C'est pour toi que je chante

Gare Montparnasse. Onderweg zijn we altijd...


We hebben gewonnen. Raar ding dat voetbal. We zaten te kijken en heel erg mee te leven, Sigogne móet ons gehoord hebben, en je bent blij als je wint. Maar dan? Dan win je. Een spel waarbij het om niets anders gaat dan een bal die in een net moet. Als de tegenstander de bal tegen je aan schopt en hij komt tegen je elleboog, mogen ze, zonder tegenwerking, die bal in dat net schoppen. !!!??? Hoera! En hoe langer we spelen, hoe gekker de 'achterban'. Gehos in oranje, pruiken, klompen en petten. Misschien had Rita nú iets moeten propaganderen want Nederland is TROTS OP NEDERLAND!

Vannacht lukt het maar niet in slaap te komen. Misschien voor een deel te wijten aan de hitte. Mijn ramen wijd open maar de luiken dicht, behalve de mijne... Toen werd ik weer om kwart voor drie wakker en hoorde ik de kerktoren vijf slaan....
Het vervelende van 's nachts wakker liggen, is dat alles zoveel erger en onoplosbaarder lijkt.
Ik lag te peinzen over 'vertrouwen'. Dat is een lastige zaak. Men zegt: het komt te voet en gaat te paard. Gezien het gebruikte transportmiddel, een heel oud spreekwoord! Toen worstelde men dus al met dit basale maar zó vitale gegeven. 'Fais moi confiance, trust me'. Je zegt het heel gemakkelijk en in veel gevallen is het ook geoorloofd gezegd. Bijvoorbeeld: morgen schijnt het zonnetje, vertrouw nou maar op Erwin Krol. Of: Vertrouw er maar op dat alles goed komt. Ja, dat is een waarheid als een koe!

In de omgang met kinderen houden we ons bijna altijd wel aan ons woord. Vertrouwen is de basis van, nou, bijna alles, zou ik zo zeggen! Dat moeten kinderen voelen en leren, dat is een onderdeel van een evenwichtige opvoeding. 'Wat mamma zegt, dat is waar!'

Tussen volwassenen blijkt vertrouwen anders te werken. Dan prevaleert er iets anders. Eigenbelang? Dan is de kracht van het woord uitgewerkt. Het hoort ineens niet meer thuis in het rijtje 'integer, sterk, betrouwbaar'. En dat is jammer want wat als je iemand nou vertrouwd met hart en ziel? Omdat dat tegen je gezegd is, omdat je voelt dat het kán, omdat het een wezenlijk onderdeel van liefhebben is?
Ach, de één zal er makkelijker overheen stappen dan de ander, zowel over het geven als het schenden van vertrouwen. Blijkbaar is het bij mij een diepgewortelde basisvoorwaarde.
En, ook zo raar: vertrouwen is makkelijker te geven aan een ander dan het vertrouwen niet ván maar ín jezelf. Want dat wordt voor een groot deel afgebroken als de ander je vertrouwen beschaamd...

Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost,
Hij was al mijn verdriet en al mijn troost, mijn nacht,
mijn middag, mijn gesprek, mijn lied, voor altijd dacht ik.
Maar zo was het niet.

Ne me demander pas d'ou je viens qui je suis.