Happy New Year, happy new year... tralalalala....

Jaaaaaa, daar is ze weer. Echt idioot natuurlijk, sinds eind augustus taal noch teken… Tssss. Maar gauw over tot de orde van de dag dan maar.

Begin september is toneel weer begonnen en het heuglijke feit is daar: ik heb een rol! En wel die van mevrouw Lodewijks, ‘verdwaalde gast’. We zijn natuurlijk al heel wat weken verder dus mw. Lodewijks is inmiddels mijn alter ego en ik moet uitkijken dat ik niet bekakt en overenthousiast door het leven ga, gelijk mijn karakter.. Heerlijk om te doen maar ook zóóó eng als ik straks voor een publiek de planken op moet, brrrr….!

Tevens heb ik zitting genomen in het 3-koppig bestuur. Ook daarvan ben ik benieuwd wat dat gaat brengen.

Het weekje zon, zee en strand met Marionneke in oktober is alweer opgegaan in the pages of my mind. We hadden een hotel (wat ik sowieso al nooit doe) en nog met halfpension ook. Van te voren hadden we al visioenen van een suf zaaltje met veel rollator geschuif en een zachte zweem van incontinentieluiers. Edoch! Het was een ruime zaal met uitzicht op een azuurblauw/groene baai. En het eten. Het eten! Een niet te missen buffet in zowel omvang als aanbod. Een genot voor de smaakpapillen, een hemelse ervaring, een reden om terug te gaan. Helaas sprongen de kilo’s vanuit de warmhoudbakken met een geniepige gretigheid op mijn billen en heupen en draag ik derhalve nu nog de romige getuigen van deze ongelijke strijd…:(

Gelukkig was daar onze (voornamelijk) Engelse medemens om een en ander weer in de juiste proporties te trekken. Een vakantie op Mallorca is als een tripje naar een rariteitenkabinet. Zie foto’s.

Need I say more?

Le Balai kan beter. Eigen schuld natuurlijk. Althans, voor een deel. Maar toch! Ik heb wel weer een opdracht en dat alleen omdat ik een artikel (over mezelf, dûh) gepubliceerd heb gekregen in het plaatselijke sufferdje. Toch moet er nu gesolliciteerd worden en de eerste is begin deze week de deur uit gegaan. Een enige job denk ik, waar ik goed mee uit de voeten kan. Alleen… hoeveel reacties zullen er komen? Als nu écht bijna 50 jarige, ga je een beetje vrezen voor zaken waar je je geboortedatum moet vermelden. Suf en gek maar onze maatschappij gaat voor jong. Jonger dan 40, liefst. Maar ik ben nog jong! Ik maak een radslag, dans de hele nacht door als het moet, mijn geest werkt als een razende, ik heb amper rimpeltjes, ik heb geen kinderen die ziek thuis zijn en moet verzorgen, geen man die om 5 uur aan de piepers wil, ik wil actie, beweging, ik wil ‘on the move’!! Maar men heeft mij geadviseerd dit alles niet in mijn CV te zetten en omdat ik altijd goed luister naar mijn adviesbureau (wat dat adviesbureau nooit wil geloven), heb ik dat ook maar niet gedaan. Dus: fingers crossed!

En wat te denken van een heus Bal masqué? Vriendin Suzanne (met de groene veren) mocht, als ook schrijfster bij Ambo/Anthos naar de lancering van het nieuwste boek van S. Noort. Zij (Noort dus) is van enige bescheidenheid gespeend dus het werd geen drankje, hapje, speechje, boekje. Neen! Een gemaskeerd bal moest het zijn en werd het ook. Suzanne en ik hebben ons prima vermaakt met het spotten en bespotten van de aanwezige BN'ers en wannabe's (wat soms hetzelfde is). Maar de meest indruk maakte onbetwist de ANWB man die ons uit de garagde van het Mariott redde en waarvoor wij zwijmelend over de motorkap leunden. Deze prachtige én lieve man had echt mijn koplampen wel even mogen checken. Hihihi!

De donkere dagen voor kerst… Nog een blogje van mij op de valreep. Vóórdat ik mijn gasten ontvang op eerste kerstdag, voordat ik zelf gast ben op de tweede en met Oud & Nieuw, voordat ik een weekje in het huis op 5 minuten van het strand van Julianadorp aan zee mag verblijven en voordat ik 2 weken naar Bali ga. Voordat ik…. Aan het werk ga bij het bedrijf in Harderwijk…?

In 2011 heb ik weer veel nieuwe mensen ontmoet maar ook een aantal oude bekenden. Op 2 december heb ik een heerlijk etentje genoten in het Alkmaarse Eetpaleis samen met 5 oud klasgenoten van zowel lagere- als middelbare school. Dat bleek zó’n schot in de roos dat we het dunnetjes over gaan doen in juni. Jim, Bob, Gladys, Linda en Paul: nogmaals bedankt voor jullie inspirerende (levens)verhalen en openheid!

En nu? Nu is het over een kleine 245 uur tweeduizendtwaalf. Het klinkt als een boek van Orson Welles. Het is de toekomst en wie weet wat die brengt? Ik hoop veel moois en goeds. Een nieuwe, leuke en uitdagende baan en een positief toekomstperspectief. vrijheid en lach, zon en soms een beetje wind, malse regenbuitjes en geurende bloemen, begrip en harmonie, rust in hoofd en hart.

Maar bovenal het gouden en altijd geldende cliché: VEEL LIEFDE IN GOEDE GEZONDHEID. Niet alleen voor mij hoor. Ik gun het jullie net zo hard. Mais oui.Deze regenboog raakte het gebouw waar ik mijn laatste baan in loondienst uitvoerde, gemaakt door een kantoorpersoon van een ander bedrijf. Ik hou van regenbogen.

(En de belofte dat ik vaker zal bloggen met de tip van Franca ‘doe het dan wat korter’J)

HAPPY NEW YEAR. BONNE ANNÉE, GLÜCKLICHES NEUESJAHR, FELIZ ANO NUEVO, FELICE ANNO NUOVO!!!

l'Horizon chimérique

Gisteren was zo'n dag waarover je 's avonds met een gelukzalige glimlach in je bed na mijmert. En dat, terwijl ik 's morgens een afspraak had bij een podologe (heeft het iets met poten te maken? Ja dus; lees verder) om mijn poezelige voetjes aan een nader onderzoek te onderwerpen. Pijn sinds de opruimklus met Wendy in Frankrijk en maar denken 'dat het vanzelf wel overgaat'. Maar nee, not the case. Soms, best lief maar toch raar en vooral belemmerend voor een volwassen mens, had ik babyvoetjes: dikke kussentjes bovenop. Dat is alarmerend. Voetoedeem!! Straks kruipt het omhoog en loop ik met een keel als een kalkoen! Podo wist me gerust te stellen, voor een groot deel door met zachte, ervaren en geruststellende handen mijn voeten in de hare te nemen. Scan, afdruk en tralala. 'Mooie voeten, eigenlijk niet te geloven dat er iets mee is', aldus podo l. Edoch. De zenuwknoopjes (haar woorden!) in mijn voorvoet zijn ontstoken en dus moet ik (tijdelijk, tijdelijk!!!!) zooltjes. Gelukkig mogen ze in mijn All Stars en hoef ik niet aan de leren Mephisto's of ander tot allergie leidend schoeisel. Slippertjes zijn een tijdelijke no no maar tijdens de vakantie mág het. Yes! Nog 2 weekjes wachten en dan loop ik op zooltjes. Zul je zien dat het halve zijn... :)

De rest van de dag verliep ook buitengewoon aangenaam. Zacht briesje met een zweem herfstkruid, dreiging van storm & thunder, toch beloftevol. En ik had mijn meer dan geslaagde menselijke contacten (zou Maarten Koning (Het Bureau) zeggen) ruimschoots gehad. En zo waren er meer plezierigheden gedurende de dag. Happy days, yèh, volgens the Fonz!

Maar dan moet ik toch zeker ook mijn dagen op het strand met jullie delen. Nicht Carla en man Hans beheren 26 huisjes op het strand in de kop van Noord Holland en ik mocht komen logeren, jippie! Als rechtgeaarde Noord Hollandse met strandbenen en een wind hoofd doe je mij geen groter plezier dan bivakkeren op het strand. Daar kan geen Veluws bos, geen dartel hert, geen rust van ruis tegenop! Daar ging ze hoor, bepakt als een Turkse familie met 9 kinderen. :) Tja, ut ken vriezen en ut ken dooien, n'est ce pas?
De dagen waren heerlijk relaxt. Lekker kletsen, wandelen, zwemmen, zonnen, eten, drinken en vooral ook weer eten. Nichtje Freddy (Frédérique, ik zeg het er maar bij anders krijg ik op mijn kop van haar moeder, mijn zus dus) kwam logeren omdat we donderdag naar Texel zouden gaan en dat is natuurlijk superleuk voor een 9 jarige! Wellicht was ze bij Hans gebleven als ze had geweten dat een substantiëel dagdeel gevuld zou worden met de vrouwen hobby 'shop till you drop'. Dat hebben we goedgemaakt met kinder omkoperijen als zuurstokken, poffertjes, borden patat, 3 chocomel en een mooie (half) edelsteen met in gefreesde berenklauw. Dat staat voor kracht en nog iets en omdat Freddy nogal een tomboy is, sprak vooral die klauw en de betekenis ervan haar aan. Ook het speelhonk-ding met klimmuurtje, zwabberend touwladder, glijbaan en wip (ja, ik was de klos. Toch wel eens leuk, zo'n wip) liet zij niet onbetuigd en geef haar eens ongelijk?!
Waarom gingen we naar Texel? Niet voor de schapen, de zee, Den Burg, de bootovertocht, de zeebonken, de schapenkaas (eerder een reden om het op een rennen te zetten) of de ex- schoonfamilie. Neen! We hadden een lunchafspraak met de familie Porter! Franca, Darren, mamma Franca en Fleur zaten al aan de alcoholica in verschillende verschijningsvormen toen wij het terras opdraaiden en de stemming zat er gelijk goed in. De meisjes lachten eens schuchter maar lief tegen elkaar en na wat chocomel en cola brak ook daar het ijs. De lunch, heel lief door Darren aangeboden, was een echte no-nonsense-kop-van-noord-holland-Vlaamse friet met mayo en kroket lunch. Mjammie! De droge witte smaakte er voortreffelijk bij. Een zilte afdronk met een zweem van een licht zuurtje wat waarschijnlijk de mayonaise was. Lekker hoor! Bepperdebep, er werd wat af- en bijgekletst en ook met mamma Franca klikte het goed. Die is gelukkig weer helemaal boven jan en daar, letterlijk, boven lange Jaap (=vuutoren van Den Helder maar dat had ik al eens gemeld. Home is where the lighthouse is).
Een tijd van komen en een tijd van gaan, partir c'est mourir un peu. De zakdoeken deden niet alleen dienst om traan en snot mee weg te vegen maar ook als laatste groet. Zwaai, zwaai en adieu! Het ga je goed! Maar gelukkig is het zo dramatisch niet want dit is geen boek van Multatuli en Carla en ik gaan nog wel eens (eventueel met aanhang) naar de Charente om de kennismaking te hernieuwen.

De verjaardag van broertje Pieter was een knusse. Mijn kleine broertje is eindelijk zijn veertigste levensjaar ingegaan (iets waarmee hij mij intens gepest heeft, zoals kleine broertjes doen) en samen met echtgenote Hyon was het een soort 'La grande bouffe' wat wij helemaal niet erg vonden.

Zondag avond ontpopte zich, geheel onverwacht, ook omdat ik geheel onverwacht ter KWB raakte, als 'oud hollandse spelletjes avond'. Behalve dat we geen oud hollandse spelletjes deden maar pictionary met de buren. M en ik moesten nog eten maar het werd een zwaan-kleef-aan avond want toen Dick en Marjan er waren, volgden dochter, schoonzoon én zoon al fluks. We hebben gegierd en gewonnen (ik dus hè, samen met Brenda, mijn buurmeisje. Goed team) en vooral ook gedronken. Dat eten kwam er natuurlijk niet meer van maar toen het bedtijd was, zo tegen twaalven, bleken Marc en ik bijna 3 flessen rosé te hebben weggeklokt. Een tópavond!

En ik denk dat ik het hier maar even bij laat. Zoveel tekst. Brr... En ook nog zoveel leuke foto's; ik kan niet kiezen! Het worden er veel, schat ik. Dus veel lees en kijkplezier!
Dag kinderen, dag vogels, dag bloemen. Ssssssssst...........

Les jours de joie

Tiens, je reviens!

Over mijn vorige blog (het lijkt op een inhaalslag maar het is louter toeval) is mij ter ore gekomen dat het 'nogal rommelig' was. Kan. Ik ga zitten en laat de tekst via mijn hersencellen, hart en buik naar de spieren in mijn schouders, armen en uiteindelijk vingers stromen. En wellicht dat er nog meer spieren mee gemoeid zijn. Hoogstwaarschijnlijk. Kortom: er is geen plan whatsoever. Dat is de verklaring. Geen excuus maar dat is natuurlijk ook niet nodig :)!

Zal ik dan maar weer eens een samenhangend verhaaltje schrijven? Iets wat men aankan? Met een duidelijk begin en einde? Goed dan. Komt ie:

Een week of wat geleden, zat ik in de trein richting Amsterdam Zuid waar ik die dag een opdracht had te vervullen. Krijg ik opeens een sms binnen (ik citeer): 'Hoi, ben jij toevallig zaterdag 16 juli in Alkmaar? Dan vieren we de laatste ongehuwde dag van Eric N met een uitgebreide dis in Het Eetpaleis. Ik doe mijn best om oude (stille) liefdes te traceren en voor een dessert uit te nodigen. O ja, ik heb je nummer van je zus gekregen. En ik vind het helemaal niet gek als je nee zegt. Groetjes uit 072. Iwan O.'
?????????????????
Eerst had ik even geen clou wie deze heren waren. Maar al snel viel toch het muntje van 20 Eurocent (ik zeg nóóit Eurocent hoor, beláchelijk. Maar ik vond het nu een aardige toevoeging. Ai, we gaan weer de kant van het onsamenhangende op!): Eric en Iwan, 'mijn' vikingen uit de mid-tachtiger jaren! Iwan werkte als Do-za (donderdag-zaterdag hulp) in het pand waar ik mijn reisbureau runde en Eric kwam, als zijn vriend, heel vaak buurten. Héél vaak, bedacht ik me nu ;). Enfin, Nu ik wist wie de heren waren was het zo klaar als een klontje: ik ga! Nooit geweten dat ik een stille liefde was en licht gevleid omdat de vikingen toch zo'n jaar of 6 jonger zijn dan ik. Allerlei herinneringen kwamen naar boven, heel plezierige, vrolijke uit lang vervlogen tijden waarin ik skibroeken droeg met pumps eronder, te grote colbertjasjes en oorbellen zo groot als pizzaborden. Nederland werd Europees kampioen voetbal en de vikingen kwamen mij halen in een oude (in mijn herinnering oranje gespoten) auto met vlaggen uit de ramen. Ja Iwan, je kunt op me rekenen! Hoe laat moet ik uit de taart springen?

Op de dag zelf reed ik naar Alkmaar waar ik bij mijn tante zou slapen, in mijn 'eigen' oude huis en in mijn 'eigen' oude slaapkamer. Best een beetje zenuwachtig hoor want het idee om als 'het snoepje van de week' in een vol restaurant en aan een tafel vol aantrekkelijke mannen te worden geïntoduceerd, lokte mij niet geheel en al. Maar goed, A=B dus en avant. Fris bloesje aan, haar in de plooi, kleurtje op de lipjes en dikke sjaal om want het was een typisch Hollandse zomerdag/avond....
Iwan stond al in de hal met een sigaretje op de taartspringster te wachten, samen met een ander bepaald niet onaantrekkelijk heerschap. Het beloofde een bruisende avond te worden!
De gom in kwestie zat gelukkig met zijn rug naar de deur dus ik kon hem met de soepele tred van een tijgerin benaderen (nee, niet bespringen want deze man stond immers op het punt te trouwen en bovendien, zoiets doe je niet in een stampvol restaurant). Whaaaa, 'Marrylies?! Hè?! Wat een verrassing! Wat leuk!' Nou ja; loftrompet, vlaggen uit, rode loper, aanzwellende muziek.
Oef! Hij herkent me én het valt in goede aarde!
De avond verliep super gezellig. De 'bruis' aan tafel veranderde natuurlijk wat want dat gebeurt nu eenmaal als een kip het hanenhok betreed. Lief en grappig!

Na het toetje (ik koos voor een frisse scroppino) togen wij naar Henry's op het Waagplein waar ik al in geen eeuwigheid was geweest. Eerst een beetje bruine kroeg/eetcafé, nu een hippe design tent maar nog steeds dezelfde, relaxte sfeer. een top avond. En (na een intermezzo met mijn buurman die naast mijn tuin aan het jeu de boulen is) wat ik maar wil zeggen: laat je verrassen. Maar niet door een hoosbui; snel mijn notebook dichtklappen en naar binnen vluchten!!!! Brrrrr.

Foto's: Met Eric, met vrienden in hetzelfde restaurant maar dan in de zomer van 2005, ik, voor hetzelfde restaurant, nazomer 2006, met neven en nichten in hetzelfde restaurant nazomer 2006.

Sous sa grande ombrelle....

Retourner a la page

Ja, ja, ja, ik wéét het. Veel van mijn 'volgers' (waarom registreren jullie je niet? Je hoeft je er helemáál niet voor te schamen om het onvolprezen 'on the move' te lezen hoor) stalken mij, dreigen met brulbrieven (neen, genade!), nooit meer chocola, op vakantie naar Libië en ander onverkwikkelijks omdat ik mij niet op tijd van mijn taken kwijt. Dat is waar. Ik kwijt mij niet van mijn blog taakje maar van andere taken kwijt ik mij des te meer. Zoals daar zijn: het up-to-date houden van mijn Linkedin pagina (waar zijn toch mijn vrouwelijke oud-collega's, kennissen, schoolgenotes?), het wandelen door berg en dal, het op vakantie gaan naar Milaan, Lesbos en Normandië met wellicht in het verschiet een korte fietsvakantie in den lande, het uitvoeren van 2 (twee!) pittige opdrachten in uithoeken zoals; net over de grens bij Nijmegen en een hoofdstedelijke straat in Oud-Zuid. Noem dat maar niet kwijten! En dan de dagelijkse beslommeringen: het onderhouden van de menselijke contacten (niet altijd even geslaagd te noemen), het gevuld houden van koel- en andere kast, het rijdend houden van de zeerover, het binnen hanteerbare vormen houden van mijn sappige tuinske én het tevreden stellen van menig uitbater in de entertain en- culinaire sector. Vergeet ik nog het betalen der rekeningen. Wie doet me dat na?! En dan nog zeuren over een blog?! Wat heb ik nou helemaal te melden? Ik doe niks! En dat dan ook nog eens (waarom ik daar in verval moet eens worden uitgezocht) in een taalgebruik dat in de Camera Obscura niet zou misstaan.

Inmiddels is het eind juli. de zomer is afgelopen. Nou ja, zo lijkt het als je naar buiten kijkt want het lijkt wel herfst. Ik heb net een wandeltje gemaakt door mein kampf en ik sopte tot aan mijn liezen in de blubber. Maar wel gedaan en opgefriste kop. dat is nodig want vanavond ga ik met Samira naar de film en lig dus nog lange niet in bed. In Alkmaar, of liever de echte westfries, noemt dat klossebakkie. Lief woord hè?

ik ben vorig jaar juni begonnen met mijn digitale verhalen. Ja, ja, dat ik daarin niet consequent ben dat weet ik nu wel en ik bied daarvoor mijn excuses aan en hoop oprecht dat jullie mij tóch lezen blijven al is de frequentie onvoorspelbaar. Waarom ben ik een blog gestart? Omdat ik vanuit een groot verdriet, een niet te behappen (vanwege niet te overziene) toekomst het nodig had troost te krijgen en te zoeken. dat vind ik altijd in schrijven. Nu kan je dat ook in een schriftje doen; lekker intiem en net zo effectief. Maar ja, een béétje kind van deze tijd ben ik dan blijkbaar toch want ik wil digitaal! En natuurlijk ben ik zo exhibistionistisch als de neten. Op LETTER vlak, voor de puntjes op de i. Wees blij dat ik geen tweets de wereld instuur; het telefoonboek van Parijs zou er bij verbleken. En omdat mijn toenmalige gastvrouw óók een blog beheerde. Zij is daarin mijn lichtend voorbeeld. Hoge frequentie, leuke foto's, informatief, feitelijk. Ik steek er ietwat schril bij af maar je moet maar zo denken: 'ze doet haar best'.
Deze toenmalige gastvrouw die luistert naar de naam Franca, ontmoet ik ergens halverwege augustus en wel op het waddeneiland Texel. Door mij, alle Jutters (inwoners van Den Helder) en de Texelaar zelf, uitgesproken als Teksel. Jullie zeggen Tessel en dat is fout.
Leuk om haar, Darren en Fleurtje na ruim een jaar weer eens te zien en nu op eigen grondgebied. Ik verheug me erop! Dat combineer ik (om de zeerover niet constant helemaal laveloos vol te hoeven gooien) met een meerdaags bezoek aan nichtje Carla en ega (ego? Het is een man?!) Hans. GEWELDIG LEUK!!. Vooropgesteld dat de zon schijnt. Madame de Pompadour (maitresse van Lodewijk de 15e) kan tevreden zijn: 'après nous le déluge', nou die hééft ze! Als het nog 2 dagen zo doorgaat zit ik op een woonboot en drijf ik de provinciale weg op. Mijn hutje heeft de vorm al en ook het dek is aanwezig. Ach, eigenlijk best leuk! Vaar ik over de rivieren naar het zuiden en doe me daar tegoed aan een Bouillabaisse en een flink stuk clafoutis (ja, ik zal een stukje voor je meenemen, M). Er voor een koude Pastis, erna een warme kus van een broeierige Marseillaan. Hoewel die slissen, volgens Asterix en Obelix. Maar dat merk je niet als ze kussen. Ook weer opgelost.

Het wordt tijd om wat leuke foto's op te snorren om dit wetenschappelijk betoog mee te verluchtigen. Wat van Milaan (en wat hebben we daar we afschuwelijk lekker en veel gegeten!!!), wat van Lesbos, wat van Normandië. Het kan weer niet op allemaal.
Zou het volgende blog ook weer bijna drie maanden op zich laten wachten?......... Only the toes know!
Tot snel, lieve dames en heren.

Je reviens.

PS: de nieuwe liefde (nou ja, ze hebben al een zoon samen maar die is geloof ik nog geen 18) van julien Clerc heeft een boek geschreven. Zij heet Hélène Gremillon, haar boek "De vertrouweling". Iemand al gelezen? Suzanne? Marion? Ik móet het natuurlijk hebben. En lezen.

ça c'est passé, un jour d'.......

April heb ik overgeslagen. Nee, ik heb wel gelééfd en ook best goed trouwens, dank je, maar ik heb GEEN BLOG geschreven! Ben ik wel in de wieg gelegd voor dit? Schrijven vind ik heerlijk en leuke fotootjes links en rechts maken ook. Daar zit het hem niet in. Het ontbreekt me eenvoudigweg aan discipline. Ik ben gemakzuchtig. Dit is een constatering die ik samen met mijn wekelijkse gesprekspartner heb mogen vaststellen. Maar om heel eerlijk te zijn, dat wist ik al. Ben ik dan lui? Nee hoor, helemaal niet, maar ik heb 'mañana genen'. Altijd al gehad. Om vijf voor half negen zat ik als achtjarige nog ijverig huiskamers, ingericht en al, te tekenen. Hoezo om half negen moet je in de klas zitten? Fietsend naar de middelbare school was er altijd wel een evenement (kikkertje in de sloot, zielige oude man die moest oversteken, interessante poster op een raam) dat mij stagneerde. En ach, hoe erg is het om een les te missen, op een mensenleven gerekend? Zo kan ik eindeloos doorgaan. En gek genoeg, eenmaal in een werkkring was ik niet te stuiten en kon ik doorgaan tot de lichten uitgingen (wat weer een verhaal op zich is en het vertellen waard maar dat dan maar een andere keer). Mañana was een woord dat alleen voorkwam in het land waar ik de meeste van mijn klanten heen boekte....

En nu zit ik in de ondergaande zon, met in een mooi glas koele Martini en 2 tinkelende ijsblokjes, dan eíndelijk weer een stukje te schrijven. Ik heb wel een onderbreking gehad van zeker een uur want mijn buurvrouw Lieneke kwam terug van een fietstocht met verdwaling en dat moest gevierd. Ik bof deze buurvrouw!

De laatste weken waren vol en overall ook leuk en bijna aldoor fijn. De verdrietige kanten worden steeds ronder en het zal (hopelijk) niet lang meer duren tot ze volledig geïntegreerd zijn in mijn leven. De sporen blijven, zullen altijd blijven. Er is hard tekeer gegaan met mijn hart en mijn 'zijn'. Ik vraag me zo nu en dan af of mensen zich realiseren wat een impact hun acties op anderen kunnen hebben. Wellicht wel maar het invoelen ontbreekt. Je zou haast zeggen 'Je leeft toch voor je eiguh' (een man die op het strand lag te zonnen een dag na de Tsunami, de lijken spoelden bij wijze van spreken nog aan...). En, op de keeper beschouwt, is dat ook zo. Dat heb ik het laatste jaar in elk geval heel goed ervaren. Maar nee, geen geweeklaag, geen verzuurde toon; en avant! Kwestie die blijft: moet ik 'vriendschap' (die het eigenlijk óók niet is) aanhouden of doorknippen? Zucht...

En wel: ik heb een bijzonder leuke en interessante opdracht. De eerste afspraak is volgende week en ik moet ervoor naar Duitsland. Dat vind ik spannend maar ook prikkelend en het past heel erg bij mij dus ik kan niet wachten tot het zover is.

Mijn tuin, altijd weer een door mij geliefd item, ligt er groen en geurig bij. De Blauweregen is weggelopen uit Wonderland maar jammer genoeg is de grijze regen een grote stoorzender. Waar blijven die malse voorjaarsdruppels? Met grote, lichtpaarse trossen verheft ze mijn tuin tot een kleine lusthof maar ik moet wel zorgen voor wat vocht want anders laat ze haar betoverende bloempjes los en liggen ze als mislukte origami vogels naast de vijver. M heeft een étagère voor me getimmerd, naar mijn tekening, en die staat nu heel parmantig te wezen met bakken vol kruiden en kittige viooltjes (die dingen zijn trouwens onverwoestbaar zeg. Storm, hagel en vorst, die kopjes gaan steeds weer omhoog. Kan ik nog wat van leren!)
Vandaag heb ik 2 kleine kikkertjes in mijn vijver gespot. Ik zat op het bruggetje met mijn voeten in het water en mijn armen tot de ellebogen erin om oud blad te scheppen, toen een klein plonsje naast me duidelijk maakte dat de kikkerdril kikker geworden was. Niet die hele kluit, althans, dat mag ik hopen want dan is de vijver gedempt :(. Een geinig klein exemplaar zwom weg. In perfecte schoolslag.

De mooiste bloesems vind je uiteraard in de Betuwe. Tweede peesdee zijn we gaan wandelen langs de Linge, na een tip van vriendin Sabine. Idyllische plekjes gezien, met een pontje over het riviertje (1 minuut) en maar strompelen geblazen want ik had een knie die een eigen leven was gaan leiden in de nacht eraan voorafgaand. Ik was namelijk eerste peesdee op teenslippertjes een fikse wandeling gaan maken met buurvrouw en vriendin, naar de theeschenkerij van een kennis van mij. Het was overigens een genoegen want we zaten in de heerlijk lommerrijke tuin, glas frambozensap binnen handbereik en een zelfgemaakt stuk advocaat/kersentaart op m'n knieën. Dat laatste niet voor lang want ik kon me niet beheersen; zó goddelijk lekker!
Domme actie want 's nachts kon ik me niet meer bewegen van de pijn (voor de goede orde: niet door de taart maar door de wandeling op slippertjes. O, dat snapte je al?!) en natuurlijk moest ik uitgerekend die nacht zeven keer plassen. Zeven keer!!! Geen vent in de buurt die je even met sterke armen het bed uit tilt dus ik was een kwartier bezig met iets wat ik normaal in een minuut kan. Maar ja, ik had me zo verheugd op de tocht dat ik me, met dikke ogen van het gebrek aan slaap en een knie die voelde alsof er een velociraptor (vraag maar aan Maarten wat dat is) overheen had gewandeld, uit bed liet vallen en me véél later voortsleepte langs de dreven want gegáán moest er worden! Het linkerzooltje uit mijn wandelschoenen bleek nog in de kofferbak van mijn zeerover te liggen en we waren met de Chrysler dus dat kwam het gehinkepink niet ten goede. De demping links was weg en rechts zat die fijne knie. Mensen keken meewarig en met (zo scheen het mij toe) licht leedvermaak. Quinty Trustfull leek een prima ballerina naast mij. Edoch: ich habe es geschaft en het was mooi, leuk en gezellig.

Nog 2 weekjes en dan zitten Louise en ik in ze pleen naar Roberto in Milano! Ik houd er al rekening mee: eergisteren was ik in Haarlem en ik heb me ingehouden qua kopen. Goed hè? Een Milanese tas moet er nu toch eigenlijk wel inzitten...
En dan: Lesbos! Heb ik weer; ga naar het eiland der vrouwenliefde mét een vrouw. Ik hoop dat er ook nog wel wat lekkere meneren zitten? Ik kijk liever tegen borsthaar dan tegen bossen zwart okselhaar van mijn seksegenoten aan... Hoewel zo'n zweterige heugaveld tegel op een Aristoteles of Zorba ook geen aanbeveling verdient. Snel nog even mijn Demis Roussos Cd'tje opzoeken, mijn repertoire is wat roestig!

Ik krijg trek, het is kwart over zeven. De spinazie roept. Vrij hard nu zelfs. Tot straks!
Zo, dat was lekker. Ouderwetse Hollandse pot: aardappels, spinazie en een tartaartje. Dat was lang geleden.
Ik zit trouwens nog steeds na te denken over Demis R. Hoe schrijf je zijn náám?!

Zondag is het precies een jaar geleden dat mijn veilige haven aan gruzelementen ging. Het doet eigenlijk nog best pijn.

Tijd voor een toetje. Zoet, dat biedt troost. Oh! Het is kwark met citroensmaak..:)
Zoet en zuur, such is life.
En met het toetje en het aflikken van mijn bordje (dat mag in mijn huis) is mijn inspiratie verdwenen. Gauw wat passende foto's en húp, het net op met mijn hoogst interessante bespiegelingen, de wereld houdt haar adem in.

Niet te lang want dan krijg je hersenbeschadigingen en er zijn al ruim voldoende idioten.

Le coeur volcan. Dat doet me denken aan een zomerse nacht in Amsterdam.

Les vagues....

Vriendschappen, er is in de literatuur veel over geschreven en is, in al dan niet lyrische bewoordingen, veelvuldig bezongen. Na ‘De Liefde’ waarschijnlijk ook de meest waardevolle en complementerende relatie die een mens kan hebben. De familie speelt een grote rol, daarmee ben je onlosmakelijk verbonden en in de meeste gevallen is het een ‘warm nest’, een ‘vangnet’ when times are rough. ‘Van je familie moet je het maar hebben’ is gek genoeg een gezegde met een licht negatieve connotatie…. Bij mij is dat gelukkig niet zo (ik heb vorige week zo heerlijk en zo gezellig uit eten gegeten met mijn mapa!). Maar goed, familie heb je, die kies je niet. Vrienden wel. Je ontmoet elkaar op school, op het werk, bij het beoefenen van een hobby en hé, daar is iemand waarmee je een klik voelt. Nog zonder dat die persoon iets gezegd heeft kan zich daar een vertrouwd gevoel en herkenning manifesteren. Mij is dat de laatste maanden een paar keer overkomen, iets wat ook best uniek is als je wat ouder bent (ahum). Maar goed, een goed gevoel en het uitwisselen van e-mailadressen is geen garantie op vriendschap, daar moet je wat voor doen. Afspreken, interesse tonen, openstaan voor de eigenaardigheden van de ander. Dat laatste vind ik nu makkelijker dan vroeger. Ik neem de mensen meer zoals ze zijn en dat vind ik wel zo gemakkelijk en ook fijn: ik ben daarin blijkbaar gegroeid. Na de klik; hoe nu verder? Eigenlijk is het hebben van een nieuwe vriend best vermoeiend! Aftasten, je een plek verwerven tussen de al bestaande clan, ontdekken en onthouden wat iemand leuk vindt… Ik ben blij met de meiden die ik de laatste maanden heb ontmoet en heb leren ‘kennen’(ja, dat moet natuurlijk nog tussen aanhalingstekens): Yvonne, Jonnet, Harriët, Edith. Ik hoop dat er zich, vanuit soms wat gekunsteld tot stand gekomen ontmoetingen, mooie vriendschappen ontwikkelen waarbij de wandeling en eindeloze gesprekken een vast onderdeel vormen.Oude, tevens 'hervonden' vrienden->

Dan rijst bij mij de vraag: wanneer is een vriendschap nog een vriendschap? Volgens ex M moet men (lees ‘ik’) daar niet teveel over nadenken. Maar nu doe ik dat dus wel. Is iets wat gereduceerd is tot het sturen van een kerst- en verjaardagskaart nog een vriendschap? Als er niets meer gedeeld wordt: geen dagelijks leven? Geen zorg of vreugde? Wat blijft er dan over? Hoeveel plezier haal je eruit om iets met die vriend te delen en hoe fijn is het om gewoon, simpelweg naast elkaar een boekje te lezen op het strand? Hoeveel moeite kun maar vooral wíl je doen om je dagelijkse leven even te onderbreken om de vriend te zien? Hoe belangrijk is de ander voor je en welke plek heeft die (nog) in je leven? Is gemakzucht de boosdoener? Desinteresse? Jaloezie? Of is de vriendschap simpelweg ingehaald door het leven?

En hoe ga je om met een tot vriendschap ‘gedegradeerde’ liefdesrelatie? Ai, dat is iets voor een volgende keer. Dat ligt beduidend gevoeliger...

Er zijn in mijn leven nogal wat ingrijpende verschuivingen geweest, de laatste 2 jaar en ja, dan denk je na over dit soort dingen. Alles wat belangrijk voor je is en was, passeert de revue en daar horen vriendschappen voor een groot deel bij. Kennissen worden vrienden en vrienden worden kennissen. What’s in a name? Betrokkenheid misschien?

En verder wandel ik me suf over ’s heerenwegen, langs beemt en langs lover, over beek en wel. :)

Onderweg kom ik, samen met mijn wandelgenote, de mooiste stukjes Nederland tegen. Zoals ook weer gisteren waarbij we af en toe in opperste verrukking stil bleven staan bij zoveel schoonheid. Lieflijk is het eigenlijk meer. En soms heel grappig en verrassend!

Om mijn persoonlijke ontwikkeling niet te zeer te troubleren door ingrijpende gebeurtenissen, voer ik sinds een poosje heel leerzame en eye-openende gesprekken met een super tof wijf. Ik heb er geen andere benaming voor. Ik leer, kijk, ontwikkel en word langzamerhand weer blij. Ook met mezelf. En ja, de lente is begonnen!

Jammer genoeg werd mijn licht euforisch gevoel bruut bestraft door een verdekt opgestelde agent die mij linksaf uit een uitrit zag komen waar je blijkbaar alleen rechtsaf mag. @#$%^&*. Met opgeheven hand en dwingende fluit werd ik gesommeerd te stoppen. Had geen bord gezien omdat ik mijn weg aan het zoeken was. Ja, dat heb ik in deze contreien nog. Ze wenste me wel een mooi leven toe in Putten. Potver..., ze zijn zo áárdig hier!!!

€70! Mijn zuurstokroze pumps met rozen had ik gelukkig al teruggebracht dus daar wordt nu de bon mee betaald.. :(

Life is bitter life is sweet.

Gezeten in het zonnetje, verbrande wangen kwekend, hoorde ik rechts van mij mijn vrij verse buurvrouw scharrelen in haar tuin. Zuchtend en overduidelijk zwetend (ze snoof onophoudelijk) was ze aan het planten en graven. Ik zat aan de picknicktafel een stukje te tikken en te mijmeren over het komen en gaan, over eb en vloed, over mensen en de dingen die voorbij gaan… Ondertussen wel heftig genietend van mijn tuin, de zon, 2 zalige mandarijnen en de gedachte aan een heerlijke avondmaaltijd. Maar kom, ze is mijn buurvrouw maar we kennen elkaar helemaal niet! Gauw de minirok uit (beetje koud uit 't zonnetje en beetje kort voor in het openbaar) en ‘knock, knock’, ‘who’s there?’.

Zij is Lieneke uit Hippolytushoef (it’s a small World afterall) en ik ben Marrylies, eveneens uit die hoek. Nou ja, zo ongeveer. Wat een leuke vrouw! En wat lijken onze verhalen op elkaar (ook weer zo’n vraagstuk: is het nou typisch vrouw om gelijk zo openhartig te zijn, komt het voort uit een bepaalde vorm van eenzaamheid of is het gewoon volwassen en prettig om direct je verhaal te delen?). Maakt niet uit. Ik heb het gevoel dat ik een bijzondere zomer tegemoet ga!

Oui, j'ai la vie!

Comment retiens tu tes cheveux?

Wat leuk, ik heb fans! ‘Men’ werd ongeduldig want mijn blog liet (what’s new?) weer te lang op zich wachten. Dat klopt. Ik was druk bezig met leven. Soms héél leuk, soms tamelijk afschuwelijk en dan nog alles wat daar tussen zit, ach zoals iedereen waarschijnlijk? Hoewel het tamelijk afschuwelijke ook best bestempeld zou kunnen worden als echt erg afschuwelijk. Maar dat ligt achter me en nu heb ik weer ruimte in hoofd en hart en willen mijn vingers tikken en mijn stem weer spreken.

Dus: Hallo, daar ben ik weer!

Is iemand van jullie trouwens naar de film Sonny Boy geweest? Nee? Doen! Hartverscheurend mooi. Het boek, ja, het boek is natuurlijk nóg mooier maar dat komt door je eigen hoofd, dát weten we. De film is goed voor een tissue-avondje en de verbijstering over hoe kortzichtig mensen kunnen zijn. Gáán!

En eigenlijk zit ik nu een beetje op de wip: ik moet zo naar het theater waar ‘ons’ toneelstuk voor de tweede keer wordt opgevoerd. Vorige week was een smashing succes maar de generale repetitie voor vanavond, afgelopen donderdag, was ronduit een disaster te noemen. Dat schijnt een goed teken te zijn in toneelland. Zou dat ook voor het echte leven gelden? Hmmmm….

Ik sneak er tussenuit. Even verkleden (ik mag de bloemen uitdelen aan de spelers, na afloop dus ik moet er wel bühne fähig uitzien!) en dan hop, in de zeerover. I’ll be back!

Zo’n dikke veertien uur later weet ik dat een slechte generale niet per se een goede uitvoering oplevert. Het stuk is enig en de spelers bevlogen en met veel humor maar op de één of andere manier wilde het gisteravond niet zo vlotten. Ik zat in de zaal, naast mijn oude buurtjes, inmiddels vrienden en constateerde dat zij gelukkig niets in de gaten hadden van versprekingen, omwisselen van teksten en het krampachtig zoeken van één van de spelers naar “wat moet ik nu in vredesnaam ook alweer doen?”. Ik zat regelmatig met saam genepen billen maar de zaal daverde van het lachen en ja, daar gaat het om! Na het geven van de bloemen, afschminken en opruimen hebben we nog lang nagezeten en werden we door Rudi, uitbater van het theater, verwend met een heerlijk plattelands buffet (zalm- en huzarensalade, stokbrood en saté). Volgend jaar zal ik daar ook staan, op dat podium. Als ik het nu betrad, met mijn bloemetjes, kreeg ik al een waas voor mijn ogen en een gevoel een black out te hebben dus dat beloofd wat. Doris, weet waar je aan begint!

Inmiddels heb ik toevallig wel de krant gehaald! Er was een discussie avond georganiseerd in de raadzaal van het gemeentehuis van Barneveld en omdat ik, toen ik met ‘mijn’ Somalische kindertjes liep te leuren, uit pure frustratie de plaatselijke politiek heb ingeschakeld, was men bekend met mijn bestaan en werd ik uitgenodigd. Overigens was het thema ‘zwarte/witte scholen’ maar ik heb toch nog mijn woordje kunnen doen over de vluchtelingenproblematiek waar wij mee te maken hebben en, gezien de situatie in het Midden-Oosten mee te maken blijven krijgen, helaas.

Toch wel leuk, om zo eens mee te mogen en kunnen praten over een maatschappelijk probleem maar ik zeg er meteen bij dat een beleidsfunctie niets voor mij zou zijn. Ik vermoed dat het een vergadercultuur van heb ik jou daar is en ik ben zelf meer van de actie cultuur. Toen ik een aantal maanden geleden een cursus had in Apeldoorn over presentatietechnieken had een mede cursist na 2 minuten al door dat ik alle rimram skip en gelijk in de vijfde fase zit namelijk: wat gaan we doen en hoe doen we het. Of dat goed is valt te betwisten maar het is in elk geval een tegenhanger voor al het koffie geleuter gezwets en het ‘dat bewaren we voor de volgende vergadering’. ;)

Wendy en ik hebben een heerlijk weekendje buffelen in Frankrijk achter de rug. De avond tevoren had ik generale repetitie gehad van toneel met een veel te gezellig nazit dus verstandig op tijd onder de wol was er niet bij. Om kwart voor zes ging de wekker… Maar, omdat ik zou afreizen naar mijn geliefde Frankrijk, stapte ik toch monter uit bed en reisde af naar het aardige plaatsje Weert. Tijdens een overstap in Utrecht vroeg ik aan een jonge vrouw of zij wist welke kant de trein op zou rijden. Ze leek me een forens en die weten dat soort dingen. Maar, het is een vrouw en daar ligt het dan vast aan, ze wist het niet want ‘wij’ hebben tenslotte geen richtingsgevoel!

Kan ik dan niet tegen achteruit rijden? Nou, ik heb ooit een bungee jump gemaakt, ben dól op over de kop gaande rollercoasters en schuw een dolle rafting vaart over een wilde Sri Lankaanse rivier ook niet dus nee, misselijk of anderszins onpasselijk word ik niet van rare movements. Ook niet van een kilo chocola trouwens wat dan wel weer jammer is….

Enfin, tweede ‘mevrouw’ aangesproken. De moeite die ik deed om dit futiele feitje te weten te komen is vrij raadselachtig. Ik verklaar het dus als volgt: de tweede mevrouw heet Jonnet en met haar heb ik tot Den Bosch, waar zij eruit moest, zitten praten. Niet over koetjes en kalfjes maar zo’n beetje ons beider levensverhaal is daar in die rustige forensen coupé de revue gepasseerd. De Metro’s en Spitsen werden naar alle waarschijnlijkheid tersluiks terzijde gelegd want we hadden nogal wat te vertellen. En nu ontwikkelt zich een heel bijzonder vriendschap. Dat kan zomaar gebeuren als je wilt weten welke kant je trein op gaat!

In Gueutteville aangekomen hebben Wendy en ik met geïnteresseerde blik staan klessebessen met de aannemer die van geen wijken wist met zijn voegwerk en steunbalken uitleg (en en passant maar weer wat Franse woordjes erbij geleerd want dit soort gesprekken voerde ik in Parijs wat minder!). Ik was in opperste bewondering voor mijn vriendinnetje dat toch maar mooi thuis was in het aannemers jargon maar dat duurde tot de avond toen ze me giechelend bekende dat ze amper een woord had begrepen van Philippe’s menie verhaal. Gelukkig, ik voelde me al zo’n ignorante…

Een vrolijke en vruchtbare tour dans le Centre commerciale Le Clerc leverde een jaar voorraad olijfolie, een even zo grote dosis shampoos voor Marjan, CD’s (leuk! Accordeonmuziek, beetje Azzola, Piazolla dacht ik. Zijn het me toch een soort Franse Kermisklanten!! Fijn..) en boeken op. En toen de mouwen opgestroopt en en avant! Met een heel gezellige en licht bedwelmde onderbreking op zaterdagavond, hebben we gewerkt als idioten. On a bossé comme des idiotes, dat klinkt wat poëtischer maar die gescheurde nagels en blauwe knie doen net zo’n pijn. Een top weekend en heerlijk bij gekletst, tussen de voeg- en menie bedrijven door en gillend boven de, tot grote prestatie opzwepende muziek uit.

En nu moet ik echt heel hoognodig in de actie. Ja. weer. Het is zondag en de zon schijnt maar ik moet schilderen. En wel mijn licht eikenhouten keuken. Het is een beetje oubollige kleur en bovendien maakt hij mij somber. Ik moet licht en fleur en kleur. Vooral wit, heb ik gemerkt. Nog even en ik zit in een operatiezaal. Hup Mar, dóe iets. En dat doe ik dus nu maar!

Klaar!!! Nou ja, dat wil zeggen; 6 kast deurtjes. En dan alleen de binnenkant want die moet eerst drogen hè?! Dan omkeren en de voorkant in de grondverf. De oefening herhaalt zich want dan mag de aflak zooi erop. Witte hoogglans. Brrrr. Als het me tegemoet hoogglanst moet ik verhuizen. Of een andere verf erop, dat kan ook. Ik geloof dat ik verhuizen minder erg vind dan keukenkastjes met paneel toestand schilderen. Iedere gek heb zuh gebrek. En me na afloop koesteren in het zonnetje bij het zwembad van Marjan. 't Ken slechter. :)

En omdat mijn haar is gekortwiekt, hoef ik niets meer te 'reteniren'. Boursin, das pas fè!

Avec ma tête bouclée...

Des larmes sucrées

Stout! Fout! Slecht! Bah, bah, bah! Niet goed! Een maand geen bericht in blog on the move! Want ja, ik was nogal on the move zie je...
Ik weet niet eens waar ik moet beginnen want dan ben ik bang voor een ongezellige opsomming van belevenissen.

To start with: ik heb een leuke nieuwe vriendin, Samira. Zij is geboren in Iran, heeft gestudeerd in Londen, gewerkt in Jordanië en gevlucht naar koud Amsterdam. Met haar twee zoons. En nu kruiste ons pad en ontdekten we dat we op dezelfde dag jarig zijn, dezelfde winterjas dragen, het zelfde vaasje bezitten alsmede een houten kastje en dat bleek voldoende om elkaar in het hart te sluiten. Ik laat haar Nederland zien en ontdek daarmee ook weer hoe fijn het hier is maar ook hoe óvergeregeld. We lachen veel en dat is nooit slecht. Waarschijnlijk leef je er gewoon 5 jaar langer door. Gierend ten onder, het kan beroerder.

Mijn vriendje Jochem is nog een paar dagen te gast geweest op mijn supersonische, selfinflating, tsunami resistant luchtbed en ook dat was weer lekker relaxt en down to earth. Hoewel J vliegt is er niemand zo nuchter als hij. Of slaat dat nergens op? Zucht... I don't care. Hé, ben blijkbaar in de Engelse mood? En hij gaf me weer eens goede raad....

Met Wendy, mijn ex schoonzus en bijzondere vriendin heb ik een gezellige zondagmiddag doorgebracht: wandelen met Lola, de Drentse patrijshond en kletsen maar janus. Over 2 weken vertrekken we samen naar Frankrijk, alwaar zij een aardig stulpje bezit samen met haar man, mijn ex zwager en één- eiïge tweelingbroer van Marc. Waarschijnlijk komen we uitgeput en met lamme tong en gezwollen huig terug want 4 dagen samen zonder interventie van 'de mannen'.... Gesprekstof is er meer dan voldoende!Deze foto is van 2 jaar geleden in Rome. Toen de zon iedere dag scheen.

En dan de nieuwjaarsborrel van het NBPO met een adrenaline opwekkende anderhalfuur durende Ben Tiggelaar. Het was inspirerend en zeer zeker de moeite waard maar ja, dit soort invloeden duurt zo ongeveer tot je voordeur en dan is het verschwunden ins blaue hinein. Desalniettemin een top middag al was het maar vanwege de ongeëvenaarde high tea! Verrukkelijke pastelkleurige verleidelijkheden, sommige taai zoet, andere zacht en mollig, glad als een babyrugje, kleurig en zalig. De hartigheden minstens zo zalig maar minder uitnodigend. Bruintinten lenen zich nu eenmaal niet zo voor poëtische taal. Hoewel ik iemand ken die.... Nou ja, laat maar. :)

Natuurlijk is er ook weer geschaafd en gebeiteld aan Le Balai. In Amersfoort had ik een afspraak met mijn coach Marleen. Zij is al ondernemer en kent het klappen van de zweep. Het klikte meteen en zij wordt of is mijn steun en toeverlaat. Bovendien geeft zij een leuke training van een dag en heb ik me daarvoor opgeven. De KvK betaalt! Que ça peut rapporter gros!

Verjaardagen van zus Louise en zwager Hans, Dick werd 53 (toch?), ik lig wekelijks te genieten bij de fysio die mijn vastgelopen raderwerkje losser maakt, zwem me suf met drijvende gewichten onder en tussen mijn knieën en armen, heb mijn haren dit weekend in een opwelling laten halveren (en blíj dat ik er mee ben!) en het toneelstuk vordert gestaag met een apotheose op 26 februari en 5 maart.

En dan was ik afgelopen weekend te gast in 'Villa Pluk de dag aan Zee' van mijn nichtje Carla en haar man Hans. Wat heb ik genoten! In de eerste plaats van het gezelschap. Raar hoe dingen zich soms ontwikkelen in het leven. Vroeger waren Carla en ik altijd samen. Hoewel we 5 jaar schelen zochten we vaak elkaars gezelschap. Verkleden in de mooie cocktailjurken van onze tante Marie inclusief niet al te subtiel opgebrachte make-up en wankelend op hoge hakken, stiekem in de laatjes snuffelen van oma's linnenkast waar we uitdrukkelijk NIET in mochten snuffelen, uren dwalen door de stad, middagen op het strand. Tja, en toen vertrok ik naar Parijs, Carla stortte zich in de punk scene en werd het contact beperkt tot brieven schrijven. We hebben het wel over het pre digitale tijdperk hè? Niks geen smsen, msn-en, mailen of skypen: met een handvol muntjes wachten in een lange rij bij zo'n beetje de enige telefooncel die het nog deed en verder schrijven (voor de jongste lezers: dat is met een staafje waar inkt uitkomt en tekens achterlaten op een wit stuk 'papier', dat is een heel dun vel gemaakt van bomen en er valt niets aan te deleten of te backspacen). Wie schrijft die blijft!

Nadat zij met (inmiddels) man Hans een wereldreis had gemaakt, zijn ze nu neergestreken in het kustgebied van de kop van Noord Holland en runnen 2 vakantiewoningen. En misschien dat daar een strandhuisjes complexje bij komt, ik hoop het zo jongens!
Dus: genieten van de leuke en bijzondere gesprekken, lekker samen eten en drinken, uitwaaien op het strand, lunchen bij paal 6 en herinneringen ophalen. Zoiets zou je maandelijks moeten doen: ik ben weer helemaal opgeladen! En het was een wederzijdse (her) ontdekking!


En nu is het toch nog een beetje een opsomming geworden. Jakkes. En wat ook jakkes is: het regent keihard ineens. Ooooo, dat wordt morgen glijden en glibberen want volgens mij is de grond bevroren. Als je morgen een vrouw tegen komt met een grappige bob lijn maar met dikke sokken met anti-slip noppen om haar schoenen, dan denk ik dat ik dat ben.... Let op (het) haar!
XXXM

Sous sa grande ombrelle....

EN LATEN WE MET ELKAAR HOPEN OP DEMOCRATISERING IN DE MAHGREB EN EGYPTE!