Retourner a la page

Ja, ja, ja, ik wéét het. Veel van mijn 'volgers' (waarom registreren jullie je niet? Je hoeft je er helemáál niet voor te schamen om het onvolprezen 'on the move' te lezen hoor) stalken mij, dreigen met brulbrieven (neen, genade!), nooit meer chocola, op vakantie naar Libië en ander onverkwikkelijks omdat ik mij niet op tijd van mijn taken kwijt. Dat is waar. Ik kwijt mij niet van mijn blog taakje maar van andere taken kwijt ik mij des te meer. Zoals daar zijn: het up-to-date houden van mijn Linkedin pagina (waar zijn toch mijn vrouwelijke oud-collega's, kennissen, schoolgenotes?), het wandelen door berg en dal, het op vakantie gaan naar Milaan, Lesbos en Normandië met wellicht in het verschiet een korte fietsvakantie in den lande, het uitvoeren van 2 (twee!) pittige opdrachten in uithoeken zoals; net over de grens bij Nijmegen en een hoofdstedelijke straat in Oud-Zuid. Noem dat maar niet kwijten! En dan de dagelijkse beslommeringen: het onderhouden van de menselijke contacten (niet altijd even geslaagd te noemen), het gevuld houden van koel- en andere kast, het rijdend houden van de zeerover, het binnen hanteerbare vormen houden van mijn sappige tuinske én het tevreden stellen van menig uitbater in de entertain en- culinaire sector. Vergeet ik nog het betalen der rekeningen. Wie doet me dat na?! En dan nog zeuren over een blog?! Wat heb ik nou helemaal te melden? Ik doe niks! En dat dan ook nog eens (waarom ik daar in verval moet eens worden uitgezocht) in een taalgebruik dat in de Camera Obscura niet zou misstaan.

Inmiddels is het eind juli. de zomer is afgelopen. Nou ja, zo lijkt het als je naar buiten kijkt want het lijkt wel herfst. Ik heb net een wandeltje gemaakt door mein kampf en ik sopte tot aan mijn liezen in de blubber. Maar wel gedaan en opgefriste kop. dat is nodig want vanavond ga ik met Samira naar de film en lig dus nog lange niet in bed. In Alkmaar, of liever de echte westfries, noemt dat klossebakkie. Lief woord hè?

ik ben vorig jaar juni begonnen met mijn digitale verhalen. Ja, ja, dat ik daarin niet consequent ben dat weet ik nu wel en ik bied daarvoor mijn excuses aan en hoop oprecht dat jullie mij tóch lezen blijven al is de frequentie onvoorspelbaar. Waarom ben ik een blog gestart? Omdat ik vanuit een groot verdriet, een niet te behappen (vanwege niet te overziene) toekomst het nodig had troost te krijgen en te zoeken. dat vind ik altijd in schrijven. Nu kan je dat ook in een schriftje doen; lekker intiem en net zo effectief. Maar ja, een béétje kind van deze tijd ben ik dan blijkbaar toch want ik wil digitaal! En natuurlijk ben ik zo exhibistionistisch als de neten. Op LETTER vlak, voor de puntjes op de i. Wees blij dat ik geen tweets de wereld instuur; het telefoonboek van Parijs zou er bij verbleken. En omdat mijn toenmalige gastvrouw óók een blog beheerde. Zij is daarin mijn lichtend voorbeeld. Hoge frequentie, leuke foto's, informatief, feitelijk. Ik steek er ietwat schril bij af maar je moet maar zo denken: 'ze doet haar best'.
Deze toenmalige gastvrouw die luistert naar de naam Franca, ontmoet ik ergens halverwege augustus en wel op het waddeneiland Texel. Door mij, alle Jutters (inwoners van Den Helder) en de Texelaar zelf, uitgesproken als Teksel. Jullie zeggen Tessel en dat is fout.
Leuk om haar, Darren en Fleurtje na ruim een jaar weer eens te zien en nu op eigen grondgebied. Ik verheug me erop! Dat combineer ik (om de zeerover niet constant helemaal laveloos vol te hoeven gooien) met een meerdaags bezoek aan nichtje Carla en ega (ego? Het is een man?!) Hans. GEWELDIG LEUK!!. Vooropgesteld dat de zon schijnt. Madame de Pompadour (maitresse van Lodewijk de 15e) kan tevreden zijn: 'après nous le déluge', nou die hééft ze! Als het nog 2 dagen zo doorgaat zit ik op een woonboot en drijf ik de provinciale weg op. Mijn hutje heeft de vorm al en ook het dek is aanwezig. Ach, eigenlijk best leuk! Vaar ik over de rivieren naar het zuiden en doe me daar tegoed aan een Bouillabaisse en een flink stuk clafoutis (ja, ik zal een stukje voor je meenemen, M). Er voor een koude Pastis, erna een warme kus van een broeierige Marseillaan. Hoewel die slissen, volgens Asterix en Obelix. Maar dat merk je niet als ze kussen. Ook weer opgelost.

Het wordt tijd om wat leuke foto's op te snorren om dit wetenschappelijk betoog mee te verluchtigen. Wat van Milaan (en wat hebben we daar we afschuwelijk lekker en veel gegeten!!!), wat van Lesbos, wat van Normandië. Het kan weer niet op allemaal.
Zou het volgende blog ook weer bijna drie maanden op zich laten wachten?......... Only the toes know!
Tot snel, lieve dames en heren.

Je reviens.

PS: de nieuwe liefde (nou ja, ze hebben al een zoon samen maar die is geloof ik nog geen 18) van julien Clerc heeft een boek geschreven. Zij heet Hélène Gremillon, haar boek "De vertrouweling". Iemand al gelezen? Suzanne? Marion? Ik móet het natuurlijk hebben. En lezen.