Angela...

Angela van de woningstichting belde me net. Nou ja, om een uur of half vijf. Ik zat in de auto van Barneveld naar Putten en er reed een tractor voor me met een snelheid van 30 km p/u. Normaal zou ik daar omheen gejakkerd zijn maar nu tufte ik er lekker achteraan, blij met het alibi dat me verschaft werd om 'ongestoord' te kunnen bellen. De auto's die me voorbij scheurden keken geërgerd of verbaasd naar binnen. Pech gehad. Ik was in gesprek over de verhuizing van mijn cliënt Abdi die donderdag de sleutel van zijn huis krijgt waar hij, voor het eerst sinds hun geforceerde scheiding, 3 jaar geleden in Mogadishu, met zijn vrouw en hun drie kinderen gaat wonen. Ik was het vergeten! Blij dat ze belde maar nu moet ik een andere belangrijke afspraak omzetten en dat vind ik ook echt erg.

Kort daarvoor had ik, ook alweer vanuit de auto maar nu stilstaand, een belletje gepleegd met M om te vragen of ik iets op kon halen. Maar dat kon helaas niet want zijn ex (de eerste ex) was op bezoek. Afwijzing. Gevolg: ik hevig geëmotioneerd op gesprek bij een ongelooflijk lieve man van het UWV, die me sterk aan een ex-collega deed denken en die me goed geholpen heeft. Maar nog steeds roeren de emoties zich. Heftig.Buurvrouw ontmoet..... :)

Die roerden zich trouwens ook op 'hertenkamp' de Hoge Veluwe waar het mannetjes hert burlend en driftig op z'n vrouwtjes lettend, zich de baas van het bos toonde. Altijd riepen wij dat 'iedereen' 'altijd' maar wild zag onderweg en dat men hele opgezette reeën, eekhoorns, wilde zwijnen en wat dies meer zij in vitrinekasten bewaarde. Wat een pech! Wij zagen nóóit eens wat. ja een keer een verdwaald reetje waar we nog net een hoef van zagen wegschieten in het lover en een dooie buizerd gevonden in de wei. Nou, dat kunnen we nu niet meer zeggen want voor ons, op zo'n 100 meter (of minder?) ontvouwde zich een weergaloos schouwspel van zeker 40 hertjes met een bok die zijn gewei met trots droeg. Dit klinkt heroïscher dan het vermoedelijk is want aan het einde van de bronstijd zakken die herten zowat door hun hoeven en ik vond deze ook een burl geven die een laatste krachtinspanning vermoedde. Beetje schor en niet erg overtuigend. Maar wij kunnen nooit meer zeggen dat we nooit eens wat zien! Overigens was het publiek (want je hebt van die spots die blijkbaar 'iedereen' ook weer weet te vinden) niet minder imposant. Zowel in aantal als in meegenomen materiëel....

De herfst heeft toe geslagen. Deze week was het weliswaar wonderbaarlijk mooi weer, de blaadjes vallen en verkleuren (in welke volgorde dan ook) onverbiddelijk en onomkeerbaar. De tuin biedt een steeds afgetakelder aanblik. Zeker ook omdat ik zelf een gat heb gesnoeid in een zeldzame blauwspar die nu als een slanke den door het leven gaat. Een soort size zero. Tenminste, ik hoop dat ze het leven niet láát! Het geeft meer licht in mijn duisternis maar ik ben wel een béétje verbaasd over mijn eigen doldriestheid. Ik hou blijkbaar van snoeien. Toch het goeie vak gekozen!
Enfin, het licht, verder met de herfst sonate, krijgt de lage, gouden gloed van het najaar, de spinnetjes weven zich een slag in de rondte en leggen voorraden aan voor magere tijden. Toch wel mooi ook, dit seizoen. Zolang de zon maar schijnt!

Je suis seule sur la terre, sous une lune noir...