Les îles Marquises

Het is wel de tijd der mijlpalen. Eerste eigen auto, een zeeRover gelijk maar ;). Verhuizen naar een pittoresque houten huisje in between two villages waar ik niemand ken. Een eigen tuin inclusief vijvertje, ook mijn eerste want in Alkmaar was het een dakterras. Eigenaresse van een bedrijf. Dat een 'beetje' op de achtergrond is geraakt door al het emotionele geweld maar wat straks natuurlijk een beursgenoteerde multinational wordt. En afscheid van een grote liefde. En dat is het meest ingrijpende van alles. Maar daar moet ik nu niet over nadenken dus we gaan het maar eens hebben over de sportieve prestatie van afgelopen zaterdag!

Was het niet (bijna) alle dagen zeer goed, goed tot redelijk goed weer de afgelopen we(e)k(en)? Zo niet zaterdag 8/8. En dat was nu juist de dag waarop wij, dat is: onze buren Dick en Marjan, hun dochter Brenda en diens echtgenoot Ronald en wij zelf, de Pontjesroute gingen fietsen. Achteraf hadden we net zo goed de watertjes kunnen overzwémmen want nat waren we toch al...

Om 9 uur zaten we in de auto op weg naar het station van Castricum. Ik reed, M zat helemaal achterin zijn krantje te lezen, Marjan naast mij voor de broodnodige chitchat en Dick ertussen in. Drie fietsen erbij en B en R met nog 3 fietsen in de bus van Bouwman.
Gelukkig bleek er op het station een Kiosk waar we eerst maar flink aan de koffie (ja, wat dacht je dan?!) zijn gegaan, gelardeerd met een saucijzenbroodje, want het kwam met gólven de hemel uit.
Toen het overging in spetteren zijn we met stoere blik op de rossen gestapt en 'en avant les enfants de la patrie!'.
Het moet gezegd, als je erin loopt/fietst/zoent (ook zeer aan te bevelen) is het minder erg dan wanneer je ervan binnenuit naar kijkt. Met uitzondering van dat laatste want dat is altijd fijn natuurlijk. Mits met de juiste persoon. :). Bijvoorbeeld in Amsterdam tijdens een zomerse stortregen. Ik dwaal af.

Prachtige route. Veel groen, dat spreekt, maar ook snoezige dorpjes en dus af en toe een pontje.
Toen we ergens tussen Uitgeest en Akersloot waren doemde er een zeer Hollandse molen op uit het lover; een fotomomentje! De dame die in de belendende tuin haar boodschappen stond uit te laden wilde de foto wel maken en, lieve mensen zijn overal: we mochten mee naar binnen om een kijkje te nemen in de molen! Haar man was molenaar geweest op een andere molen en toen ze gepensioneerd waren, kochten ze deze. Klein maar echt super lieflijk en romantisch. Mooie verhalen vertelde ze, onder andere over een Joodse familie die hier ondergedoken had gezeten tijdens de oorlog en deze heeft overleefd. Ik kreeg er kippenvel van.

Verder ging de route Alkmaardermeer langs Akersloot, De Rijp, Spijkerboor. Enig hè, die bijzondere namen? Het was voor mij een beetje een thuiswedstrijd dus geen gegniffel over 'gekke namen' maar de rest van het gezelschap verbaasde zich over 'Jisp, Knollendam en Stierop'. Toch allemaal heel wat poëtischer dan Almere!

Het eerste pontje leverde problemen want dat moesten we zelf vanaf de overkant naar ons toe trekken d.m.v. een ketting maar die bleek vast te zitten. Onze mannen, heus van het type 'Jan, Piet, Joris en Corneel' (does it ring a bell?), kregen er geen beweging in. De jongste man van het gezelschap heeft zich toen het schompes gefietst óm het water heen (zo'n 4 kilometer, naar later bleek), om de ketting aan de andere kant los te maken. Net voordat hij arriveerde, liep er een jongen die we riepen en ja hoor, ketting los, trossen los; gáán. (10 meter hè, hebben we het over).
Zo geinig, met z'n zessen op een soort vlot, fietsen erbij en varen maar. Het heeft iets heerlijk Bromsnorderigs en past helemaal bij mijn état d'esprit van de laatste tijd. Het kan me bijna niet kneuterig genoeg.

Omdat we met de Bouwmannetjes en route waren, waren we véél sneller dan wanneer we alleen zouden zijn geweest (de analyse leert ons niets. Wij zijn wel van het genre: koffiedrinken op terrasje, nestje zwanen bestuderen, koffie drinken maar nu op een terrasje, portemonnee vinden en eigenaar achterhalen, lunchen in een oud, verbouwd kerkje. Zou dát het oponthoud veroorzaken?). Om 16:00: Alkmaar, de Laat. Mijn huis (nog 20 dagen!) dus.
Even verfrissen en daarna lekker uit eten bij Wonder's in Egmond aan zee. Best trek, na 44 kilometer bijna non stop en ook nog eens bijna non stop in de regen, fietsen! Het smaakte voortreffelijk. Na het eten een strandwandeltje, even voelen hoe zálig het water van 'mijn' vertrouwde Noordzee is en toen weer richting KWB.
Sporty Spice of niet?

En nu de laatste loodjes vóór de verhuizing. Vrijdag naar Alkmaar om me uit te laten schrijven, (verhuis) vergunningen te regelen en de laatste spullen in te pakken. Oooohhh, het is leuk (?) maar ook zó eng!

Een onbekende weg te gaan....

Des larmes sucrés.