Tarantelle

Ja, ik was ergens gebleven.... Ah si; in Italia! De lunch in Trattoria San Salvatore. In mijn eerste blog, die, die op mysterieuze wijze meer dan gehalveerd bleek na publicatie, twijfelde ik nog of ik dit adresje wel zou prijgeven maar de tijd heeft me milder gestemd..... www.trattoriasansalvatore.it

De plek was dus sprookjesachtig en na een copieus maal, óp naar Dervio, gelegen aan de oostkant van het Comomeer. Na een warm onthaal hebben we de dagen erna in opperste vakantieroes doorgebracht: beetje zwemmen, beetje eten (....), beetje drinken, wat lezen, beetje crisscross over het Comomeer varen (Bellaggio is een aanrader! Ook Menaggio is lieflijk maar minder pittoresque) en maar hopen op een glimp van George Clooney. Nou, kan je net denken, geen pínk, geen lurf, geen... Niks! En ik had net zo'n trek. In Nespresso.

Helaas komt ook aan al dit dolce far niente een eind dus hóp in de macchina naar Milano waar we onze Roberto oppikten om maar weer eens te gaan lunchen. Dat deden we deze keer in een geinige uitspanning in een heerlijk lommerrijk park omgeven door musjes en Milamezen. O nee, Milanezen. Flauw? Ja. Maar wel een zálig penne Al'arrabbiata!

Baci per Roberto, ik moet gaan. Gauw verkleed van stadsdress naar vliegtuig outfit, eerst met de metro naar station Cardona en daarna naar Malpensa waar de KLM vlucht voor mij gereed stond. Zwaai, zwaai, dag lieve kindertjes, zus en zwager, tot in Nederland!

Na een heel voorspoedige trip van zowat alle denkbare vervoersmiddelen op één dag, kreeg ik direct na landing een sms van M die 'gilde': 'geen treinkaartje kopen want ik sta voor de deur!' Waarom is die man toch altijd zo verdraaide lief?

Een heerlijke 2 weken waren voorbij gegaan . Althans, zo voelde die 5 dagen. Veel gedaan en gezien, lekker bij m'n kindjes geweest, bijgeklets met zusje en zwager, Robert, die ik véél te weinig zie, weer eens in de armen gesloten. Zucht....
Maar toen!

Toen belde Paul of het schikte mijn auto de volgende dag te komen brengen. Of het schikte? Whaaa!!!! Mijn eerste EIGEN AUTO. Ja heus, het is écht waar! Ik heb nog nooit een auto van en voor mezelf gehad. En nu heb ik een mooie Rover voor de deur. Een zee(groen) rover mét haak, trekhaak, voor de goede orde. En een groene kaart, een deel I op mijn naam en een verzekering met een zó'n stomme naam (maar wel heel goed hoor!) dat ik hem hier niet neerschrijf.

Ik ben blij dat er toch zoveel lieve, goede, aardige en behulpzame mensen om me heen zijn.

En ik heb zo'n ontroerende vondst gedaan in een oude dekenkist vanuit de kelder van mijn tante. Daarover later meer.

Mémère....