Noe Noe (noë noë)

De markt in Rouillac.Ja zeg, werd ik me daar gewoon 50 jaar terug in de tijd geslingerd..
Los van kraampjes kijken is mensen kijken tenminste zo leuk. Na wat rondgesnuffeld te hebben en de constatering dat ik van erg weinig opgewonden raakte, ben ik maar eens even op een terrasje gaan zitten. Mensen kijken vind ik fijn. De Marry meetlat zit altijd in mijn tas en de portie relativering ook dus kom maar op met die meute!
Bij grote kou weet de mens zich altijd ongelooflijk toe te takelen. Afgelopen winter heb ik daar staaltjes van gezien maar in de zomer...!? Voordeel van kou is dat het menselijk lichaam voor een groot deel bedekt is en dat, op zijn slechts, er een rode bobbelneus en/of waterige ogen zichtbaar zijn. Zo niet in de hitte. Mannen met enkels als luciferhoutjes schromen helemaal niet om deze bibberige lichaamsdelen in gifgroene crogs (of hoe heten die dingen) te steken, daarbij natuurlijk de rest van hun pukkelige onderdanen tonend want de korte seventies sportbroek maakt hier nog immer furore. De man als cowboy; spierwit tenue, grote, eveneens witte Stetson, overhemd open tot niveau navel, Jezus bungelend in goud bovenop het Heugaveld tapijtje. Gecomplementeerd door nice white boots made for walking. Dame ernaast. Ook in wit van laars tot oorbel. Om het wat contrast te geven een pikzwart geverfde bos baard van Sinterklaas op het hoofd. Wit eng pekineesje ernaast. Maar hij trots als een pauw op mevrouw, borst vooruit en paraderen maar. Toch aandoenlijk? De voeten van de dames, gestoken in snoezig kokette slippertjes, heb ik tijdens het broodje merguez ernstig vermeden. De pedicure zou hier goud verdienen aan de eelthakken die oplopen tot 10 cm.

Overigens was de aangeboden koopwaar niet minder dan monstrueus te noemen en heb ik alleen een lekkere salami achtige, een potje watermeloen honing (ooit van gehoord laatst staan geproefd?), een home made azijn met honing en een broodje merguez gescoord. Bijna alles is al op. :)

Wat ook aandoenlijk was maar dan anders, waren de beesten die ik in kooien heb gezien. In een kooitje van 50cmX50cm zaten zeker 30 volwassen kippen op een kluitje in de brandende zon. Ook hondjes, eendenkuikens, konijnen en kalkoenen (die laatsten spreken door hun unattractive uiterlijk iets minder tot de verbeelding maar hun kalkoen kwabjes hingen toch ook treurig op één oor) en zelfs 2 snoezige minivarkentjes, toch al een zwak van mij, zaten met verslagen blik te wachten op verlossing. Hartverscheurend. Ik vind het onvoorstelbaar dat het kan, dat het mág?! Is er geen wet die dit soort malversaties verbiedt? Ik vond het maagomkerend en heb bij wijze van spreken de spandoeken al klaarliggen. Op naar de Champs Elysees! La grève, une demonstration! Aux armes citoyens!

Dat is één van de praktijken die ik Middeleeuws vind. En ook niet 'Europees'. Verder: men betaalt hier nog met chèques. Wij hadden gister een ongedekte. Tenminste 3 stempels en 2 legitimatiebewijzen horen bij de transactie, oeverloos geduld moet je hebben bij een kassa, afrekenen krijgt het niveau van schelpen en kraaltjes ruilen. Die ongedekte was trouwens begin juni bij de bank ingeleverd en kwam nu pas terug. Leeft men hier nou nog pre-digitaal? Hoe zit dat eigenlijk, Cher Mr. MLS, met dat SEPA projekt hier in France? Trek die Franse collega's eens aan hun nylon jasje?Ook postzegels zijn niet Europees. Handig is dat er geen bedrag op de zegel staat dus bij iedere verhoging hoef je niet sullige 5 centjes, zoals bij ons, bij te kopen. Maar als je een kaart naar het buitenland wilt sturen, moeten er 2 zegels op en is het ook duurder dan bij ons. Of heb ik me een zegel aan laten naaien? Enfin, gelukkig geen Ming vaas.

Maandag, gister dus, naar le manège geweest. Eerst naar de school van Fleur, die is hier om de hoek. Een ontzettende lieve juf (ze leek op Ria, mijn collega van SVMG, zowel uiterlijk als innerlijk) die ons een bak vloeibare snelweg met suiker voorzette. De dichtstbijzijnde boom was helaas nog te ver dus met de moed der wanhoop de ingekookte kleefsmurrie naar binnen gekwakt. Vanmorgen eerst maar Rennies gekocht en een shuffle.
De buschauffeur die ons reed, was een (nog) enge(ere) Jean Claude van Damme die zijn lippen aflikte als je de bus binnentrad.Franse kindertjes, het moet gezegd, zijn ongelooflijk gedisciplineerd. Ze staan en blijven in een rij, ze schreeuwen noch gillen, ze zeggen 'mevrouw' (hoeft nou ook weer niet), ze luisteren en ze wachten netjes op hun beurt bij het pony rijden. Er waren meer moeders mee en niemand doet spastisch over zijn kind: ze (die kinderen dus hè) knallen van pony ruggen, meppen elkaars fontanelletje in terwijl er zo'n harde cap tussen zit, er was een Diktrom bij die ook nog omgekeerd op zo'n pony moest en niemand lachte of spotte. Kortom: een geinige middag in een van blakerende zon doorstoofd landschap. Heeft er iemand ervaring met verbrande tenen?
Vandaag vertrokken Mr. and Mrs. Dentist. Gisteravond hebben we ons bij hen gevoegd tijdens het toetje (wij ook een lekker vlaflip met vers fruit) en werd het uiteindelijk toch nog gezellig. Ik heb af en toe maar met stemverheffing míjn anekdotes ter tafel gebracht, Franca was iets voor zichzelf gaan doen dus ik deed in m'n eentje haar after sales, en ja, het werkte! Na wat geschaterlach kwam onze gastvrouw maar weer met versnaperingen en kaarsjes de tuin in en werd het al met al een lovely and cosy end of the evening and their stay.Vanmorgen, ik stap mijn kamer uit, recht in de armen van the tooth en een allerhartelijkst afscheid, compleet met zoenen en armwrijven volgt. Bye, bye, see you next time (it's a small world after all).

Verder hebben we niets gedaan behalve hun kamer schoongemaakt en lekker in de tuin gekletst en gelezen. Onze avondmaaltijd was lekker makkelijk: plakken zalm, vers stokbrood, tabouleh en Chardonnay.Morgen zijn we uitgenodigd bij Karen en Russel om te komen lunchen en daarna te zwemmen in hun pool. Nice! Het is hier ongelooflijk warm en sticky dus een plons in koel blauw water is behoorlijk aanlokkelijk.
Béatrice, Franca en Marrylies; jihaaaa!!!

Nu nog een Chardonnay, een stuk meloen en wat nakletsen over de liefde.
Dors bien, sous ton traversin
étouffe bien, les fruits malsain de ton chagrin.

Le Patineur (aujourd'hui certainement pas!)

Juffrouwen Jannie
Na een wat moeilijke dag gister en eergister, (sorry voor het zwaarmoedige blog maar ja, dat hoort er ook bij) vond ik vandaag heel wat beter te pruimen. Dat is niet te danken aan de afgelopen nacht: we hadden 2 stellen die naar een bruiloft gingen. Drie man uit Parijs (een sukkelige jonge vent met enge dikke lippen, een tante Sidonia met bleke twijgbeentjes en een vrolijke krullen dame die zich te pletter rookte) en 1 stel uit Bordeaux dat zo kleurloos was dat we alleen aan het slaan van deuren merkten dat ze er waren. Wat ben ik toch weer puberaal bezig; mensen lekker 'wegzetten' op hun voorkomen. Maar gelukkig ben ik ook nog wel verstandig soms hoor, en weet ik dat uiterlijk niet alles, zo niet níets zegt. Maar laten we eerlijk zijn, je stapt in de kroeg toch eerder op een Julien Clerc af, om maar wat te noemen, dan op een Pavarotti. Of zijn de meningen daarover verdeeld? :). Ik dwaal ontzettend af. Het ging dus om het feit dat ik nogal een gebroken nacht had. De feestgangers kwamen zo'n beetje één voor één terug en bij de kleurlozen hoorde ik natuurlijk alleen de deur slaan. Ik slaap direct naast de voordeur en had, om te voorkomen dat een diklippige Parijzenaar zich, dronken als een tempelier, op mijn grandlit zou storten, mijn kamerdeur op slot gedraaid. Niets gebeurd behalve dat ik droomde over papagaaivissen (gezien tijdens het snorkelen in de Rode Zee en Flipje uit Parijs could have been one.). En even later over zingende en spelende papagaaivissen want er denderde een heftige mix van bizarre muziek en opgevoerde motor door mijn luiken. Ik denk dat de vrolijke krullenbol thuiskwam en nog even een nabeschouwing had bij ons op de oprijlaan. Ik zat rechtop met ogen als schoteltjes! Wreed uit mijn schoonheidsslaapje gerukt... Wat wel erg lief was, vond ik, dat ze haar schoenen uitdeed toen ze door de gang liep.

Een gebroken nacht dus. Blijkbaar hebben de gepensioneerde Engelse tandarts en zijn vrouw niets gehoord want die gingen vanmorgen na het ontbijt monter op pad naar Rouillac, naar de markt, waar ik hoopte ze NIET tegen de komen en wat ook niet gebeurde. Waarom niet (tegenkomen)? Omdat ze, nou ja, dame tandarts met name, niet stopt met praten. Ik heb er ervaring mee maar er is geen speld, geen haar, geen amoebe tussen te krijgen. En tegen Mr. Dentist is waarschijnlijk ooit gezegd dat hij leuk kan vertellen maar ik denk dat dat een dove en slechthorende was want hij heeft ons gisteravond anderhalf uur doorgezaagd over één of andere auto en de, vooral dat, bijbehorende prijzen. In een tempo dat ik in de tussentijd heen en terug naar Nederland had kunnen gaan. Ik was uitgelopen! Als in een plas gesmolten ijs, als in een schilderij van Salvadore Dalí, als in "De Schreeuw" van Munch.

Verder was het vandaag vooral warm. Niet normaal warm. Broeierig. Ik vrees dat er onweer komt want het is nu nog, om kwart voor acht, achtendertig graden. Dat wordt zweten vannacht.
Ik heb een badkamer gepoetst, de keuken en de brasserie geveegd en wat in de tuin gewerkt. En nog niet gedoucht. Ik denk dat ik stink. Ik plak in elk geval maar ik douche pas voor het slapen gaan, lekker schoon m'n bedje in! Maar dat even tussen ons gezegd en gezwegen.

O ja, gister hebben Franca en ik getracht een soort luxueuze party tent op te zetten. Zeskantig en met een onoverzichtelijk aantal buizen, scheerlijnen en haringen. Het heet, nogal onzinnig, een gazebo. Ik zag het licht ineens dus de constructie ontstond onder mijn bezielende leiding maar toen het moment van 'oprichten'... Waarschijnlijk omdat we geen mannen zijn? ;) Het ding wankelde, helde naar één kant en stortte tenslotte ter aarde. Franca belde monter Trevor en omdat die hier nogal graag komt, verscheen ook hij breed lachend maar met een blik in zijn ogen die ik niet vertrouwde. En terecht want het is een enorme lieverd en een nóg grotere charmeur maar we kunnen hem niet bestempelen als handyman. Wel vreselijk gelachen en dat is ook wat waard. En de tent staat natuurlijk.

Vandaag op de markt in Rouillac, waar ik alleen naartoe was, best wat schrijnende dier taferelen gezien. En dan tel ik voor het gemak ook even onze soortgenoten mee. Een aanslag op neus en oog. En hart. Frankrijk is op een aantal gebieden toch een béétje een derde wereld land hoor. Maar daarover later meer.
Terre de France.




Kijk dan, hij staat! ->

C'est pour toi que je chante

Gare Montparnasse. Onderweg zijn we altijd...


We hebben gewonnen. Raar ding dat voetbal. We zaten te kijken en heel erg mee te leven, Sigogne móet ons gehoord hebben, en je bent blij als je wint. Maar dan? Dan win je. Een spel waarbij het om niets anders gaat dan een bal die in een net moet. Als de tegenstander de bal tegen je aan schopt en hij komt tegen je elleboog, mogen ze, zonder tegenwerking, die bal in dat net schoppen. !!!??? Hoera! En hoe langer we spelen, hoe gekker de 'achterban'. Gehos in oranje, pruiken, klompen en petten. Misschien had Rita nú iets moeten propaganderen want Nederland is TROTS OP NEDERLAND!

Vannacht lukt het maar niet in slaap te komen. Misschien voor een deel te wijten aan de hitte. Mijn ramen wijd open maar de luiken dicht, behalve de mijne... Toen werd ik weer om kwart voor drie wakker en hoorde ik de kerktoren vijf slaan....
Het vervelende van 's nachts wakker liggen, is dat alles zoveel erger en onoplosbaarder lijkt.
Ik lag te peinzen over 'vertrouwen'. Dat is een lastige zaak. Men zegt: het komt te voet en gaat te paard. Gezien het gebruikte transportmiddel, een heel oud spreekwoord! Toen worstelde men dus al met dit basale maar zó vitale gegeven. 'Fais moi confiance, trust me'. Je zegt het heel gemakkelijk en in veel gevallen is het ook geoorloofd gezegd. Bijvoorbeeld: morgen schijnt het zonnetje, vertrouw nou maar op Erwin Krol. Of: Vertrouw er maar op dat alles goed komt. Ja, dat is een waarheid als een koe!

In de omgang met kinderen houden we ons bijna altijd wel aan ons woord. Vertrouwen is de basis van, nou, bijna alles, zou ik zo zeggen! Dat moeten kinderen voelen en leren, dat is een onderdeel van een evenwichtige opvoeding. 'Wat mamma zegt, dat is waar!'

Tussen volwassenen blijkt vertrouwen anders te werken. Dan prevaleert er iets anders. Eigenbelang? Dan is de kracht van het woord uitgewerkt. Het hoort ineens niet meer thuis in het rijtje 'integer, sterk, betrouwbaar'. En dat is jammer want wat als je iemand nou vertrouwd met hart en ziel? Omdat dat tegen je gezegd is, omdat je voelt dat het kán, omdat het een wezenlijk onderdeel van liefhebben is?
Ach, de één zal er makkelijker overheen stappen dan de ander, zowel over het geven als het schenden van vertrouwen. Blijkbaar is het bij mij een diepgewortelde basisvoorwaarde.
En, ook zo raar: vertrouwen is makkelijker te geven aan een ander dan het vertrouwen niet ván maar ín jezelf. Want dat wordt voor een groot deel afgebroken als de ander je vertrouwen beschaamd...

Hij was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost,
Hij was al mijn verdriet en al mijn troost, mijn nacht,
mijn middag, mijn gesprek, mijn lied, voor altijd dacht ik.
Maar zo was het niet.

Ne me demander pas d'ou je viens qui je suis.

Laissons entrer le soleil

Zo zeg! Dit was mijn eerste werkdag: van half tien tot tien over twaalf heb ik gras gemaaid! Oké, dat is een halve dag maar qua intensiviteit telt ie eigenlijk voor twee, neem dat van me aan.
Veel gras maar vooral een lóódzware maaimachine. Ik denk dat Darren hem op de zwaarste stand heeft staan en dat is ook wel nodig maar alle mensen; ik moest mijn hele gewicht er tegenaan gooien om dat ding vooruit te krijgen. Daarbij opgeteld de diverse bomen die in het gras staan (zeg, Engelsman, wil je niet gewoon een neet and nice straight forward lawn?) dus: bochtje naar links, niet soepel genomen, bochtje naar rechts, oh, helaas, daar sneuvelt een aardige akelei.... Mijn slippertjes maar uitgetrapt want zelfs díe zaten in de weg. Het was vanmorgen vroeg al dik 27 graden en die zon maar ploerten. Afzien!! Dan is zo'n apparaat als 'thuis' (thuis? Dat heeft sinds een poosje een andere lading. Ik heb drie thuizen maar tegelijktijd geen één: een has been in Alkmaar, een tijdelijke in KWB en een yet to come in Putten. Toch voel ik me (nog?) niet ontheemd. Zou dat nog komen?) wel ideaal: zitten en 'shake your booty'! :) Zie foto.

Na een lunch met veel zout en water zijn Franca en ik vertrokken richting neringdoenden. Eerst some major shopping bij de plaatselijke grutters. Vanaf zaterdag hebben we gasten en een stel daarvan eet hier ook drie avonden. Natuurlijk nu nog niet alles daarvoor ingeslagen want met deze temperaturen zou het een bedorven ellende worden en Peking eend staat niet op het menu... Maar goed, wij zelf lusten ook wel een bordje dus de karren gingen vol. En passant paste ik een wit shortje waarvan Franca niet meer bijkwam. Niet dat het zo gek stond hoor- met dit goddelijke lichaam heb je dat niet zo snel- maar het feit dat ik het midden in de winkel aantrok. Ik wil er graag bij opmerken dat ik een jurkje aan heb dus het was een makkie!

Na de voedselbanken togen wij richting een afzichtelijk ogende barak genaamd 'Ecostyle'. De Fransen hebben een feilloos gevoel voor het bouwen van monsterlijke blokken beton met golfplaat, gelegen rondom enórme parkeerplaatsen die op hun beurt weer voorzien zijn van duistere tankstations en andere vage zaken. Een en ander opgefleurd door snoezige bloemperkjes, dat dan weer wel.
Enfin, Ecostyle bleek een eldorado voor de krap ter beurs maar willing to buy zijnde Marryliezen onder ons. Twee hippe tuniekjes liggen te glanzen op mijn bed.... Ook voor Franca hebben we leuks gescoord. Die riep bij de kassa dat ze nog een kortingsbon THUIS had liggen. Hmm. Ach, van maar vijf Euro. Daar gaan we niet voor heen en weer rijden! Dan maar een taartje minder!

Na een bezoek aan het VVV van Cognac waar we een pak placemats genoeg om het departement Poitou-Charente van te laten eten, en wat toeristen folders meenamen, togen we weer richting Avenue des Tilleuls alwaar we op de koelkast een kortingsbon aantroffen. VAN VIJFTIG PROCENT KORTING bij de Ecostyle!!!!
Een plan van aanpak moest worden opgesteld want een ieder die weleens in La Douce France is geweest, wéét dat er niets douce aan is en dat omruilen/teruggeven/service verlenen niet op hetzelfde plan staat als bij ons eigen V&D'tje!
Morgenochtend dus, gaan we richting de barak. Ik breng de spullen terug en cash de cash. Dan komt Franca in actie; zij loopt achteloos rond en zoekt met zorg vier tuniekjes uit.
Ik beweeg me niet in haar onmiddelijke nabijheid maar zal omzichtig aanwijzingen geven over wáár het eerder teruggegeven spul zich bevindt.
Dan volgt een spurt naar de kassa, gewapend en wel, met de bon van 50%!
Ik zal alvast plaats nemen in de vluchtauto en zodra Franca triomfantelijk zwaaiend met de volle tassen naar buiten stapt, rijden we met gierende banden de parking af. Fluitje van een cent!

Nu is het tijd voor voetballen. Nederland speelt. Ik hoor Franca gillern. Één nul!!! En hoe is het eigenlijk met de kabinetsformatie?
Ca fait pleurer le bon Dieu. En ik moet mijn voeten wassen. Gras maakt enorme vlekken.



Temperatuur om zeven uur vanavond...->

Les oiseaux dans les arbres

Wat een heerlijke dag! Fleur was vrij (de kinderen hebben hier de hele woensdag vrij!) dus we konden alle drie lekker uitslapen. Toen ik om kwart voor negen de keuken in kwam, waren de broodjes al gemaakt en na wat zoekwerk naar strandstoelen (uiteindelijk nieuwe moeten kopen in winkel nummer 5) vertrokken we bepakt en bezakt naar zee. Saint George de Didonne, vlakbij La Palmyre, waar ik ooit al eens een week vakantie heb gehouden destijds met een andere liefde.
Een prachtig breed zandstrand, een blauwe zee en dito lucht. Man, wat was ik daar aan toe!
Zwemmen, broodje gebakken ei, zand knarsend tussen je kiezen en lekker verbranden wangen.

Gisteravond zijn we, op uitnodiging van Trevor en Sarah die hier vlakbij een gîte runnen, weer overheerlijk gaan eten bij Auberge de Condé. Franca droeg een rood 'complet' en drong aan dat ik ook mijn rode jurkje aan zou doen. Hmmm, het is schattig maar zit nogal strak om 'de bovenkant' en als je uitgebreid uit eten gaat wil je eigenlijk dat alles zo ruim mogelijk om je heen valt :).
Gekozen voor wit en dat bleek maar goed ook want Sarah stapte de auto uit in een rode top. Trevor, een charmeur eerste klas met oog voor vrouwelijk schoon (...), vond het wel amusant, al die opgetutte vrouwen om hem heen en ik was blij dat ik de spelbreekster in kleur was anders waren we wel érg een provinciale Three Degrees act geweest...

Verder voel ik me hier als in zo'n TV progamma als "Ik vertrek". Gelukkig heb ik nog geen stel als die op Kreta (hoe heetten zij toch ook alweer) ontmoet: zij vertrokken, niet gehinderd door enige kennis van het Grieks noch van het Engels noch van enige vorm van maaltijd bereiden. Zij hebben het gered op wilskracht en, naar ik vrees, naïviteit.
Trevor en Sarah hebben hier een prachtig huis gekocht met de bedoeling oude meubeltjes op brocante markten te kopen, deze op te knappen en vervolgens te verkopen. Wat er precies als kink in de kabel is gekomen was me niet duidelijk maar nu verhuren ze een groot deel van hun beautiful mansion en wonen ze zelf in hun slaapkamer en koken ze op de BBQ. Hun kennis van het Frans beperkt zich tot merci en "l'edditiun sielvouplee". Daarbij hebben ze te maken met de bureaucratie en onvoorstelbare ongeïnteresseerdheid van de Fransen: 4 weken na ondertekening van het contract is er nog geen internet aansluiting, geen TV, geen telefoon. West Europa? 21 Ste eeuw? Service? Je zou denken dat het Franse platteland niet vergrijst, dat er geen leegloop plaatsvindt, dat er geen economische recessie bestaat: men redt het blijkbaar wel zonder de inkomsten van Trevor & Sarah!

Tijd voor een glaasje pineau op het terras. Je voyage dans ma tête.

Marrylies in Sigogne

Na een relaxte reis van Barneveld Noord - metropool Barneveld heeft 2 station met een derde in wording!- via Rotterdam en Paris Nord (toen ik op metrolijn 4 zat, naar Gare Montparnasse, bedacht ik me dat het voor het eerst in 23 jaar was dat ik alleen in Parijs was!) kwam ik met licht bonzend hart aan in Angoulême.

Lang zoeken was niet nodig: Franca en Fleur stonden me stralend op te wachten en na een hartelijke omhelzing en een vlot autoritje kwamen we aan op B&B "Au Bellefleur" http://www.aubellefleur.com dat lag te glanzen in het Charentaise zonnetje.
Franca zal gedacht hebben: tijdens regen (...) óók zonneschijn en dat geeft een regenboog! Mijn enorme kamer heet dan ook "Arc en ciel". Licht, kleurig, ruim, met een zalig bed en een fantastische badkamer en suite. De ontvangst, ook van Darren, die al thuis blijkt te zijn vanuit Engeland, de hartelijkheid, de mooie kamer: ik voel me thuis en méér dan welkom!

"Au Bellefleur" ligt aan de rand van het dorpje Sigogne in de Charente, vlakbij Cognac. De naam van deze beeldige B&B is deels te danken aan de dochter des huizes, Fleur. Maar Bellefleur is ook een appel soort en nu begrijp ik wat mijn oma vroeger bedoelde met "je hebt wangen als bellefleurtjes".

De eerste avond, na een heerlijk maaltijd (hotpot, het recept gaat mee naar Nederland!), vonden Franca en ik dat het tijd was elkaar maar eens beter te leren kennen... Vier flessen wijn en honderdduizenden woorden verder, stortte ik uitgeput en laveloos om 3 uur in bed. Ai! Dat heb ik geweten. Alle emoties van de weken eraan voorafgaand, de drukte van het huisjes zoeken van de laatste dagen (en gevonden! Een snoezige Villa Kakelbont waarbij het woord villa in overdrachtelijke zin gebruikt dient te worden), de dag lange treinrit en de spanning van het onbekende zorgden ervoor dat ik me de volgende dag een dweil voelde en er ook zo uitzag, Zo'n grauw/grijze wel te verstaan...

Inmiddels zijn we, sinds mijn aankomst, 4 dagen verder. Darren heeft in het weekend een laag pleister van een muur staan beuken, een lekkage weggewerkt en ervoor gezorgd dat mijn netbook werkt. Franca zorgt voor de inwendige mens (buik en hoofd...), Fleur huppelt er als een echte zeveneneenhalf jarige doorheen. En ik? Ik probeer mijn hoofd leeg te krijgen. Dat valt nog niet heel erg mee: een huurcontract dat nagekeken moet worden en me terug slingert in de onontkoombare realiteit, Le Balai http://www.lebalai.nl dat van de grond moet, een op handen zijnde verhuizing met alle logistieke haken en ogen. En dan een afscheid van iets heel dierbaars...

Maar voor nu: uit eten in Auberge La Condé http://www.auberge-de-conde.net/ (zaterdagavond met z'n vieren, vanavond met "onze" schattige Britse buren Trevor en Sarah), winkelen in Cognac, een dagje naar zee met Fleur, vanaf zaterdag: gasten ontvangen, zondag naar de jaarmarkt. De zon schijnt vandaag voor het eerst in al zijn uitbundigheid. Fleur is op randonné met school, Franca en ik luieren en lezen in de tuin, de vogeltjes fluiten....