J'aime, j'aime, j'aime ('vind ik leuk')

 

 

Op de voetbaltribune (omdat het EK is)

Wat als Facebook er een dag, of erger, een week uit zou liggen? Zouden we dan als gekken over straat lopen met een megafoon om allerlei persoonlijke feiten met elkaar te delen? "Ik ga eerst even uitpuffen met een kopje koffie". "Geniet er lekker van!", zegt een man, "Vind ik leuk", roept een passant....

In 'Trouw' van 18 mei staat een mooi stuk over ons, gebruikers (en verslaafden?) van Facebook. Iets wat mij bezighoudt. Want waarom zijn we zo massaal actief, érg actief op dit, hét sociale netwerk?
Bedenk eens wat je allemaal de ether in slingert: vakantiefoto's, je hele vriendenkring, foto's van je kinderen, plotselinge gedachten, wat je eet, kookt, hobbiet, leest.. Vraagt iemand zich al eens af waarom eigenlijk?

Via FB verkregen foto van een brugklasfeestje  (1975). Wie ben ik?

Ik wel.

Wereldwijd ongeveer 900 miljoen (!!!) gebruikers. Dat mag je succesvol noemen. Wat ís het succes, waarom willen wij massaal dat podium op, waar komt die drang vandaan om de hele dag door van alles te roepen en te tonen aan de wereld?
Nu ik erbij nadenk is dit medium ongeveer gelijktijdig en evenredig aan het groeien met programma's als 'Holland's got talent' en allerlei andere programma's waarbij je als gewone lulhannes je kunstje mag tonen aan de rest van het volk. Willen gewoon allemaal heel graag voor het voetlicht en vinden we hier een podium?
Enerzijds individualiseert onze samenleving en kruipen we weg achter allerhande digitale speeltjes en hebben zo geen 'intermenselijk contact', anderzijds tonen we ons in volle glorie (en vaak in volslagen stupiditeit) en schuwen geen platitude, geen (kwetsende) mening, geen 'meelullen' en geen plaatsing van een foto van ons kind in bad...

Toen

Omdat er toen nog vinyl geperst werd

En dan nog eens wat.... Ik bemerk dat veel, bijna alle durf ik eigenlijk wel hardop te zeggen, ouders eigenlijk alleen maar 'posten' over hun kroost! Foto's van het nageslacht met fietsjes, ballen, taartjes, diploma's, oranje pruiken, in yogastandjes... Zucht... Geeft niet hoor, maar ook hier vraag ik mij weer af: waarom? Kan zijn dat je eigen leven saai en voorspelbaar is (wiens niet? Zelfs Paris Hilton kan de draaideur van Chanel aan de Rue Cambon wel uittekenen) of dat je je identiteit bent verloren du moment je een ouder werd. Ik kan er niet over meepraten maar volgens ervaringsdeskundige zus komt het omdat (quote) 'je je kinderen leuker vindt dan jezelf' (wat ik me bij sommigen goed kan voorstellen). Oké, dat vindt jij, maar moet ik dat ook vinden? Kan ik in dat geval dan niet beter bevriend worden met je kind? Als jij jezelf al minder interessant vindt... ?! Dat je trots bent op Jantje en Marietje snap ik heus, maar, mag ik hopen, je bent zelf toch ook nog wel de moeite waard? Dat vind ik, als je vriend, in elk geval wel!    

Antwoorden op deze brandende kwesties heb ik niet. Ik weet niet eens of er (wetenschappelijk) onderzoek naar is gedaan. Trouw meldt dat wij, als gebruiker, geen klant maar product zijn (willen we toch niet?!). En denk maar niet dat FB gratis is: we betalen (de marketeers) met ons klikgedrag. Ik vind het eigenlijk niet eens erg. Ik geloof, sinds internet, niet meer in privacy. En soms is het ook makkelijk; je krijgt daar waar je toch al naar op zoek bent (vakantie, nieuwe eifoon, visitekaartjes) overal op je scherm in vrolijk wapperende kleurtjes aangeboden. Gemak dient de mens En wat maakt het nou toch uit of je zelf op het wereld wijde web toetert dat je hond nierstenen heeft of dat een uitgeverij je een abonnement op 'hound & horse' aanbiedt?

Omdat ik wél van kinderen hou :)

Op FB zijn we onze mooiste droom. We kunnen er zijn wie we graag willen zijn. Het leven is er roze, we zijn allemaal gelukkig, ruiken lekker, hebben fantastische feestjes. En ja, ook zeer gevoelige zaken worden niet uit de weg gegaan. Het rouwproces over een overleden zoontje duikt regelmatig in mijn 'posts' op. Dat kan omdat het blijkbaar ook een dagboekfunctie heeft. Bovendien is kwetsbaar opstellen digitaal minder kwetsbaar dan 'ÍRL'.      .

Omdat zelfs je schaduw niet meer anoniem is!

Ik ben gebruiker. Met plezier. En soms met een portie ergernis. Dat 'Jezus ook mij loved' bepaal jij niet. Ik wil ook geen domme spelletjes doen. Ik wil geen spreuken of wensen delen omdat ik anders geëxcommuniceerd word. Ik prik geen roze lintjes op mijn profiel om mijn medeleven te betuigen, ik stort wel geld. Ik ben niet solidair met moeders, met zieke zussen, met de bijna uitgestorven rolmopsvlinder. Dát zijn zaken die ik wél privé houdt. En voor de rest amuseer ik me kostelijk, heb ik er vrienden bij die ik nog nooit heb ontmoet en waar ik toch genegenheid voor voel, ben ik veel meer op de hoogte van het wel en wee van mijn 'entourage' dan in het pre- Facebook tijdperk.
Leuk en soms niet, ergernis en vertedering, een lach en een traan. Hè, het is soms net het echte leven.... ;)    
'Vind ik leuk!'

N'ecris pas 'je suis triste et je voudrais m'éteindre'..... 
         .           

       

Faillite (First National City Bank Blues). Pas encore!!

Baby Liesje

Het is natuurlijk nooit uit mijn gedachte geweest: 'ik moet hoognodig weer eens schrijven'. Bloggen, betekent dat. En het nadeel van een blog wat ooit begon als een dagboek, is dat het vervelend wordt, niet alleen voor de lezer, maar ook voor de schrijver, simpelweg om dat er een inhaalslag geleverd moet worden als er (te) lang niet geschreven is.. Maar dat doe ik niet! Feitjes opsomming; blèèhh. Geïnspireerd door 'vriendje' Walter die ook blogt, heb ik me nu toch echt in de bloghouding geïkneed. Deze keer in de zon aan mijn picknicktafel. Ik zie geen reet natuurlijk; de zon maakt mijn scherm zwart. Maar hé, zon is zon! Not te be neglacted!

Bali

Bal Masqué

Ik ben een beetje zenuwachtig. Dat ben ik de laatste twee jaar, ruim, geweest maar dat was zonder 'beetje'. Nu lijkt het zo te zijn dat er een ommekeer gaat plaatsvinden. Niet alleen word ik dit jaar cinquante ans (laten we wel zijn mensen, dat klinkt toch even wat charmanter...) en lijkt een dergelijk getal mythisch. Is dat opgelegd, is dat de schuld van de media (héérlijk, je kunt ze van álles de schuld geven, probeer maar eens!) of is het omdat je ineens het woord 'eeuw' kunt gaan bezigen in combinatie met je eigen onbeduidende ik? Dat is één. Maar ook omdat het erop lijkt dat ik een switch ga maken, carrière wise. Da's mooi, op je bijna halve eeuw?! Maar nog even afwachten want niets is zeker. Wat wel, in Het Leven?
Waarom dan zenuwachtig? Het eerste zenuwknoopje zit hem in De Baan. Wordt het hem of wordt het hem niet? Ik heb er eigenlijk al een voorschot op genomen door 2 poezemansjes te 'bestellen' bij Dinette in de stal, door íets royaler te gaan uitgeven omdat... nou ja, het wordt immers aangevuld... En toch....      

Bouillabaisse

Bolle kop (10 jaar geleden)

De tweede knoop zit hem niet in het feit dat ik die halve marathon heb gehaald, althans, de finish is in zicht, maar dat ik er zo nodig een feessie aan vast moet knopen. Help? Wie komen er allemaal (ik hoop iedereen die ik heb uitgenodigd maar weet inmiddels dat er geen 100% score is), waarom reageert iedereen niet meteen? Waarom zeggen sommigen 'onder voorbehoud' (waarvan?), hoeveel voer en booze moet ik halen, hoe pak ik het aan????!!!! Ik ben een doorgewinterde feestganger maar een groentje op het feestje geven gebied. Te laat.... de uitnodigingen zijn verstuurd en... Ik heb er onwijs veel zin in! Het idee is: mensen waaraan ik een speciale (mooie, indrukwekkende, humorvolle, betekenisvolle) herinnering heb, van (heel) vroeger maar ook de mensen die nú een rol in mijn leven spelen bijeen te brengen. Sommigen heb ik al járen niet gezien, anderen zie ik bijna dagelijks. Met hen een ongecompliceerde dag/avond te hebben, te kletsen en te lachen gelardeerd met hap en snap. Onontbeerlijk... :). Ik hoop dat je komt :)!

Het is Hemelvaart. Even opzoeken wat dat ook alweer precies is... Ach, koe, natuurlijk weet ik dát nog wel. Mijn bijbel- en andere religieuze kennis is niet je dát maar ja, dat ter hemelen varen...Kan niet missen.
Mensen wandelen en fietsen zich vandaag een slag in de rondte. Ga ik vanmiddag ook doen. En wel richting 't Veenhuusje (www.veenhuusje.nl) alwaar ik mij, na gedane arbeid, laaf aan taart en thee. Hoewel er best een kilo of wat af mag,... Hmm, dilemma. Extra hard fietsen ter compensatie?
Ach wat! De taarten van Helke die laat je niet staan.

Babyface. 1982, Parijs.

Even een onderbreking gehad want Roel en Marcelle kwamen aanschuiven en een gezamenlijke lunch in de zon behoorde tot de mogelijkheden. Doen dus hè?!

Zouden de poesjes, Jip en Jules, er komen? Want dat betekent ook.... :). Wordt mijn feestje relaxt en geslaagd....? Komen mijn heel oud bekenden alsjeblieft ook? Beseffen de toneelcollega's over wat voor een drempel ze me geholpen hebben? Zal Marion zich snel weer wat beter voelen? Is mijn vijver echt lek?

Volgende keer meer! Meer punten en uitroeptekens. Minder vraagtekens.  
 . 

Elle (moi!) faisait la, la, la

De kop is eraf! Iets meer dan dat zelfs; een stukje hals erbij. Nou, van het jaar 2012 natuurlijk!
En jongens, wat ben ik blij met de niet-witte, niet-glibberende wegen waar ik overheen moest ploeteren, vorig jaar, zelfde tijd. Tuurlijk, ik geef toe, het was Móói. Zeker in mijn knusse bossige hoek waar de bomen er allemaal uitzagen als gemaakt van gesponnen suiker. Maar ja, dit jaar, 2012, is anders: er is werk aan de winkel! Dat was er in 2011 eigenlijk ook al maar toen was mijn hoofd en alles eronder daar nog niet aan toe. Nu wel. En dat voelt goed. Alleen al het feit dat ik überhaupt zín heb om aan de slag te gaan is een feestje waard! En wat nog meer? Dat ik dit jaar een halve eeuw besta! Een feestje waard maar dan wel rond 21 juni...

<--------- Weg? Weg? Ik ben helemaal niet weg! :)

De laatste weken van 2011 zijn als in een roes omgevlogen. Veel gezelligheid met familie vooral, dit jaar. En ook vrienden die mij tweede kerstdag in de watten hebben gelegd.
De eerste week van dit jaar zat ik in Villa pluk de dag aan zee van Hans en Carla. 'Kan je een beetje uitwaaien'. Nou, dát kon ik zeker! Zandstralen hebben mijn huidje lekker gescrubd en de kelp tabletjes kon ik door the loo spoelen want ik heb een o.d aan jodium te pakken. Jammer dat je er niet high van wordt.

Mar in de olie. Circa 1987 -------->

Ik heb het gepresteerd mezelf buiten te sluiten... Samen met een Peter, het spreekwoordelijke schatje, ingebroken en ik moet toegeven: een licht gevoel van opwinding maakte zich van mij meester: bedenken hoe het aangepakt moet worden, pielen met gereedschapjes en de uiteindelijke euforie van dat het lukte! Schuilt er een inbreekster in mij? Ben ik latent onbetrouwbaar? Hmmm, ik heb alleen geen behoefte dingen mee te nemen die niet van mij zijn en dat is geloof ik wel een essentieel onderdeel van het inbrekerschap. Dus ik kies toch een andere branche.
En ik wil jullie aanraden de film 'The Help' te gaan zien. Ik had het boek 'Een keukenmeidenroman' al gelezen en was teleurgesteld dat het uit was. Mooi, lief en ontroerend. 'Dat zouden ze moeten verfilmen' en zie hier. Ik zeg: gaan!

2012... Een mooi getal. 365 Dagen vol nieuwe dingen. Laat maar komen. Wel graag wat lievere dingen... positieve ontwikkelingen, een Baan! En..., ik heb me voorgenomen eens wat vaker 'ik hou van jou' te zeggen. Ik hoop dat dat ook wat vaker tegen mij gezegd wordt!
What the world needs now, is love, sweet love.... En twee weken Bali natuurlijk ;)










l'Enfant au walkman of een kerstmannetje?

En het regende en stormde zó hard, dat ouders in de auto wachtten! >

Happy New Year, happy new year... tralalalala....

Jaaaaaa, daar is ze weer. Echt idioot natuurlijk, sinds eind augustus taal noch teken… Tssss. Maar gauw over tot de orde van de dag dan maar.

Begin september is toneel weer begonnen en het heuglijke feit is daar: ik heb een rol! En wel die van mevrouw Lodewijks, ‘verdwaalde gast’. We zijn natuurlijk al heel wat weken verder dus mw. Lodewijks is inmiddels mijn alter ego en ik moet uitkijken dat ik niet bekakt en overenthousiast door het leven ga, gelijk mijn karakter.. Heerlijk om te doen maar ook zóóó eng als ik straks voor een publiek de planken op moet, brrrr….!

Tevens heb ik zitting genomen in het 3-koppig bestuur. Ook daarvan ben ik benieuwd wat dat gaat brengen.

Het weekje zon, zee en strand met Marionneke in oktober is alweer opgegaan in the pages of my mind. We hadden een hotel (wat ik sowieso al nooit doe) en nog met halfpension ook. Van te voren hadden we al visioenen van een suf zaaltje met veel rollator geschuif en een zachte zweem van incontinentieluiers. Edoch! Het was een ruime zaal met uitzicht op een azuurblauw/groene baai. En het eten. Het eten! Een niet te missen buffet in zowel omvang als aanbod. Een genot voor de smaakpapillen, een hemelse ervaring, een reden om terug te gaan. Helaas sprongen de kilo’s vanuit de warmhoudbakken met een geniepige gretigheid op mijn billen en heupen en draag ik derhalve nu nog de romige getuigen van deze ongelijke strijd…:(

Gelukkig was daar onze (voornamelijk) Engelse medemens om een en ander weer in de juiste proporties te trekken. Een vakantie op Mallorca is als een tripje naar een rariteitenkabinet. Zie foto’s.

Need I say more?

Le Balai kan beter. Eigen schuld natuurlijk. Althans, voor een deel. Maar toch! Ik heb wel weer een opdracht en dat alleen omdat ik een artikel (over mezelf, dûh) gepubliceerd heb gekregen in het plaatselijke sufferdje. Toch moet er nu gesolliciteerd worden en de eerste is begin deze week de deur uit gegaan. Een enige job denk ik, waar ik goed mee uit de voeten kan. Alleen… hoeveel reacties zullen er komen? Als nu écht bijna 50 jarige, ga je een beetje vrezen voor zaken waar je je geboortedatum moet vermelden. Suf en gek maar onze maatschappij gaat voor jong. Jonger dan 40, liefst. Maar ik ben nog jong! Ik maak een radslag, dans de hele nacht door als het moet, mijn geest werkt als een razende, ik heb amper rimpeltjes, ik heb geen kinderen die ziek thuis zijn en moet verzorgen, geen man die om 5 uur aan de piepers wil, ik wil actie, beweging, ik wil ‘on the move’!! Maar men heeft mij geadviseerd dit alles niet in mijn CV te zetten en omdat ik altijd goed luister naar mijn adviesbureau (wat dat adviesbureau nooit wil geloven), heb ik dat ook maar niet gedaan. Dus: fingers crossed!

En wat te denken van een heus Bal masqué? Vriendin Suzanne (met de groene veren) mocht, als ook schrijfster bij Ambo/Anthos naar de lancering van het nieuwste boek van S. Noort. Zij (Noort dus) is van enige bescheidenheid gespeend dus het werd geen drankje, hapje, speechje, boekje. Neen! Een gemaskeerd bal moest het zijn en werd het ook. Suzanne en ik hebben ons prima vermaakt met het spotten en bespotten van de aanwezige BN'ers en wannabe's (wat soms hetzelfde is). Maar de meest indruk maakte onbetwist de ANWB man die ons uit de garagde van het Mariott redde en waarvoor wij zwijmelend over de motorkap leunden. Deze prachtige én lieve man had echt mijn koplampen wel even mogen checken. Hihihi!

De donkere dagen voor kerst… Nog een blogje van mij op de valreep. Vóórdat ik mijn gasten ontvang op eerste kerstdag, voordat ik zelf gast ben op de tweede en met Oud & Nieuw, voordat ik een weekje in het huis op 5 minuten van het strand van Julianadorp aan zee mag verblijven en voordat ik 2 weken naar Bali ga. Voordat ik…. Aan het werk ga bij het bedrijf in Harderwijk…?

In 2011 heb ik weer veel nieuwe mensen ontmoet maar ook een aantal oude bekenden. Op 2 december heb ik een heerlijk etentje genoten in het Alkmaarse Eetpaleis samen met 5 oud klasgenoten van zowel lagere- als middelbare school. Dat bleek zó’n schot in de roos dat we het dunnetjes over gaan doen in juni. Jim, Bob, Gladys, Linda en Paul: nogmaals bedankt voor jullie inspirerende (levens)verhalen en openheid!

En nu? Nu is het over een kleine 245 uur tweeduizendtwaalf. Het klinkt als een boek van Orson Welles. Het is de toekomst en wie weet wat die brengt? Ik hoop veel moois en goeds. Een nieuwe, leuke en uitdagende baan en een positief toekomstperspectief. vrijheid en lach, zon en soms een beetje wind, malse regenbuitjes en geurende bloemen, begrip en harmonie, rust in hoofd en hart.

Maar bovenal het gouden en altijd geldende cliché: VEEL LIEFDE IN GOEDE GEZONDHEID. Niet alleen voor mij hoor. Ik gun het jullie net zo hard. Mais oui.Deze regenboog raakte het gebouw waar ik mijn laatste baan in loondienst uitvoerde, gemaakt door een kantoorpersoon van een ander bedrijf. Ik hou van regenbogen.

(En de belofte dat ik vaker zal bloggen met de tip van Franca ‘doe het dan wat korter’J)

HAPPY NEW YEAR. BONNE ANNÉE, GLÜCKLICHES NEUESJAHR, FELIZ ANO NUEVO, FELICE ANNO NUOVO!!!

l'Horizon chimérique

Gisteren was zo'n dag waarover je 's avonds met een gelukzalige glimlach in je bed na mijmert. En dat, terwijl ik 's morgens een afspraak had bij een podologe (heeft het iets met poten te maken? Ja dus; lees verder) om mijn poezelige voetjes aan een nader onderzoek te onderwerpen. Pijn sinds de opruimklus met Wendy in Frankrijk en maar denken 'dat het vanzelf wel overgaat'. Maar nee, not the case. Soms, best lief maar toch raar en vooral belemmerend voor een volwassen mens, had ik babyvoetjes: dikke kussentjes bovenop. Dat is alarmerend. Voetoedeem!! Straks kruipt het omhoog en loop ik met een keel als een kalkoen! Podo wist me gerust te stellen, voor een groot deel door met zachte, ervaren en geruststellende handen mijn voeten in de hare te nemen. Scan, afdruk en tralala. 'Mooie voeten, eigenlijk niet te geloven dat er iets mee is', aldus podo l. Edoch. De zenuwknoopjes (haar woorden!) in mijn voorvoet zijn ontstoken en dus moet ik (tijdelijk, tijdelijk!!!!) zooltjes. Gelukkig mogen ze in mijn All Stars en hoef ik niet aan de leren Mephisto's of ander tot allergie leidend schoeisel. Slippertjes zijn een tijdelijke no no maar tijdens de vakantie mág het. Yes! Nog 2 weekjes wachten en dan loop ik op zooltjes. Zul je zien dat het halve zijn... :)

De rest van de dag verliep ook buitengewoon aangenaam. Zacht briesje met een zweem herfstkruid, dreiging van storm & thunder, toch beloftevol. En ik had mijn meer dan geslaagde menselijke contacten (zou Maarten Koning (Het Bureau) zeggen) ruimschoots gehad. En zo waren er meer plezierigheden gedurende de dag. Happy days, yèh, volgens the Fonz!

Maar dan moet ik toch zeker ook mijn dagen op het strand met jullie delen. Nicht Carla en man Hans beheren 26 huisjes op het strand in de kop van Noord Holland en ik mocht komen logeren, jippie! Als rechtgeaarde Noord Hollandse met strandbenen en een wind hoofd doe je mij geen groter plezier dan bivakkeren op het strand. Daar kan geen Veluws bos, geen dartel hert, geen rust van ruis tegenop! Daar ging ze hoor, bepakt als een Turkse familie met 9 kinderen. :) Tja, ut ken vriezen en ut ken dooien, n'est ce pas?
De dagen waren heerlijk relaxt. Lekker kletsen, wandelen, zwemmen, zonnen, eten, drinken en vooral ook weer eten. Nichtje Freddy (Frédérique, ik zeg het er maar bij anders krijg ik op mijn kop van haar moeder, mijn zus dus) kwam logeren omdat we donderdag naar Texel zouden gaan en dat is natuurlijk superleuk voor een 9 jarige! Wellicht was ze bij Hans gebleven als ze had geweten dat een substantiëel dagdeel gevuld zou worden met de vrouwen hobby 'shop till you drop'. Dat hebben we goedgemaakt met kinder omkoperijen als zuurstokken, poffertjes, borden patat, 3 chocomel en een mooie (half) edelsteen met in gefreesde berenklauw. Dat staat voor kracht en nog iets en omdat Freddy nogal een tomboy is, sprak vooral die klauw en de betekenis ervan haar aan. Ook het speelhonk-ding met klimmuurtje, zwabberend touwladder, glijbaan en wip (ja, ik was de klos. Toch wel eens leuk, zo'n wip) liet zij niet onbetuigd en geef haar eens ongelijk?!
Waarom gingen we naar Texel? Niet voor de schapen, de zee, Den Burg, de bootovertocht, de zeebonken, de schapenkaas (eerder een reden om het op een rennen te zetten) of de ex- schoonfamilie. Neen! We hadden een lunchafspraak met de familie Porter! Franca, Darren, mamma Franca en Fleur zaten al aan de alcoholica in verschillende verschijningsvormen toen wij het terras opdraaiden en de stemming zat er gelijk goed in. De meisjes lachten eens schuchter maar lief tegen elkaar en na wat chocomel en cola brak ook daar het ijs. De lunch, heel lief door Darren aangeboden, was een echte no-nonsense-kop-van-noord-holland-Vlaamse friet met mayo en kroket lunch. Mjammie! De droge witte smaakte er voortreffelijk bij. Een zilte afdronk met een zweem van een licht zuurtje wat waarschijnlijk de mayonaise was. Lekker hoor! Bepperdebep, er werd wat af- en bijgekletst en ook met mamma Franca klikte het goed. Die is gelukkig weer helemaal boven jan en daar, letterlijk, boven lange Jaap (=vuutoren van Den Helder maar dat had ik al eens gemeld. Home is where the lighthouse is).
Een tijd van komen en een tijd van gaan, partir c'est mourir un peu. De zakdoeken deden niet alleen dienst om traan en snot mee weg te vegen maar ook als laatste groet. Zwaai, zwaai en adieu! Het ga je goed! Maar gelukkig is het zo dramatisch niet want dit is geen boek van Multatuli en Carla en ik gaan nog wel eens (eventueel met aanhang) naar de Charente om de kennismaking te hernieuwen.

De verjaardag van broertje Pieter was een knusse. Mijn kleine broertje is eindelijk zijn veertigste levensjaar ingegaan (iets waarmee hij mij intens gepest heeft, zoals kleine broertjes doen) en samen met echtgenote Hyon was het een soort 'La grande bouffe' wat wij helemaal niet erg vonden.

Zondag avond ontpopte zich, geheel onverwacht, ook omdat ik geheel onverwacht ter KWB raakte, als 'oud hollandse spelletjes avond'. Behalve dat we geen oud hollandse spelletjes deden maar pictionary met de buren. M en ik moesten nog eten maar het werd een zwaan-kleef-aan avond want toen Dick en Marjan er waren, volgden dochter, schoonzoon én zoon al fluks. We hebben gegierd en gewonnen (ik dus hè, samen met Brenda, mijn buurmeisje. Goed team) en vooral ook gedronken. Dat eten kwam er natuurlijk niet meer van maar toen het bedtijd was, zo tegen twaalven, bleken Marc en ik bijna 3 flessen rosé te hebben weggeklokt. Een tópavond!

En ik denk dat ik het hier maar even bij laat. Zoveel tekst. Brr... En ook nog zoveel leuke foto's; ik kan niet kiezen! Het worden er veel, schat ik. Dus veel lees en kijkplezier!
Dag kinderen, dag vogels, dag bloemen. Ssssssssst...........

Les jours de joie

Tiens, je reviens!

Over mijn vorige blog (het lijkt op een inhaalslag maar het is louter toeval) is mij ter ore gekomen dat het 'nogal rommelig' was. Kan. Ik ga zitten en laat de tekst via mijn hersencellen, hart en buik naar de spieren in mijn schouders, armen en uiteindelijk vingers stromen. En wellicht dat er nog meer spieren mee gemoeid zijn. Hoogstwaarschijnlijk. Kortom: er is geen plan whatsoever. Dat is de verklaring. Geen excuus maar dat is natuurlijk ook niet nodig :)!

Zal ik dan maar weer eens een samenhangend verhaaltje schrijven? Iets wat men aankan? Met een duidelijk begin en einde? Goed dan. Komt ie:

Een week of wat geleden, zat ik in de trein richting Amsterdam Zuid waar ik die dag een opdracht had te vervullen. Krijg ik opeens een sms binnen (ik citeer): 'Hoi, ben jij toevallig zaterdag 16 juli in Alkmaar? Dan vieren we de laatste ongehuwde dag van Eric N met een uitgebreide dis in Het Eetpaleis. Ik doe mijn best om oude (stille) liefdes te traceren en voor een dessert uit te nodigen. O ja, ik heb je nummer van je zus gekregen. En ik vind het helemaal niet gek als je nee zegt. Groetjes uit 072. Iwan O.'
?????????????????
Eerst had ik even geen clou wie deze heren waren. Maar al snel viel toch het muntje van 20 Eurocent (ik zeg nóóit Eurocent hoor, beláchelijk. Maar ik vond het nu een aardige toevoeging. Ai, we gaan weer de kant van het onsamenhangende op!): Eric en Iwan, 'mijn' vikingen uit de mid-tachtiger jaren! Iwan werkte als Do-za (donderdag-zaterdag hulp) in het pand waar ik mijn reisbureau runde en Eric kwam, als zijn vriend, heel vaak buurten. Héél vaak, bedacht ik me nu ;). Enfin, Nu ik wist wie de heren waren was het zo klaar als een klontje: ik ga! Nooit geweten dat ik een stille liefde was en licht gevleid omdat de vikingen toch zo'n jaar of 6 jonger zijn dan ik. Allerlei herinneringen kwamen naar boven, heel plezierige, vrolijke uit lang vervlogen tijden waarin ik skibroeken droeg met pumps eronder, te grote colbertjasjes en oorbellen zo groot als pizzaborden. Nederland werd Europees kampioen voetbal en de vikingen kwamen mij halen in een oude (in mijn herinnering oranje gespoten) auto met vlaggen uit de ramen. Ja Iwan, je kunt op me rekenen! Hoe laat moet ik uit de taart springen?

Op de dag zelf reed ik naar Alkmaar waar ik bij mijn tante zou slapen, in mijn 'eigen' oude huis en in mijn 'eigen' oude slaapkamer. Best een beetje zenuwachtig hoor want het idee om als 'het snoepje van de week' in een vol restaurant en aan een tafel vol aantrekkelijke mannen te worden geïntoduceerd, lokte mij niet geheel en al. Maar goed, A=B dus en avant. Fris bloesje aan, haar in de plooi, kleurtje op de lipjes en dikke sjaal om want het was een typisch Hollandse zomerdag/avond....
Iwan stond al in de hal met een sigaretje op de taartspringster te wachten, samen met een ander bepaald niet onaantrekkelijk heerschap. Het beloofde een bruisende avond te worden!
De gom in kwestie zat gelukkig met zijn rug naar de deur dus ik kon hem met de soepele tred van een tijgerin benaderen (nee, niet bespringen want deze man stond immers op het punt te trouwen en bovendien, zoiets doe je niet in een stampvol restaurant). Whaaaa, 'Marrylies?! Hè?! Wat een verrassing! Wat leuk!' Nou ja; loftrompet, vlaggen uit, rode loper, aanzwellende muziek.
Oef! Hij herkent me én het valt in goede aarde!
De avond verliep super gezellig. De 'bruis' aan tafel veranderde natuurlijk wat want dat gebeurt nu eenmaal als een kip het hanenhok betreed. Lief en grappig!

Na het toetje (ik koos voor een frisse scroppino) togen wij naar Henry's op het Waagplein waar ik al in geen eeuwigheid was geweest. Eerst een beetje bruine kroeg/eetcafé, nu een hippe design tent maar nog steeds dezelfde, relaxte sfeer. een top avond. En (na een intermezzo met mijn buurman die naast mijn tuin aan het jeu de boulen is) wat ik maar wil zeggen: laat je verrassen. Maar niet door een hoosbui; snel mijn notebook dichtklappen en naar binnen vluchten!!!! Brrrrr.

Foto's: Met Eric, met vrienden in hetzelfde restaurant maar dan in de zomer van 2005, ik, voor hetzelfde restaurant, nazomer 2006, met neven en nichten in hetzelfde restaurant nazomer 2006.

Sous sa grande ombrelle....

Retourner a la page

Ja, ja, ja, ik wéét het. Veel van mijn 'volgers' (waarom registreren jullie je niet? Je hoeft je er helemáál niet voor te schamen om het onvolprezen 'on the move' te lezen hoor) stalken mij, dreigen met brulbrieven (neen, genade!), nooit meer chocola, op vakantie naar Libië en ander onverkwikkelijks omdat ik mij niet op tijd van mijn taken kwijt. Dat is waar. Ik kwijt mij niet van mijn blog taakje maar van andere taken kwijt ik mij des te meer. Zoals daar zijn: het up-to-date houden van mijn Linkedin pagina (waar zijn toch mijn vrouwelijke oud-collega's, kennissen, schoolgenotes?), het wandelen door berg en dal, het op vakantie gaan naar Milaan, Lesbos en Normandië met wellicht in het verschiet een korte fietsvakantie in den lande, het uitvoeren van 2 (twee!) pittige opdrachten in uithoeken zoals; net over de grens bij Nijmegen en een hoofdstedelijke straat in Oud-Zuid. Noem dat maar niet kwijten! En dan de dagelijkse beslommeringen: het onderhouden van de menselijke contacten (niet altijd even geslaagd te noemen), het gevuld houden van koel- en andere kast, het rijdend houden van de zeerover, het binnen hanteerbare vormen houden van mijn sappige tuinske én het tevreden stellen van menig uitbater in de entertain en- culinaire sector. Vergeet ik nog het betalen der rekeningen. Wie doet me dat na?! En dan nog zeuren over een blog?! Wat heb ik nou helemaal te melden? Ik doe niks! En dat dan ook nog eens (waarom ik daar in verval moet eens worden uitgezocht) in een taalgebruik dat in de Camera Obscura niet zou misstaan.

Inmiddels is het eind juli. de zomer is afgelopen. Nou ja, zo lijkt het als je naar buiten kijkt want het lijkt wel herfst. Ik heb net een wandeltje gemaakt door mein kampf en ik sopte tot aan mijn liezen in de blubber. Maar wel gedaan en opgefriste kop. dat is nodig want vanavond ga ik met Samira naar de film en lig dus nog lange niet in bed. In Alkmaar, of liever de echte westfries, noemt dat klossebakkie. Lief woord hè?

ik ben vorig jaar juni begonnen met mijn digitale verhalen. Ja, ja, dat ik daarin niet consequent ben dat weet ik nu wel en ik bied daarvoor mijn excuses aan en hoop oprecht dat jullie mij tóch lezen blijven al is de frequentie onvoorspelbaar. Waarom ben ik een blog gestart? Omdat ik vanuit een groot verdriet, een niet te behappen (vanwege niet te overziene) toekomst het nodig had troost te krijgen en te zoeken. dat vind ik altijd in schrijven. Nu kan je dat ook in een schriftje doen; lekker intiem en net zo effectief. Maar ja, een béétje kind van deze tijd ben ik dan blijkbaar toch want ik wil digitaal! En natuurlijk ben ik zo exhibistionistisch als de neten. Op LETTER vlak, voor de puntjes op de i. Wees blij dat ik geen tweets de wereld instuur; het telefoonboek van Parijs zou er bij verbleken. En omdat mijn toenmalige gastvrouw óók een blog beheerde. Zij is daarin mijn lichtend voorbeeld. Hoge frequentie, leuke foto's, informatief, feitelijk. Ik steek er ietwat schril bij af maar je moet maar zo denken: 'ze doet haar best'.
Deze toenmalige gastvrouw die luistert naar de naam Franca, ontmoet ik ergens halverwege augustus en wel op het waddeneiland Texel. Door mij, alle Jutters (inwoners van Den Helder) en de Texelaar zelf, uitgesproken als Teksel. Jullie zeggen Tessel en dat is fout.
Leuk om haar, Darren en Fleurtje na ruim een jaar weer eens te zien en nu op eigen grondgebied. Ik verheug me erop! Dat combineer ik (om de zeerover niet constant helemaal laveloos vol te hoeven gooien) met een meerdaags bezoek aan nichtje Carla en ega (ego? Het is een man?!) Hans. GEWELDIG LEUK!!. Vooropgesteld dat de zon schijnt. Madame de Pompadour (maitresse van Lodewijk de 15e) kan tevreden zijn: 'après nous le déluge', nou die hééft ze! Als het nog 2 dagen zo doorgaat zit ik op een woonboot en drijf ik de provinciale weg op. Mijn hutje heeft de vorm al en ook het dek is aanwezig. Ach, eigenlijk best leuk! Vaar ik over de rivieren naar het zuiden en doe me daar tegoed aan een Bouillabaisse en een flink stuk clafoutis (ja, ik zal een stukje voor je meenemen, M). Er voor een koude Pastis, erna een warme kus van een broeierige Marseillaan. Hoewel die slissen, volgens Asterix en Obelix. Maar dat merk je niet als ze kussen. Ook weer opgelost.

Het wordt tijd om wat leuke foto's op te snorren om dit wetenschappelijk betoog mee te verluchtigen. Wat van Milaan (en wat hebben we daar we afschuwelijk lekker en veel gegeten!!!), wat van Lesbos, wat van Normandië. Het kan weer niet op allemaal.
Zou het volgende blog ook weer bijna drie maanden op zich laten wachten?......... Only the toes know!
Tot snel, lieve dames en heren.

Je reviens.

PS: de nieuwe liefde (nou ja, ze hebben al een zoon samen maar die is geloof ik nog geen 18) van julien Clerc heeft een boek geschreven. Zij heet Hélène Gremillon, haar boek "De vertrouweling". Iemand al gelezen? Suzanne? Marion? Ik móet het natuurlijk hebben. En lezen.