J'aime, j'aime, j'aime ('vind ik leuk')

 

 

Op de voetbaltribune (omdat het EK is)

Wat als Facebook er een dag, of erger, een week uit zou liggen? Zouden we dan als gekken over straat lopen met een megafoon om allerlei persoonlijke feiten met elkaar te delen? "Ik ga eerst even uitpuffen met een kopje koffie". "Geniet er lekker van!", zegt een man, "Vind ik leuk", roept een passant....

In 'Trouw' van 18 mei staat een mooi stuk over ons, gebruikers (en verslaafden?) van Facebook. Iets wat mij bezighoudt. Want waarom zijn we zo massaal actief, érg actief op dit, hét sociale netwerk?
Bedenk eens wat je allemaal de ether in slingert: vakantiefoto's, je hele vriendenkring, foto's van je kinderen, plotselinge gedachten, wat je eet, kookt, hobbiet, leest.. Vraagt iemand zich al eens af waarom eigenlijk?

Via FB verkregen foto van een brugklasfeestje  (1975). Wie ben ik?

Ik wel.

Wereldwijd ongeveer 900 miljoen (!!!) gebruikers. Dat mag je succesvol noemen. Wat ís het succes, waarom willen wij massaal dat podium op, waar komt die drang vandaan om de hele dag door van alles te roepen en te tonen aan de wereld?
Nu ik erbij nadenk is dit medium ongeveer gelijktijdig en evenredig aan het groeien met programma's als 'Holland's got talent' en allerlei andere programma's waarbij je als gewone lulhannes je kunstje mag tonen aan de rest van het volk. Willen gewoon allemaal heel graag voor het voetlicht en vinden we hier een podium?
Enerzijds individualiseert onze samenleving en kruipen we weg achter allerhande digitale speeltjes en hebben zo geen 'intermenselijk contact', anderzijds tonen we ons in volle glorie (en vaak in volslagen stupiditeit) en schuwen geen platitude, geen (kwetsende) mening, geen 'meelullen' en geen plaatsing van een foto van ons kind in bad...

Toen

Omdat er toen nog vinyl geperst werd

En dan nog eens wat.... Ik bemerk dat veel, bijna alle durf ik eigenlijk wel hardop te zeggen, ouders eigenlijk alleen maar 'posten' over hun kroost! Foto's van het nageslacht met fietsjes, ballen, taartjes, diploma's, oranje pruiken, in yogastandjes... Zucht... Geeft niet hoor, maar ook hier vraag ik mij weer af: waarom? Kan zijn dat je eigen leven saai en voorspelbaar is (wiens niet? Zelfs Paris Hilton kan de draaideur van Chanel aan de Rue Cambon wel uittekenen) of dat je je identiteit bent verloren du moment je een ouder werd. Ik kan er niet over meepraten maar volgens ervaringsdeskundige zus komt het omdat (quote) 'je je kinderen leuker vindt dan jezelf' (wat ik me bij sommigen goed kan voorstellen). Oké, dat vindt jij, maar moet ik dat ook vinden? Kan ik in dat geval dan niet beter bevriend worden met je kind? Als jij jezelf al minder interessant vindt... ?! Dat je trots bent op Jantje en Marietje snap ik heus, maar, mag ik hopen, je bent zelf toch ook nog wel de moeite waard? Dat vind ik, als je vriend, in elk geval wel!    

Antwoorden op deze brandende kwesties heb ik niet. Ik weet niet eens of er (wetenschappelijk) onderzoek naar is gedaan. Trouw meldt dat wij, als gebruiker, geen klant maar product zijn (willen we toch niet?!). En denk maar niet dat FB gratis is: we betalen (de marketeers) met ons klikgedrag. Ik vind het eigenlijk niet eens erg. Ik geloof, sinds internet, niet meer in privacy. En soms is het ook makkelijk; je krijgt daar waar je toch al naar op zoek bent (vakantie, nieuwe eifoon, visitekaartjes) overal op je scherm in vrolijk wapperende kleurtjes aangeboden. Gemak dient de mens En wat maakt het nou toch uit of je zelf op het wereld wijde web toetert dat je hond nierstenen heeft of dat een uitgeverij je een abonnement op 'hound & horse' aanbiedt?

Omdat ik wél van kinderen hou :)

Op FB zijn we onze mooiste droom. We kunnen er zijn wie we graag willen zijn. Het leven is er roze, we zijn allemaal gelukkig, ruiken lekker, hebben fantastische feestjes. En ja, ook zeer gevoelige zaken worden niet uit de weg gegaan. Het rouwproces over een overleden zoontje duikt regelmatig in mijn 'posts' op. Dat kan omdat het blijkbaar ook een dagboekfunctie heeft. Bovendien is kwetsbaar opstellen digitaal minder kwetsbaar dan 'ÍRL'.      .

Omdat zelfs je schaduw niet meer anoniem is!

Ik ben gebruiker. Met plezier. En soms met een portie ergernis. Dat 'Jezus ook mij loved' bepaal jij niet. Ik wil ook geen domme spelletjes doen. Ik wil geen spreuken of wensen delen omdat ik anders geëxcommuniceerd word. Ik prik geen roze lintjes op mijn profiel om mijn medeleven te betuigen, ik stort wel geld. Ik ben niet solidair met moeders, met zieke zussen, met de bijna uitgestorven rolmopsvlinder. Dát zijn zaken die ik wél privé houdt. En voor de rest amuseer ik me kostelijk, heb ik er vrienden bij die ik nog nooit heb ontmoet en waar ik toch genegenheid voor voel, ben ik veel meer op de hoogte van het wel en wee van mijn 'entourage' dan in het pre- Facebook tijdperk.
Leuk en soms niet, ergernis en vertedering, een lach en een traan. Hè, het is soms net het echte leven.... ;)    
'Vind ik leuk!'

N'ecris pas 'je suis triste et je voudrais m'éteindre'..... 
         .