l'Horizon chimérique

Gisteren was zo'n dag waarover je 's avonds met een gelukzalige glimlach in je bed na mijmert. En dat, terwijl ik 's morgens een afspraak had bij een podologe (heeft het iets met poten te maken? Ja dus; lees verder) om mijn poezelige voetjes aan een nader onderzoek te onderwerpen. Pijn sinds de opruimklus met Wendy in Frankrijk en maar denken 'dat het vanzelf wel overgaat'. Maar nee, not the case. Soms, best lief maar toch raar en vooral belemmerend voor een volwassen mens, had ik babyvoetjes: dikke kussentjes bovenop. Dat is alarmerend. Voetoedeem!! Straks kruipt het omhoog en loop ik met een keel als een kalkoen! Podo wist me gerust te stellen, voor een groot deel door met zachte, ervaren en geruststellende handen mijn voeten in de hare te nemen. Scan, afdruk en tralala. 'Mooie voeten, eigenlijk niet te geloven dat er iets mee is', aldus podo l. Edoch. De zenuwknoopjes (haar woorden!) in mijn voorvoet zijn ontstoken en dus moet ik (tijdelijk, tijdelijk!!!!) zooltjes. Gelukkig mogen ze in mijn All Stars en hoef ik niet aan de leren Mephisto's of ander tot allergie leidend schoeisel. Slippertjes zijn een tijdelijke no no maar tijdens de vakantie mág het. Yes! Nog 2 weekjes wachten en dan loop ik op zooltjes. Zul je zien dat het halve zijn... :)

De rest van de dag verliep ook buitengewoon aangenaam. Zacht briesje met een zweem herfstkruid, dreiging van storm & thunder, toch beloftevol. En ik had mijn meer dan geslaagde menselijke contacten (zou Maarten Koning (Het Bureau) zeggen) ruimschoots gehad. En zo waren er meer plezierigheden gedurende de dag. Happy days, yèh, volgens the Fonz!

Maar dan moet ik toch zeker ook mijn dagen op het strand met jullie delen. Nicht Carla en man Hans beheren 26 huisjes op het strand in de kop van Noord Holland en ik mocht komen logeren, jippie! Als rechtgeaarde Noord Hollandse met strandbenen en een wind hoofd doe je mij geen groter plezier dan bivakkeren op het strand. Daar kan geen Veluws bos, geen dartel hert, geen rust van ruis tegenop! Daar ging ze hoor, bepakt als een Turkse familie met 9 kinderen. :) Tja, ut ken vriezen en ut ken dooien, n'est ce pas?
De dagen waren heerlijk relaxt. Lekker kletsen, wandelen, zwemmen, zonnen, eten, drinken en vooral ook weer eten. Nichtje Freddy (Frédérique, ik zeg het er maar bij anders krijg ik op mijn kop van haar moeder, mijn zus dus) kwam logeren omdat we donderdag naar Texel zouden gaan en dat is natuurlijk superleuk voor een 9 jarige! Wellicht was ze bij Hans gebleven als ze had geweten dat een substantiëel dagdeel gevuld zou worden met de vrouwen hobby 'shop till you drop'. Dat hebben we goedgemaakt met kinder omkoperijen als zuurstokken, poffertjes, borden patat, 3 chocomel en een mooie (half) edelsteen met in gefreesde berenklauw. Dat staat voor kracht en nog iets en omdat Freddy nogal een tomboy is, sprak vooral die klauw en de betekenis ervan haar aan. Ook het speelhonk-ding met klimmuurtje, zwabberend touwladder, glijbaan en wip (ja, ik was de klos. Toch wel eens leuk, zo'n wip) liet zij niet onbetuigd en geef haar eens ongelijk?!
Waarom gingen we naar Texel? Niet voor de schapen, de zee, Den Burg, de bootovertocht, de zeebonken, de schapenkaas (eerder een reden om het op een rennen te zetten) of de ex- schoonfamilie. Neen! We hadden een lunchafspraak met de familie Porter! Franca, Darren, mamma Franca en Fleur zaten al aan de alcoholica in verschillende verschijningsvormen toen wij het terras opdraaiden en de stemming zat er gelijk goed in. De meisjes lachten eens schuchter maar lief tegen elkaar en na wat chocomel en cola brak ook daar het ijs. De lunch, heel lief door Darren aangeboden, was een echte no-nonsense-kop-van-noord-holland-Vlaamse friet met mayo en kroket lunch. Mjammie! De droge witte smaakte er voortreffelijk bij. Een zilte afdronk met een zweem van een licht zuurtje wat waarschijnlijk de mayonaise was. Lekker hoor! Bepperdebep, er werd wat af- en bijgekletst en ook met mamma Franca klikte het goed. Die is gelukkig weer helemaal boven jan en daar, letterlijk, boven lange Jaap (=vuutoren van Den Helder maar dat had ik al eens gemeld. Home is where the lighthouse is).
Een tijd van komen en een tijd van gaan, partir c'est mourir un peu. De zakdoeken deden niet alleen dienst om traan en snot mee weg te vegen maar ook als laatste groet. Zwaai, zwaai en adieu! Het ga je goed! Maar gelukkig is het zo dramatisch niet want dit is geen boek van Multatuli en Carla en ik gaan nog wel eens (eventueel met aanhang) naar de Charente om de kennismaking te hernieuwen.

De verjaardag van broertje Pieter was een knusse. Mijn kleine broertje is eindelijk zijn veertigste levensjaar ingegaan (iets waarmee hij mij intens gepest heeft, zoals kleine broertjes doen) en samen met echtgenote Hyon was het een soort 'La grande bouffe' wat wij helemaal niet erg vonden.

Zondag avond ontpopte zich, geheel onverwacht, ook omdat ik geheel onverwacht ter KWB raakte, als 'oud hollandse spelletjes avond'. Behalve dat we geen oud hollandse spelletjes deden maar pictionary met de buren. M en ik moesten nog eten maar het werd een zwaan-kleef-aan avond want toen Dick en Marjan er waren, volgden dochter, schoonzoon én zoon al fluks. We hebben gegierd en gewonnen (ik dus hè, samen met Brenda, mijn buurmeisje. Goed team) en vooral ook gedronken. Dat eten kwam er natuurlijk niet meer van maar toen het bedtijd was, zo tegen twaalven, bleken Marc en ik bijna 3 flessen rosé te hebben weggeklokt. Een tópavond!

En ik denk dat ik het hier maar even bij laat. Zoveel tekst. Brr... En ook nog zoveel leuke foto's; ik kan niet kiezen! Het worden er veel, schat ik. Dus veel lees en kijkplezier!
Dag kinderen, dag vogels, dag bloemen. Ssssssssst...........

Les jours de joie