarmer en parelketting die mijn met bloemen en kraaltjes geborduurde hippie spijkerbroek koopt, een mevrouw type 'theelepel vrouwtje met vogelnest kapsel en slagschip boezeroen' die een uiterst sexy (alleen een voorkant van zwarte zijde en een achterkant van louter 3 koordjes) topje omhoog houdt en vraagt: "welke maat is dit, zou ik dit passen?". Dan heb ik de neiging om om me heen te kijken en te zoeken naar een Patty Brard of een Ralph Inbar. Je gelooft toch niet dat iemand dan serieus is?! En wanneer trekt zo'n vrouw dat dan aan? En waaróp?
Enfin, nadat ik mijn achterbuurman, die met horloges en zakmessen stond en die mij, nadat ik hem mijn visitekaartje van Le Balai had gegeven waarop hij vroeg of ik ook in de late uurtjes belbaar was, een niet-fysieke doodschop had gegeven, verliet ik opgeruimd en opgewekt en met redelijk gevulde beurs het slagveld der koopjesjagers. Is deze zin nog te volgen? Je kunt me bellen voor uitleg.

O ja, Ik ben ook nog, met mijn buurtjes, naar de Amaliabeurs geweest. Niet iets waar je me normaliter zou aantreffen maar ik voelde de drang tot netwerken en dit is dé beurs voor ondernemend Kootwijkerbroek en omstreken. Jammer genoeg wist ik er te laat van anders had ik zeker een stand gehuurd. Er rondlopen vind ik maar zo-zo maar een beetje blaten in zo'n stand, dat ligt me wel. Waarschijnlijk ben je voer voor de kruimeldief (of stoffer en blik, zo je wilt) na 4 dagen, maar wát een kans om jezelf in de kijker te werken! Hélas, het bleef dit jaar bij rondlopen maar ik heb kans gezien hier en daar wat visitekaartjes achter te laten, met bijbehorende elevator pitch. En als het goed is, word ik uitgenodigd voor een netwerk ontbijt van de plaatselijke ondernemers club. Wat zal ik aantrekken? :)
En verder was het een gezellige avond..

Een bewogen week, zoals je ziet. Ik zou bijna zeggen: gaat het weer een beetje, mevrouw Dröge?

Traverse le marécage avec son balai brisé, à la main....