Tous les chemins ne mennent pas à Rome

Maar wél naar Milaan en het Comomeer! Met de KLM/Alitalia vloog ik vrijdag de 23e naar Linate aeroporto waar Robert (oud studiegenoot van mijn zus en sindsdien een dierbare vriend, eigenlijk van de hele familie) me ophaalde. Gelukkig had hij tijd om samen te lunchen, gezegend zijn de Italiaanse lunches (en diners en cocktail-drink momenten). Roberto moest werken en ik ben dus maar heerlijk eventjes de saldi 'uit gaan checken' in de avenida de Buenes Aires en omstreken. Een heel redelijke score voor een ongelooflijke prijs: 2 super witte T-shirts (ook nog van eco katoen, zo compenseren we het foute vlieggedrag weer), een appeltjes groene 'granddad' bloes e n weer eens een bloemcorsage want daar ben ik dol op. Ik was het schokkende bedrag van E 9,95 kwijt. Whaaaa!!! Bien, waar was je?! Moe als een hond, of stanca morta, zoals de Italianen zeggen, stortte ik me daarna op Robert's riante bed en heb ik lekker liggen soezen, het was ongeveer 37 graden celsius in huis, schat ik, dus ik ging vanzelf in de tropen modus. 's Avonds waren we uitgenodigd door Australische vriend Steven die als jurist voor Enia werkt (soort Italiaanse Shell) maar waar ik me, gezien outfit, gedrag enz, niets bij voor kon stellen. Samen met Marco en werd het een hilarische avond op één van de 2 terrassen, uitkijkend over de daken van Milano by night. Na het ontbijt zijn we in de auto gestapt met als eerste doel: een lunch aan het Lago Maggiore. Lunch in een oud klooster, hoog oprijzend boven het meer met een fabuleus uitzicht. Geen kaart maar 'eten wat de pot schaft'. Dat staat mij altijd wel aan als er maar geen schaap of geit in die pot zit want dan sla ik me alleen manmoedig door de aqua minerale en de vino bianco secco heen.

Helaas is hier iets ernstig mis gegaan. Ik had heel veel meer tekst en foto's maar die zijn op mysterieuze wijze verdwenen. ik baal want ik was er lang mee bezig en nu geen tijd en zin meer om aan te vullen. Een raar en kort verhaal deze keer, vroegtijdig beëindigd, in de knop gebroken. het lijkt de liefde wel. Volgende keer dus meer over Bella Italia én mijn Rover!

Ne m'attends pas trop longtemps à l'ombre fraiche des menhirs.....

Mon Camarade

Dat was een drukke week! Hoewel onze buren heerlijk op het fietsje op verjaardagsvisite gingen, afgelopen zaterdag en het landelijke, lome leven van het tafereeltje afspatte.

Maandagavond heb ik met de nieuwe verhuurder afgesproken, dat ik 20 augustus de sleutel op kom halen; het wordt nu echt! Best eng eigenlijk...
Daarop volgt dan een week waarin ik behoorlijk wat schilderwerk moet verrichten en daar zie ik tegenop want dat is niet mijn sterkste kant. Ik zit vol van mijn tenen tot mijn wimpers, de verf druipt en de kwasten zijn na een dag al keihard. Dat gaat nog leuk worden. Ik hoop dat ik watergedragen verf kan gebruiken want dan hoef ik mezelf niet met afbik troep te lijf. Maar de hulptroepen staan klaar en nu maar hopen dat iedereen ook kán en niet allemaal tegelijk want in een huisje van 13 meter lang, moet je nu ook weer niet met z'n twaalven aan het werk zijn.

Het koeievel is inmiddels binnen en ligt hier voor de haard uit te wasemen. Het is een mooi velletje: beetje hoogpolig (maar waarschijnlijk heet het anders als het om haren gaat) en rood/bont. Het was vast een lieve Bertha 2 die haar hele producerende leven lang, heerlijk buiten op klaverblad en boterbloempjes heeft staan kauwen. Zij gaat straks mijn voeten warmen! :)

Ook ben ik een dagje op pad geweest met mijn collega Yasmine van Vluchtelingenwerk. Wij zijn heerlijk gaan neuzen bij de Kringloopwinkel in Leusden, die kan ik aanbevelen: mooie spullen en erg goedkoop. Ik had 2 dozen met herenkleding en 2 pakken en húp, die kon ik daar lekker dumpen. Is een ander er weer blij mee.
Zelf natuurlijk ook wel weer het een en ander gekocht maar alles nodig! Ja echt! En... een kek modelletje zonnebril van Giorgio Armani voor 1 (één!!) Euro. En ja, het is een echte. Dat ziet deze kenner wel. Zo komt Jan Splinter door de winter. Het schijnt trouwens dat ik als klein kindje al de vuilnisbakken doorzocht op zoek naar 'schatten', daar is zelfs een foto van. Ik zal mijn pipa eens vragen om een scan. Het is dus niet geboren uit (tijdelijk!)(hoop ik!)(ga ik van uit!) geldgebrek maar uit avontuur: 'op jacht naar de schat'!
Daarna gezond geluncht in KWB op nummer 29 en gezellig gekletst. Yasmine is net klaar met haar studie en op zoek naar een baan (sociaal/maatschappelijk, iemand toevallig iets in de aanbieding?) maar blijft zo lang bij ons als vrijwilligster. Ik zal haar wel missen dan, maar hopelijk blijven we elkaar zien.
We moeten trouwens ook nog een eet- en kletsmiddag organiseren voor de Somalische vrouwen club, hier in de tuin/wei. Ik kwam gistermiddag Sado en Jasmine (andere Jasmine)tegen bij AH en ze willen gráág! Wel even rekening houden met de Ramadan die ergens half augustus begint.

Woensdag heel erg gezellig én lekker geluncht met Suzanne bij Dauphine. Het is toch zo heerlijk als je vriendinnen hebt die je al meer dan je halve leven kent; ze weten je achtergrond, je familie, je eigen eigenaardigheden.... Zo'n 32 jaar, dat is stom zeg, om op te schrijven; ik lijk wel een fossiel! Maar zo voel ik me niet en hopelijk zie ik er ook nog niet zo uit. Wel oppassen met al die zon dan!
In september komt haar tweede boek uit 'Obstructie'. Er komt nog een lancerings borrel en daar verheug ik me nu al op. Ik mocht vorig jaar het manuscript lezen en heb het in één ruk uitgelezen; spannend, een aanrader! Ik houd je op de hoogte.

Zondag tot en met maandag stond in het teken van inpakken in Alkmaar. Sowieso al 6 dozen vol boeken en ja, ik kan er geen afstand van doen. Boven is zo goed als leeg en ook het badkamer-kamertje is af. Woonkamer en keuken pak ik als laatste aan want daar wordt hetzij door mezelf, hetzij door tant (de tante die in mijn huis gaat wonen) nog wel gebruik van gemaakt.
Wat een rommel heb ik weten te verzamelen in mijn leven. Al mijn schoolagenda's had ik nog. Sommige eigenlijk wel echte kunstwerken dus daar mocht ik er een aantal van houden, vond ik zelf. Een grote tas vol met brieven en kaarten van mijn Parijs tijd, ja, dat gaat ook niet weg. Maar schoolonderzoeken, repetities, felicitatiekaarten met alleen "groetjes van...", die zijn in de vuilniszak verdwenen. O, en ik hoop dat mijn lezers niet van het genre: 'groetjes van' zijn in kerst- of felicitatiekaarten. Doe dan niks. Verheugd vind je een enveloppe op de deurmat (toch al zoveel leuker dan een digitale kaart, hoewel ik dan wel weer dól ben op e-mails). Hoe die kaart eruit ziet maakt mij niets uit. Het zegt wel iets over de afzender (had nog een stapel goedkope van zo'n dumpwinkeltje liggen/houdt van beertjes of andere beestjes, is blijkbaar de orale fase nooit ontgroeid?/is meningloos over het concept ansichtkaart en dat zie je/zoekt met zorg een kaart passend bij de ontvanger en/of is maatschappelijk geëngageerd en stuurt er 1 van Unicef). Hoe dan ook: men heeft aan je gedacht en moeite voor je gedaan: kopen of uit de la pakken, adres opzoeken, postzegel plakken; dat is lief. maar SCHRIJF ook iets. Hoe gaat het met je? Ga je binnenkort op vakantie (ik ben jarig in november dus dat gebeurt niet zo vaak)? Heb je het nog leuk op je werk? Maar geef er een persoonlijke twist aan! 'Groetjes' is niks. Amongst friends. Zo, uch, ik heb gezegd.

Dit kind, waarvan ik de navelstreng heb doorgeknipt, zie ik zaterdag weer! ->

Maar gelukkig was er ook nog tijd voor een zonnebad op het strand en een hapje op een zomers terras met de ondergaande zon op de achtergrond.. De boog kan niet altijd gespannen zijn! :)

En als laatste: ik krijg een auto! Van Paul, een Rover. Een oudje, dat wel maar als het rijdt ben ik tevreden. Ook wel chic: leren bekleding en notenhouten dashboard. Nu ik dit overlees lijkt het net of Paul een rover is maar het is (onder andere) een broer en de auto is een Rover. Ik hoop niet van mijn gemoedsrust.
Blij!

Vrijdag vertrek ik voor 6 dagen naar het Comomeer waar mijn zus en haar gezin vakantie vieren. Eerst vlieg ik naar Milaan waar ik 1 nachtje bij Robert, een vriend, logeer en vandaar gaan we met zijn tweeën naar het plaatsje Dervio. Ik vind het super om hem weer te zien, de laatste keer was in de zomer van 2008. En hij weet de heerlijkste en hipste (eet) tentjes in Milano... zal ik die lieve jurkjes maar thuis laten en gewoon mijn joggingbroeken meenemen?

Ou s'en vont les avions?


En zijn zusje ook!

Je vous parle du vent sur la mer

Wat een noodweer is het afgelopen zaterdagnacht geweest! Overdag lekker wat rondgelummeld in de tuin, boodschapjes gedaan, beetje gelezen, echte zaterdag 'klussen'. En het was de eerste werk middag van Johan, het nieuwe hulpje dat elke zaterdagmiddag wat komt uitroeien. Zoals daar zijn: onkruid, foute takken, teveel gras, dooie bende.
Johan kwam in een tenue waarmee hij met gemak de K2 had kunnen beklimmen, qua temperatuur beheersing. En dat terwijl onze barometer 33 graden in de schaduw aangaf... Maar de arme jongen bleek zó verbrand, dat de bedekking volkomen gerechtvaardigd zo niet volstrekt onontkoombaar leek.

Om 4 uur vertrokken we ieder zijn kant op: M naar Bosch en Duin voor een zomerse BBQ, Johan naar nummer ehhhh, hier vlakbij in elk geval, en ik naar een culinair hoogstandje en broodnodige chit chat bij Bien en Frank in Weesp.
As ever hadden zij zich weer overtroffen. Onder het genot van een glaasje Colombelle en lekkere gesprekken, werd de tafel volgezet met de heerlijkste happen. Allerlei droge worst en knoflokige vleeswaar, een verrukkelijke Caprese, zelfgebakken brood en tonijnsalade en als klap op een vuurpijl een 'taartje' van aubergine, mozarella, verse basilicum en pesto. Ik vergeet nog van alles; het was een smakelijk en kleurrijk geheel. Om je vingers bij op te eten!
En het toetje...zucht.... Een gelatine plak van o.a. rosé, gevuld met allerhande zomerfruit: zwarte bessen, frambozen, aardbeien. Oog en zinnenstrelend. Het was super gezellig en Michelin sterren lekker.

Helaas was het weer inmiddels helemaal omgeslagen en liep ik, met het water stromend tussen mijn voeten en de zooltjes van mijn sandaaltjes, naar de trein.
Zo, lekker geïnstalleerd, schoenen uit, papieren zakdoekjes om de voeten af te drogen, boekje: rijden maar!
Nee hoor, u kunt uw schoenen weer aan doen en uw kleddernatte sjaal om de nek gooien want we rijden niet verder. Hè!?!? Niet verder????
Bien gebeld of ik weer welkom was, M gebeld of hij me in Weesp kon komen ophalen. Alles kon dus weer beladen met tassen vol blaadjes, boekjes én een manuscript (daarover later meer) back to Dish and Kriel :) premisses.

Eenmaal in de auto trof ons een noodweer dat zijn weerga niet kent. Een regengordijn stortte zich loodrecht naar beneden en boven ons hoofd flitste en knetterde het. We reden echt pal onder het onweer en de auto was vrijwel onafgebroken verlicht. Eng maar ook fascinerend.
Thuis gekomen zagen we dat een boom van de buren was afgebroken en pal over de dam lag. Op een haar na de nieuwe stal gemist....
Ook de kip met haar kuikens waren van de leg. Moeder was pleite en een deel van de kinderen zwierf angstig over het erf. Captain Caveman echter, trok, ondanks dat de takken hem links en rechts om de oren suisden, zijn lieslaarzen en regencape aan om met grote schephanden, de pluizenbolletjes van hetzij verdrinking, hetzij verkoling te redden. En daar stond ik dan, met een gammele krat gevuld met een oude joggingbroek én broedlamp, om het zwerftuig op te vangen en te verwarmen. Ik kan je vertellen: ze hebben het gered.
Na een korte nacht was het ineens zondagavond.

De wedstrijdavond! Ik was de hele dag al zenuwachtig maar toen het eenmaal begonnen was viel dat weg en voelde ik eigenlijk dat we niet zouden gaan winnen. Helaas, dat bleek ook zo te zijn maar ik heb met veel plezier gekeken. En blij dat we dat weer gehad hebben....

Maandagavond de laatste zaken besproken met de nieuwe huurbaas en het huurcontract getekend. Hij is ontzettend coulant en aardig en dat is voor mij al de helft van het hele gedoe. Ik was weer en nog steeds blij met de beetje rommelige tuin, de heerlijke veranda en het schattige huisje. Twintig augustus ga ik de sleutel halen en beginnen met er een vakantiehuis van te maken. Ik heb besloten deze periode als een grote, spannende en zonnige vakantie te zien en dus wordt het een licht en 'romig' huis. En als dat een beetje vorm krijgt, stort ik me op Le Balai want er moeten hoognodig centjes worden verdiend!
Bij thuiskomst was ik een beetje uit mijn doen. Het is een mooie, fijne plek maar het is óók pijnlijk en helemáál niet leuk.

En morgenmiddag zie ik mijn andere lieve vriendinnetje weer. Suzanne en ik hebben elkaar leren kennen tijdens een tripje naar Parijs van de fanclub van Julien Clerc; we gingen naar een concert in Palais des Congrès. Zij was 15, ik 16 en we raakten niet uitgepraat. En dat duurt, met soms wat langere en soms heel korte tussenpozen, voort. Lekker lunchen bij Dauphine (http://caferestaurantdauphine.nl) en véél kletsen want dat doen we, samen met eten, graag. Schrijven trouwens ook. Ik dit blog maar Suzanne echte boeken! Ik ben daar best trots op maar daarover later meer.

Nu eerst mijn muggenbulten kapot krabben.

Weekend...

Des jours entiers.....

De dagen thuis zijn gevuld met een lomig niets doen.
Warm en zonnig de dagen, zwoel en lang de nachten. Wat huishoudelijke taken waarbij de was ophangen de voorkeur heeft: de geurige lappen wapperen zachtjes en vochtig tegen je aan en zorgen voor een prettige verkoeling. De tuin wordt wat geler en dus maken de sproeisystemen overuren.
Nadeel van zoveel zomer zijn de muggen: hoog zoemend zetten ze iedere nacht weer de aanval op mijn zachte vlees in. Degene die naast mij ligt blijft ongedeerd, hoe werkt dat toch bij dit gespuis?

De beestjes krijgen extra aandacht. Meer water, indien nodig; extra schaduw. De adoptief moeder scharrelt heerlijk door het, overigens ook niet meer zo koele gras, met in haar kielzog zwart-witte kuikentjes die duikelend en fladderend hun weg leren gaan. Zelf een kruising tussen een Welsummer en Barnevelder en haar kuikens, Lakenvelder krielen, hebben we, toen het nog kleine eitjes waren, stiekem onder haar broedse lijf geschoven. Niet allemaal; het waren 27 eitjes dus ook wat in de broedmachine anders zou het wel érg prinses op de erwt geworden zijn. Toen de eerste kuikens een feit waren, hebben we geleidelijk aan ook de andere kukeltjes bij haar gezet. Geen moment zal ze gedacht hebben: "hé, zou ik het dan toch met een zebra gedaan hebben"? Zelf bruin geschakeerd en nu zwart-witte kindjes, de natuur (lees: het instinct) is een mooi 'ik-hou-de-soort-in-stand-overlevingsmechanisme'.

Trijntje, het geitje, verdenken we van een autistische inslag. Zij ligt stoïcijns en bleek als geiten zijn, voor zich uit te kauwen. De mussen kunnen dood rondom storten, Trijntje kauwt en kauwt en kauwt.....

De jongetjes, de Shetjes genaamd Kofi en Heri, gaan af en toe uit. De één laat zijn hond uit, wij de pony. Het is goed voor hun spieren en ook voor de onze! Hier staan ze in de (zand)bak dus onderweg wordt er begerig naar de stroken sappig groen gekeken en wanneer er even niet wordt opgelet gretig een hap genomen. Dat mag natuurlijk, mits met mate, maar we geven ze graag het gevoel dat ze ondeugend en ons te slim af zijn; het zijn tenslotte ook al 'je weet wel' hengstjes dus je moet ze wel een lolletje gunnen!

Victoria, Vicky, in de wandelgangen, verbrand met haar lichtroze velletje levend, als we niet opletten. Vieze varkens worden niet vet en dat klopt maar al te goed: ze wentelt zich knorrend van verrukking door de modder en geniet zichtbaar van de douche die we voor haar hebben geïnstalleerd. De foto zegt genoeg! De modder legt een beschermlaag over haar tere vel. Een beetje 'kleurenblinde' combinatie, de woorden 'teer' en 'varken', dat realiseer ik me... :)


Vicky neemt een bad.


De ganzen! We hebben inmiddels een wandelend dekbed in het parkje lopen! Ze eten niet, ze schransen en dat heeft geresulteerd in een bovenmatig aantrekkelijk kerstmaal op pootjes. Of een verrukkelijk plak foie gras. Of een eerder genoemd donzen dekbed.
Maar gelukkig ligt de humor op straat want het enige doel dat ze dienen is er zíjn en zich af en toe mijn aai- en aanhaaloprispingen laten welgevallen.

De poezen doen niet veel anders dan anders: liggen, slapen en eten. Helaas heeft Heidie haar rechter achterpootje bezeerd en loopt mank. Ik ben met haar naar de dokter geweest en die denkt dat het een in de dij gescheurde spier is. We hebben een doorverwijzing voor de fysio.... Gaat ons dit te ver? Ja, dit gaat ons te ver. C'est quand même la nature!

Donderdag waren mijn pappa en mamma op bezoek: Villa Krakelbont bekijken, mij bekijken, lekker lunchen op een bloedheet terras, in de schaduw maar toch bloedheet, beetje gewinkeld en een schattig landelijk kastje gekregen waar de TV straks op moet staan.
Het was een gezellige en goed besteedde middag.

Ook het ponykamp bij de buren was een welkome onderbreking van deze lome week. Het hoogtepunt (niet voor de meisjes- waarom zijn het in 99% van de gevallen trouwens meisjes die gek zijn op paarden? Kan iemand mij dat vertellen?- die zaten liever op een pony- of paardenrug, maar wel voor mij!) was de voetbalwedstrijd Nederland-Uruguay die we daar met de hele familie Bouwman én de ponykampers hebben gezien. Gruwelijk spannend!!! De organisator Marion heeft bijgaande foto gemaakt, de rest vind je op www.finchcamp.nl

En zo kabbelt het leven op de boerderie verder. Het enige zinvolle wat ik heb gedaan was mijn omzetbelasting en een afspraak plannen met mijn nieuwe 'huurbaas' om de laatste punten nog even door te nemen. Dat gaat maandagavond plaatsvinden. Ben trouwens ook nog, op marktplaats, in onderhandeling over een koeienvel. Niet omdat ik uitgekeken ben op mijn eigen vel, het leek me wel passend in De Villa.... :)

.... 9, Rue St Simon....

Les fleurs des gares

Na een voorspoedige reis ben ik dus weer thuis op de KWB'er gronden.
Best veel hulp gehad onderweg. In de trein naar Parijs zat ik in een rijtuig met wat Fransen maar ook wat Algerijnen (te herkennen aan het Algerijnse voetbalshirt dat de charmante jongeman van het stel droeg). De jongste van het gezelschap (een knulletje van een jaar of elf) was helemaal vol van het WK voetbal dus al snel kwam het gesprek daarop. Ik zat weliswaar 1 rij achter ze maar werd al snel bij de 'wie gaat er winnen' discussie betrokken. Het jochie was voor Argentinië, nog niet wetend dat die dezelfde middag door Duitsland naar huis zouden worden gestuurd. Toen ik vertelde dat ik Nederlandse was en dus 'pour Orange', kreeg ik spontane analyses en steunbetuigingen want ja, Frankrijk en Algerije zijn er tenslotte al uit.
De charmante Algerijn met lichte overbeet (daar schijn ik toch steeds weer op te vallen..) hielp me een heel end met mijn loei zware koffer; niet alleen de trein uit maar ook een heel eind over het perron. Het bleek nog een vermakelijk causeur ook dus ik vond het een beetje jammer dat we in Parijs afscheid moesten nemen.

In de Thalys werd ik zo ongeveer met koffer en al getild. Letterlijk dan. Ook heel fijn want koffer woog, schat ik, zo'n 20 kilo. Misschien wel meer want ik betwijfel of ik ermee een vliegtuig in gekomen was.

En eenmaal in Rotterdam stond de trein die ik niet dacht te halen, klaar voor vertrek. Charmant als een hinde maakte ik eerst een knal óver mijn koffer, op mijn handen en ternauwernood niet op mijn tanden, ten overstaan van een bomvolle trein. Een leuke Bassie en Adriaan act, not.
Het balkon stond te loeien en te wenken: 'kom, spring erin'. Nou, springen had ik inmiddels genoeg gedaan en doordat het hele station van Rotterdam open ligt, had ik eerst een staircase to heaven beklommen om hem 10 meter verderop weer af te dalen. Ik had dus nogal bibberige handjes maar de sportieve heren met fietskuiten, hezen me, ook hier weer, met heel mijn hebben en houen naar binnen. Zeg, wat is het raar druk voor een zaterdagmiddag 6 pm?!
Natuurlijk, de Tour was begonnen!

Stilleven van een eerste klas treinreis.
Gelukkig stapten de eerste bij Rotterdam Alexander en de volgende bij Gouda uit en kon ik een zitplaats gaan zoeken. Ook hier weer hulp, nu van een gebronsde heer (en ópscheppen, ik vond het bijna puberaal. Bah.) en een lieve dame uit een dorpje onder de rook van Pieterburen (dame en heer hoorden niet bijelkaar hoor!) vandaan.

In Amersfoort stond heer M L S uit KWB me op te wachten en hebben we heerlijk gegeten bij Perron 4/5 (www.perron4-5.nl) en uitgebreid bijgekletst. Het was gezellig en goed om elkaar weer te zien.

En wat zijn mijn gansjes groot! Maar later meer over de beestenboel. We gaan zo op pad: buiten voetballen kijken bij de buren en het hele ponykamp!

Mon Alezan..

Gare du Nord, zaterdagmiddag 3 juli

Je voyage

In Cognac, bij de Charente.


<- Ponyles. Dat lijkt alweer een eeuw geleden.

Misschien moet ik even iets uitleggen. Die 'leuke Franse one liners' waar ik regelmatig commentaar en/of vragen op krijg, zijn titels of regels uit liedjes van Julien Clerc. Uiteraard zijn ze van toepassing op het stuk tekst en voor degene die het Frans niet (heel erg) machtig is: de teksten vind je terug op http://paroles.abazada.com/chansons,julien-clerc en de vertaling, tja.... probeer een woordenboek! :) Inmiddels zit ik in de Thalys op weg naar Rotterdam. Na een fris diner (het betrok en ging zowaar wat waaien. Mijn klamme velletje koelde stante pede af. Franca moet erom lachen, die heeft het nooit koud) van wraps, witlof salade en een vlaflip met verse perzikken en een verrassing op de bodem, een uurtje bloggen en mailen, een warme douche en nog wat lezen, ben ik in een heerlijke slaap weggezakt. Dromend over padden, treinen die ik op het nippertje redde, leuke aankopen in mijn koffer, werd ik ruim voor de wekker verkwikt wakker. Nog een beetje opruimen en een laatste ontbijt samen met Franca op het bankje voor het keukenraam. Darren ging ook mee naar Angoulême en dus togen we gevieren in zijn gehuurde Avis rent a car naar la gare, ongeveer 3 kwartier rijden vanaf 'ons' huis. Darren is, want wat weten jullie nou over hem?, een ongelooflijk zachtaardige, bescheiden en hardwerkende (Engels)man. Hij werkt als ZZP'er in de IT en werkt momenteel aan een opdracht van de overheid. iets met ambtenaren. Hij vindt deze opdracht geloof ik niet erg opwindend maar het verdiend goed en dat is ook niet onbelangrijk! Maandagochtend vroeg stapt hij in zijn huurauto, rijdt naar Bordeaux of La Rochelle (zo'n anderhalf uur, als er geen file is), vliegty naar Londen of een andere Engels stad, afhankelijk waar hij verwacht wordt, werkt de hele week, slaapt in Londen waar hij, samen met een collega, een appartement huurt, stapt vrijdagmiddag weer in het vliegtuig, huurt een auto in Bordeaux of la Rochelle, rijdt weer naar Sigogne en beukt vervolgens muren in elkaar, voldoet aan zijn sociale verplichtingen (BBQ, Fête des Battages et cetera), beschilderd bordjes met 'Salla à manger' en een > en schildert gangen. Bent u al moe?

Fleur en ik rusten wat ...->

Mijn trein vertrok met een kleine vertraging vanuit Angoulême maar ik had 1 3/4 uur in Parijs om van Montparnasse naar Gare du Nord te komen; tijd zat dus. Op het perron van metrolijn 4 (Pte d'Orléans naar Pte de Clignancourt vv) trof ik een meute mensen aan. Ai. Er werd omgeroepen dat er tussen 2 stations een verdacht pakje was aangetroffen en dat de metro niet zou rijden. Pvdikkie! Gauw kijken naar een andere manier. Ik weet dat er een RER (soort snelmetro) rijdt naar Gare du Nord maar dan moest ik eerst met lijn 5 naar Denfert Rochereau; een enorme omweg! gets, nu begon ik hem toch wel te knijpen. Een taxi vind ik een laatste optie want na een onverkwikkelijk intermezzo, járen terug nadat ik mijn vriendinnetje Suzanne naar het vliegveld had gebracht, heb ik gezworen nooit meer een Parijse taxi te nemen.
Hé, wat was dat? Na wat wikken en wegen en vooral zweten (teveel mensen onder de grond en te hoge temperaturen) kwam daar ineens een vertrouwd rammelde metro wagon aan! Dat werd natuurlijk persen en met ellebogen werken want alle 50.000 wachtenden wilden graag mee. Ook ik. trein naar Amsterdam te halen mensen! Oef. Het ging. Ik voelde de druppels van mijn rug in mijn jeans stromen maar eenmaal op het gare du Nord, de vertrouwde geur, de hassle, een koffie op het terras van 'Terminus', een leuk tijdschriftje, mensen kijken: nog 3 kwartier wachten en ik doe het graag!

<-Trevor and Sarah by their pool


Het is 16:15 als ik dicht schrijf, het Noord Franse landschap trekt aan me voorbij. Ik zit riant in de eerste klas. Ik heb zelfs een flesje Chardonnay en een heerlijke bagel met zalmmousse gekregen! Het internetten is gratis, de bediening geruisloos en ik heb niemand naast me, ik voel me nogal 'royal'.

Door dat gesleep met een megazware rugzak en dito koffer heb ik wel een beetje last van mijn rug. Zo eerst maar even mijn rugleuning op slaapstand en een tukje doen....

Lieve F, D en F. Nogmaals dank voor alle goede zorgen. Voor jullie vertrouwen en vriendschap. Ik hoop dat er ooit een moment komt dat ik iets voor jullie terug kan doen.
C'est n'est rien.

PS: Later foto's van vandaag; mijn geheugenkaart wordt niet meer herkend door mijn netbook. Even zoeken in de bestaande!

Juste comme une enfant

Stirring the pool. Karen is stirring te paella

De laatste dag. Veertien heerlijk zonnige dagen met af en toe een oprisping die iets minder zonnig was maar al met al is me dát reuze meegevallen. Twee min of meer slapeloze nachten en verder 'juste comme une enfant'.
De koffer staat ingepakt. Ik had gehoopt dat hij lichter zou zijn dan op de heenreis; er ontbreken een paar zakken drop en wat cadeautjes maar daarvoor in de plaats zijn wat andere aanschaffen gekomen... :)
Mijn kamer is schoon, morgen het bed afhalen en dan zal 'Arc en Ciel' later weer door andere mensen bewoond worden. Mensen die hopelijk met geen ander doel zijn gekomen dan vakantie vieren. Ze zullen, net als ik, genieten van de ruimte, de heerlijke badkamer en het openen van de luiken 's morgens waardoor het zonlicht je kamer binnenstroomt.
Maar ik ga weer terug naar waar ik hoor: Nederland! En................ WIJ (:) hebben gewonnen van Brazilië! Wat een wedstrijd zeg. Mooi of goed gespeeld, dat weet ik niet, daar heb ik echt geen verstand van maar spannend was het wél! We hebben zitten gillen en na afloop hebben we de vlag opgehangen en een oranje KNVB shirt aan het hek aan de weg. Jullie ook genoten?

De laatste dagen van mijn verblijf in Sigogne waren heel afwisselend en super gezellig (niet om het één of ander hoor maar volgens mij krijg ik mijn jeans niet meer dicht van al die gezelligheid). Woensdagmiddag zijn we op een haute cuisine lunch gefêteerd bij Karen en Russell (ongetwijfeld met een leeuwendeel van Russell ;). Zij wonen in een aanpalend dorpje, gehucht eigenlijk meer. Een beeldschoon huis met een tuin die opgedeeld is in een moestuin, een fruitboomgaard en een romantisch deel met een vijver. Alles van elkaar gescheiden door gemetselde muurtjes met daarop rode dakpannen. Echt een 'secret garden'.
De paëlla was super evenals de salade (recept is binnen). Het zijn fantastische mensen en we hebben echt goede gesprekken gevoerd. Bijzonder hoe je een klik kunt hebben met mensen die toch heel anders leven, uit een andere achtergrond komen, een andere taal spreken. Woensdag spraken we in elk geval allemaal elkaars taal! Eigenlijk was het veel te warm die dag dus na de lunch zijn we allemaal het zwembad ingedoken totdat Karen met een bescheiden toetje van luchtige citroentaart en zelfgemaakt frambozenijs aan kwam.
Een heerlijke ontspannen middag dus. De weegschaal thuis zal dat ontspannene er waarschijnlijk acuut afhalen.
Gister in de namiddag alleen even bij Sarah en Trevor langs geweest om dag te zeggen want zij zouden vandaag weer gasten krijgen. Het ontaardde ook hier in een swimmingpool party. Ach, wat naar nou.
Het was verder een luier dag. We liepen niet in luiers. Dit is typisch een geval van verkeerd spatie gebruik. Daar heeft een meneer onderzoek naar gedaan en ik zet het weg onder de noemer 'Weg om legging'. Een paar voorbeelden? (let dus op de spatie!): Honden kussen - 5 Euro. Of: Vlees van 2 jarige koeien. Deze: 2 Tamme konijnen bouten in pruimensaus. :))))

Vanmorgen had ik voor het eerst mijn wekkertje gezet maar dat bleek overbodig. Ik werd gewekt door een ijselijk gegil. Ik dacht eerst nog dat Franca me gedag zei omdat ze Fleur naar school ging brengen maar er bleek een kikker (zei Franca. Het was een pad) tussen de voordeur en de luiken te zitten. F en F zijn, heldinnen, via de openslaande kamerdeuren de tuin in gerend.
Het was een zielige pad op het pad. Zielig omdat hij zijn linker achter voetje miste. Een kreupele pad zie je niet vaak dus let op de foto! Ik was sowieso nogal in de beestenmood (mijn neefje Maarten indachtig, die houdt, net als zijn tante, van dit soort gespuis) en zal deze blog verluchtigen met wat aardig fauna.
Nadat ik de pad (ik mocht hem niet bij de buren kieperen want 'dan komt hij vast terug'. Nou, fat chance, hij had van angst al gepoept en had ook nog met z'n voet tussen de voordeur gezeten. Hij droeg overigens geen aktetas of stropdas) over de provincialeweg in de wijngaarden had gezwiept (even voor de goede orde: ik heb hem netjes in een doosje getild en ben met hem naar de wijngaarden GEWANDELD. Dat ik niet straks beticht word van mishandeling van een euhh, bospad?), togen we naar Cognac.

There we did some major shopping en ik heb de beeldigste dingen voor de schappelijkste prijzen. Ik vind het ontzéttend jammer dat ik niet met de auto ben want die had ik met gemak vol kunnen stouwen met allerlei aardigs voor Villa Krakelbont. Nu bleef het beperkt tot zo'n tingeltangel ding van schelpen (leuk op de veranda!), wat Fabergé eieren ( de kenners snappen direct dat het hier om de iets voordeliger uitgave gaat), een heel hip jasje, een Clinique lipstick en nog iets voor Louise's verjaardag alvast (ze hebben hier een Sephora!!!), een paar oorbellen voor Franca, een doos bestek (dat had ik bij Karen gezien en I totally fell in love with it), mooie Franse lingerie (oh lala. Ik heb hier cupmaat 100C! Of zou er nog een C achter moeten? Dan heb je een inhoudsmaat, weet je gelijk waarvoor ze ook alweer bedoelt zijn) en als laatste nog wat versnaperingen voor onderweg. Tussendoor hebben we een zalige salade gegeten op een alleraardigst plein tussen alleraardigste maar vreemd bemutste mensen.

Dode fauna op mijn luik->

Toen rapido Fleur van school gehaald, TV aan en voetballen kijken. Kamer schoon, wraps en salade gemaakt, Darren kwam thuis, met z'n allen gegeten onder of in de gazebo (partytent dus gewoon) en nu, voor het douchen, mijn blogje bijwerken.

Frappant dat ik vooral erg veel Engels en veel minder Frans heb gesproken deze twee weken. Vanmiddag nog wel even bij Sephora. daar werd ik, bijna letterlijk, op de vingers getikt door een in oorlogskleuren uitgedoste verkoopster. Ik had, natuurlijk per ongeluk en natuurlijk had ze het recht er iets van te zeggen maar c'est le ton qui fait la musique, een lipstick die geen tester bleek, op mijn vinger geprobeerd. Ooohhhh! C'est méchant! Nou, mijn Parijse straattaal zat nog gebeiteld want ik wist het feilloos ophoog te halen. Je m'excuse.

Morgen om 10:30 in de auto naar Angoulême waarvandaan mijn trein een uur later vertrekt vers Paris. Zes uur pm in Rotterdam en dan uit eten op perron 4/5 in Amersfoort.

Afsluiting, met héél veel dankbaarheid aan Franca en Darren en een dikke kus voor mijn vriendinnetje Fleur, van twee gedenkwaardig weken. In vele opzichten gedenkwaardig en niet in de laatste plaats omdat ik met bloggen ben begonnen en daar zeker mee door zal gaan!
Tot onder weg!

Partir!

Every cloud has an silver lining! ->