Travailler c'est trop dur!

Hmm, ik zag dat mijn laatste blog geschreven was op 11 augustus. Dat geeft te denken... Geen zin meer? Gedoe? Andere prioriteiten? Wat het ook is, ik ben er weer en heb zin een stukje te blabliblablaën!







De afgelopen weken stonden natuurlijk volop in het teken van verhuizen. Tussentijds was er gelukkig ook nog afleiding van doos en bubbeltjesplastic in de vorm van een, bijvoorbeeld, overvliegende smurf. Het was 'Ballonfiësta" en Barneveld en omgeving bruisde en zinderde.
Op een mooie zomeravond kon het dus zomaar gebeuren dat er een Calimero of levensgrote kangaroo overkwam. In ons geval bijgaande smurf. Door een waterkraan? M'n zolen! ;)

Overigens vergleden de weken in een mist van schuurstof, houtkrullen, natte behangvellen, kwasten en rollers en terpentine tot m'n wimpers. Wat een geluk! Ik heb een aantal meer dan schattige vrienden en familie en ik heb, echt waar, super hulp gehad. De dagen waren niet alleen vruchtbaar maar bovenal gezellig en véél gelachen! Best relaxt eigenlijk.
Alle donkerbruine landelijkheid is getransformeerd in licht en luchtig wit met een toets van aquamarijn. De keuken moet nog maar dat laat ik maar doen. Het is zo'n ongelooflijke s... klus, daar ben ik niet voor in de wieg gelegd.

Boer Harms had hoge nood in de vorm van hoog gras. Meer dan twee kontjes hoog en bezaaid met prachtig blauwe korenbloemen. Maar hoe lieflijk ook; het moet er een keer af. En het bleef maar regenen deze augustus maand... Vorige week donderdag toch maar gemaaid en zaterdagnacht ging het in balen. Jammer genoeg niet de kleine baaltjes die we zelf gebruiken, daar was het nog te nat voor dus Dinette (of Dick?) geven het nu aan hún vee. Mooi, dan is het toch geen verloren oogst!

Dat waren mijn belevenissen van de afgelopen 3 weken... Treurige score? Tja, de bungeejump, parachutesprong en formule 1 race bewaar ik lekker voor een andere keer! :)

En dan morgen D Day! De dozen die al 2 weken ingepakt op transport staan te wachten, de meubels die in een verder ontzielde woonkamer staan; morgen wordt alles door sterke mannen armen opgepakt en meegenomen naar wat mijn nieuwe veilige haven wordt. De meterstanden opgenomen, de laatste post aan nummer 155 in mijn tas. . Met veel onzichtbare bagage en met andere mensen om me heen (waaronder een gezinnetje van 4 met een mamma die Gerrita heet en waarvan ik het heel leuk vind dat ze op fietsafstand van me wonen!!!!)
Veel lief en gelukkig weinig leed laat ik achter in de muren en vloeren van het huis aan de Laat.
December 1987-augustus 2010.

Wat zal de toekomst, míjn toekomst, brengen?
Ik ga naar nummer 16-50.
Ik ben van plan daar héél gelukkig te worden.Amours secrèts, passions public