Je vous parle du vent sur la mer

Wat een noodweer is het afgelopen zaterdagnacht geweest! Overdag lekker wat rondgelummeld in de tuin, boodschapjes gedaan, beetje gelezen, echte zaterdag 'klussen'. En het was de eerste werk middag van Johan, het nieuwe hulpje dat elke zaterdagmiddag wat komt uitroeien. Zoals daar zijn: onkruid, foute takken, teveel gras, dooie bende.
Johan kwam in een tenue waarmee hij met gemak de K2 had kunnen beklimmen, qua temperatuur beheersing. En dat terwijl onze barometer 33 graden in de schaduw aangaf... Maar de arme jongen bleek zó verbrand, dat de bedekking volkomen gerechtvaardigd zo niet volstrekt onontkoombaar leek.

Om 4 uur vertrokken we ieder zijn kant op: M naar Bosch en Duin voor een zomerse BBQ, Johan naar nummer ehhhh, hier vlakbij in elk geval, en ik naar een culinair hoogstandje en broodnodige chit chat bij Bien en Frank in Weesp.
As ever hadden zij zich weer overtroffen. Onder het genot van een glaasje Colombelle en lekkere gesprekken, werd de tafel volgezet met de heerlijkste happen. Allerlei droge worst en knoflokige vleeswaar, een verrukkelijke Caprese, zelfgebakken brood en tonijnsalade en als klap op een vuurpijl een 'taartje' van aubergine, mozarella, verse basilicum en pesto. Ik vergeet nog van alles; het was een smakelijk en kleurrijk geheel. Om je vingers bij op te eten!
En het toetje...zucht.... Een gelatine plak van o.a. rosé, gevuld met allerhande zomerfruit: zwarte bessen, frambozen, aardbeien. Oog en zinnenstrelend. Het was super gezellig en Michelin sterren lekker.

Helaas was het weer inmiddels helemaal omgeslagen en liep ik, met het water stromend tussen mijn voeten en de zooltjes van mijn sandaaltjes, naar de trein.
Zo, lekker geïnstalleerd, schoenen uit, papieren zakdoekjes om de voeten af te drogen, boekje: rijden maar!
Nee hoor, u kunt uw schoenen weer aan doen en uw kleddernatte sjaal om de nek gooien want we rijden niet verder. Hè!?!? Niet verder????
Bien gebeld of ik weer welkom was, M gebeld of hij me in Weesp kon komen ophalen. Alles kon dus weer beladen met tassen vol blaadjes, boekjes én een manuscript (daarover later meer) back to Dish and Kriel :) premisses.

Eenmaal in de auto trof ons een noodweer dat zijn weerga niet kent. Een regengordijn stortte zich loodrecht naar beneden en boven ons hoofd flitste en knetterde het. We reden echt pal onder het onweer en de auto was vrijwel onafgebroken verlicht. Eng maar ook fascinerend.
Thuis gekomen zagen we dat een boom van de buren was afgebroken en pal over de dam lag. Op een haar na de nieuwe stal gemist....
Ook de kip met haar kuikens waren van de leg. Moeder was pleite en een deel van de kinderen zwierf angstig over het erf. Captain Caveman echter, trok, ondanks dat de takken hem links en rechts om de oren suisden, zijn lieslaarzen en regencape aan om met grote schephanden, de pluizenbolletjes van hetzij verdrinking, hetzij verkoling te redden. En daar stond ik dan, met een gammele krat gevuld met een oude joggingbroek én broedlamp, om het zwerftuig op te vangen en te verwarmen. Ik kan je vertellen: ze hebben het gered.
Na een korte nacht was het ineens zondagavond.

De wedstrijdavond! Ik was de hele dag al zenuwachtig maar toen het eenmaal begonnen was viel dat weg en voelde ik eigenlijk dat we niet zouden gaan winnen. Helaas, dat bleek ook zo te zijn maar ik heb met veel plezier gekeken. En blij dat we dat weer gehad hebben....

Maandagavond de laatste zaken besproken met de nieuwe huurbaas en het huurcontract getekend. Hij is ontzettend coulant en aardig en dat is voor mij al de helft van het hele gedoe. Ik was weer en nog steeds blij met de beetje rommelige tuin, de heerlijke veranda en het schattige huisje. Twintig augustus ga ik de sleutel halen en beginnen met er een vakantiehuis van te maken. Ik heb besloten deze periode als een grote, spannende en zonnige vakantie te zien en dus wordt het een licht en 'romig' huis. En als dat een beetje vorm krijgt, stort ik me op Le Balai want er moeten hoognodig centjes worden verdiend!
Bij thuiskomst was ik een beetje uit mijn doen. Het is een mooie, fijne plek maar het is óók pijnlijk en helemáál niet leuk.

En morgenmiddag zie ik mijn andere lieve vriendinnetje weer. Suzanne en ik hebben elkaar leren kennen tijdens een tripje naar Parijs van de fanclub van Julien Clerc; we gingen naar een concert in Palais des Congrès. Zij was 15, ik 16 en we raakten niet uitgepraat. En dat duurt, met soms wat langere en soms heel korte tussenpozen, voort. Lekker lunchen bij Dauphine (http://caferestaurantdauphine.nl) en véél kletsen want dat doen we, samen met eten, graag. Schrijven trouwens ook. Ik dit blog maar Suzanne echte boeken! Ik ben daar best trots op maar daarover later meer.

Nu eerst mijn muggenbulten kapot krabben.

Weekend...