Les vagues....

Vriendschappen, er is in de literatuur veel over geschreven en is, in al dan niet lyrische bewoordingen, veelvuldig bezongen. Na ‘De Liefde’ waarschijnlijk ook de meest waardevolle en complementerende relatie die een mens kan hebben. De familie speelt een grote rol, daarmee ben je onlosmakelijk verbonden en in de meeste gevallen is het een ‘warm nest’, een ‘vangnet’ when times are rough. ‘Van je familie moet je het maar hebben’ is gek genoeg een gezegde met een licht negatieve connotatie…. Bij mij is dat gelukkig niet zo (ik heb vorige week zo heerlijk en zo gezellig uit eten gegeten met mijn mapa!). Maar goed, familie heb je, die kies je niet. Vrienden wel. Je ontmoet elkaar op school, op het werk, bij het beoefenen van een hobby en hé, daar is iemand waarmee je een klik voelt. Nog zonder dat die persoon iets gezegd heeft kan zich daar een vertrouwd gevoel en herkenning manifesteren. Mij is dat de laatste maanden een paar keer overkomen, iets wat ook best uniek is als je wat ouder bent (ahum). Maar goed, een goed gevoel en het uitwisselen van e-mailadressen is geen garantie op vriendschap, daar moet je wat voor doen. Afspreken, interesse tonen, openstaan voor de eigenaardigheden van de ander. Dat laatste vind ik nu makkelijker dan vroeger. Ik neem de mensen meer zoals ze zijn en dat vind ik wel zo gemakkelijk en ook fijn: ik ben daarin blijkbaar gegroeid. Na de klik; hoe nu verder? Eigenlijk is het hebben van een nieuwe vriend best vermoeiend! Aftasten, je een plek verwerven tussen de al bestaande clan, ontdekken en onthouden wat iemand leuk vindt… Ik ben blij met de meiden die ik de laatste maanden heb ontmoet en heb leren ‘kennen’(ja, dat moet natuurlijk nog tussen aanhalingstekens): Yvonne, Jonnet, Harriët, Edith. Ik hoop dat er zich, vanuit soms wat gekunsteld tot stand gekomen ontmoetingen, mooie vriendschappen ontwikkelen waarbij de wandeling en eindeloze gesprekken een vast onderdeel vormen.Oude, tevens 'hervonden' vrienden->

Dan rijst bij mij de vraag: wanneer is een vriendschap nog een vriendschap? Volgens ex M moet men (lees ‘ik’) daar niet teveel over nadenken. Maar nu doe ik dat dus wel. Is iets wat gereduceerd is tot het sturen van een kerst- en verjaardagskaart nog een vriendschap? Als er niets meer gedeeld wordt: geen dagelijks leven? Geen zorg of vreugde? Wat blijft er dan over? Hoeveel plezier haal je eruit om iets met die vriend te delen en hoe fijn is het om gewoon, simpelweg naast elkaar een boekje te lezen op het strand? Hoeveel moeite kun maar vooral wíl je doen om je dagelijkse leven even te onderbreken om de vriend te zien? Hoe belangrijk is de ander voor je en welke plek heeft die (nog) in je leven? Is gemakzucht de boosdoener? Desinteresse? Jaloezie? Of is de vriendschap simpelweg ingehaald door het leven?

En hoe ga je om met een tot vriendschap ‘gedegradeerde’ liefdesrelatie? Ai, dat is iets voor een volgende keer. Dat ligt beduidend gevoeliger...

Er zijn in mijn leven nogal wat ingrijpende verschuivingen geweest, de laatste 2 jaar en ja, dan denk je na over dit soort dingen. Alles wat belangrijk voor je is en was, passeert de revue en daar horen vriendschappen voor een groot deel bij. Kennissen worden vrienden en vrienden worden kennissen. What’s in a name? Betrokkenheid misschien?

En verder wandel ik me suf over ’s heerenwegen, langs beemt en langs lover, over beek en wel. :)

Onderweg kom ik, samen met mijn wandelgenote, de mooiste stukjes Nederland tegen. Zoals ook weer gisteren waarbij we af en toe in opperste verrukking stil bleven staan bij zoveel schoonheid. Lieflijk is het eigenlijk meer. En soms heel grappig en verrassend!

Om mijn persoonlijke ontwikkeling niet te zeer te troubleren door ingrijpende gebeurtenissen, voer ik sinds een poosje heel leerzame en eye-openende gesprekken met een super tof wijf. Ik heb er geen andere benaming voor. Ik leer, kijk, ontwikkel en word langzamerhand weer blij. Ook met mezelf. En ja, de lente is begonnen!

Jammer genoeg werd mijn licht euforisch gevoel bruut bestraft door een verdekt opgestelde agent die mij linksaf uit een uitrit zag komen waar je blijkbaar alleen rechtsaf mag. @#$%^&*. Met opgeheven hand en dwingende fluit werd ik gesommeerd te stoppen. Had geen bord gezien omdat ik mijn weg aan het zoeken was. Ja, dat heb ik in deze contreien nog. Ze wenste me wel een mooi leven toe in Putten. Potver..., ze zijn zo áárdig hier!!!

€70! Mijn zuurstokroze pumps met rozen had ik gelukkig al teruggebracht dus daar wordt nu de bon mee betaald.. :(

Life is bitter life is sweet.

Gezeten in het zonnetje, verbrande wangen kwekend, hoorde ik rechts van mij mijn vrij verse buurvrouw scharrelen in haar tuin. Zuchtend en overduidelijk zwetend (ze snoof onophoudelijk) was ze aan het planten en graven. Ik zat aan de picknicktafel een stukje te tikken en te mijmeren over het komen en gaan, over eb en vloed, over mensen en de dingen die voorbij gaan… Ondertussen wel heftig genietend van mijn tuin, de zon, 2 zalige mandarijnen en de gedachte aan een heerlijke avondmaaltijd. Maar kom, ze is mijn buurvrouw maar we kennen elkaar helemaal niet! Gauw de minirok uit (beetje koud uit 't zonnetje en beetje kort voor in het openbaar) en ‘knock, knock’, ‘who’s there?’.

Zij is Lieneke uit Hippolytushoef (it’s a small World afterall) en ik ben Marrylies, eveneens uit die hoek. Nou ja, zo ongeveer. Wat een leuke vrouw! En wat lijken onze verhalen op elkaar (ook weer zo’n vraagstuk: is het nou typisch vrouw om gelijk zo openhartig te zijn, komt het voort uit een bepaalde vorm van eenzaamheid of is het gewoon volwassen en prettig om direct je verhaal te delen?). Maakt niet uit. Ik heb het gevoel dat ik een bijzondere zomer tegemoet ga!

Oui, j'ai la vie!