Je voyage

In Cognac, bij de Charente.


<- Ponyles. Dat lijkt alweer een eeuw geleden.

Misschien moet ik even iets uitleggen. Die 'leuke Franse one liners' waar ik regelmatig commentaar en/of vragen op krijg, zijn titels of regels uit liedjes van Julien Clerc. Uiteraard zijn ze van toepassing op het stuk tekst en voor degene die het Frans niet (heel erg) machtig is: de teksten vind je terug op http://paroles.abazada.com/chansons,julien-clerc en de vertaling, tja.... probeer een woordenboek! :) Inmiddels zit ik in de Thalys op weg naar Rotterdam. Na een fris diner (het betrok en ging zowaar wat waaien. Mijn klamme velletje koelde stante pede af. Franca moet erom lachen, die heeft het nooit koud) van wraps, witlof salade en een vlaflip met verse perzikken en een verrassing op de bodem, een uurtje bloggen en mailen, een warme douche en nog wat lezen, ben ik in een heerlijke slaap weggezakt. Dromend over padden, treinen die ik op het nippertje redde, leuke aankopen in mijn koffer, werd ik ruim voor de wekker verkwikt wakker. Nog een beetje opruimen en een laatste ontbijt samen met Franca op het bankje voor het keukenraam. Darren ging ook mee naar Angoulême en dus togen we gevieren in zijn gehuurde Avis rent a car naar la gare, ongeveer 3 kwartier rijden vanaf 'ons' huis. Darren is, want wat weten jullie nou over hem?, een ongelooflijk zachtaardige, bescheiden en hardwerkende (Engels)man. Hij werkt als ZZP'er in de IT en werkt momenteel aan een opdracht van de overheid. iets met ambtenaren. Hij vindt deze opdracht geloof ik niet erg opwindend maar het verdiend goed en dat is ook niet onbelangrijk! Maandagochtend vroeg stapt hij in zijn huurauto, rijdt naar Bordeaux of La Rochelle (zo'n anderhalf uur, als er geen file is), vliegty naar Londen of een andere Engels stad, afhankelijk waar hij verwacht wordt, werkt de hele week, slaapt in Londen waar hij, samen met een collega, een appartement huurt, stapt vrijdagmiddag weer in het vliegtuig, huurt een auto in Bordeaux of la Rochelle, rijdt weer naar Sigogne en beukt vervolgens muren in elkaar, voldoet aan zijn sociale verplichtingen (BBQ, Fête des Battages et cetera), beschilderd bordjes met 'Salla à manger' en een > en schildert gangen. Bent u al moe?

Fleur en ik rusten wat ...->

Mijn trein vertrok met een kleine vertraging vanuit Angoulême maar ik had 1 3/4 uur in Parijs om van Montparnasse naar Gare du Nord te komen; tijd zat dus. Op het perron van metrolijn 4 (Pte d'Orléans naar Pte de Clignancourt vv) trof ik een meute mensen aan. Ai. Er werd omgeroepen dat er tussen 2 stations een verdacht pakje was aangetroffen en dat de metro niet zou rijden. Pvdikkie! Gauw kijken naar een andere manier. Ik weet dat er een RER (soort snelmetro) rijdt naar Gare du Nord maar dan moest ik eerst met lijn 5 naar Denfert Rochereau; een enorme omweg! gets, nu begon ik hem toch wel te knijpen. Een taxi vind ik een laatste optie want na een onverkwikkelijk intermezzo, járen terug nadat ik mijn vriendinnetje Suzanne naar het vliegveld had gebracht, heb ik gezworen nooit meer een Parijse taxi te nemen.
Hé, wat was dat? Na wat wikken en wegen en vooral zweten (teveel mensen onder de grond en te hoge temperaturen) kwam daar ineens een vertrouwd rammelde metro wagon aan! Dat werd natuurlijk persen en met ellebogen werken want alle 50.000 wachtenden wilden graag mee. Ook ik. trein naar Amsterdam te halen mensen! Oef. Het ging. Ik voelde de druppels van mijn rug in mijn jeans stromen maar eenmaal op het gare du Nord, de vertrouwde geur, de hassle, een koffie op het terras van 'Terminus', een leuk tijdschriftje, mensen kijken: nog 3 kwartier wachten en ik doe het graag!

<-Trevor and Sarah by their pool


Het is 16:15 als ik dicht schrijf, het Noord Franse landschap trekt aan me voorbij. Ik zit riant in de eerste klas. Ik heb zelfs een flesje Chardonnay en een heerlijke bagel met zalmmousse gekregen! Het internetten is gratis, de bediening geruisloos en ik heb niemand naast me, ik voel me nogal 'royal'.

Door dat gesleep met een megazware rugzak en dito koffer heb ik wel een beetje last van mijn rug. Zo eerst maar even mijn rugleuning op slaapstand en een tukje doen....

Lieve F, D en F. Nogmaals dank voor alle goede zorgen. Voor jullie vertrouwen en vriendschap. Ik hoop dat er ooit een moment komt dat ik iets voor jullie terug kan doen.
C'est n'est rien.

PS: Later foto's van vandaag; mijn geheugenkaart wordt niet meer herkend door mijn netbook. Even zoeken in de bestaande!