J'aime, j'aime, j'aime ('vind ik leuk')

 

 

Op de voetbaltribune (omdat het EK is)

Wat als Facebook er een dag, of erger, een week uit zou liggen? Zouden we dan als gekken over straat lopen met een megafoon om allerlei persoonlijke feiten met elkaar te delen? "Ik ga eerst even uitpuffen met een kopje koffie". "Geniet er lekker van!", zegt een man, "Vind ik leuk", roept een passant....

In 'Trouw' van 18 mei staat een mooi stuk over ons, gebruikers (en verslaafden?) van Facebook. Iets wat mij bezighoudt. Want waarom zijn we zo massaal actief, érg actief op dit, hét sociale netwerk?
Bedenk eens wat je allemaal de ether in slingert: vakantiefoto's, je hele vriendenkring, foto's van je kinderen, plotselinge gedachten, wat je eet, kookt, hobbiet, leest.. Vraagt iemand zich al eens af waarom eigenlijk?

Via FB verkregen foto van een brugklasfeestje  (1975). Wie ben ik?

Ik wel.

Wereldwijd ongeveer 900 miljoen (!!!) gebruikers. Dat mag je succesvol noemen. Wat ís het succes, waarom willen wij massaal dat podium op, waar komt die drang vandaan om de hele dag door van alles te roepen en te tonen aan de wereld?
Nu ik erbij nadenk is dit medium ongeveer gelijktijdig en evenredig aan het groeien met programma's als 'Holland's got talent' en allerlei andere programma's waarbij je als gewone lulhannes je kunstje mag tonen aan de rest van het volk. Willen gewoon allemaal heel graag voor het voetlicht en vinden we hier een podium?
Enerzijds individualiseert onze samenleving en kruipen we weg achter allerhande digitale speeltjes en hebben zo geen 'intermenselijk contact', anderzijds tonen we ons in volle glorie (en vaak in volslagen stupiditeit) en schuwen geen platitude, geen (kwetsende) mening, geen 'meelullen' en geen plaatsing van een foto van ons kind in bad...

Toen

Omdat er toen nog vinyl geperst werd

En dan nog eens wat.... Ik bemerk dat veel, bijna alle durf ik eigenlijk wel hardop te zeggen, ouders eigenlijk alleen maar 'posten' over hun kroost! Foto's van het nageslacht met fietsjes, ballen, taartjes, diploma's, oranje pruiken, in yogastandjes... Zucht... Geeft niet hoor, maar ook hier vraag ik mij weer af: waarom? Kan zijn dat je eigen leven saai en voorspelbaar is (wiens niet? Zelfs Paris Hilton kan de draaideur van Chanel aan de Rue Cambon wel uittekenen) of dat je je identiteit bent verloren du moment je een ouder werd. Ik kan er niet over meepraten maar volgens ervaringsdeskundige zus komt het omdat (quote) 'je je kinderen leuker vindt dan jezelf' (wat ik me bij sommigen goed kan voorstellen). Oké, dat vindt jij, maar moet ik dat ook vinden? Kan ik in dat geval dan niet beter bevriend worden met je kind? Als jij jezelf al minder interessant vindt... ?! Dat je trots bent op Jantje en Marietje snap ik heus, maar, mag ik hopen, je bent zelf toch ook nog wel de moeite waard? Dat vind ik, als je vriend, in elk geval wel!    

Antwoorden op deze brandende kwesties heb ik niet. Ik weet niet eens of er (wetenschappelijk) onderzoek naar is gedaan. Trouw meldt dat wij, als gebruiker, geen klant maar product zijn (willen we toch niet?!). En denk maar niet dat FB gratis is: we betalen (de marketeers) met ons klikgedrag. Ik vind het eigenlijk niet eens erg. Ik geloof, sinds internet, niet meer in privacy. En soms is het ook makkelijk; je krijgt daar waar je toch al naar op zoek bent (vakantie, nieuwe eifoon, visitekaartjes) overal op je scherm in vrolijk wapperende kleurtjes aangeboden. Gemak dient de mens En wat maakt het nou toch uit of je zelf op het wereld wijde web toetert dat je hond nierstenen heeft of dat een uitgeverij je een abonnement op 'hound & horse' aanbiedt?

Omdat ik wél van kinderen hou :)

Op FB zijn we onze mooiste droom. We kunnen er zijn wie we graag willen zijn. Het leven is er roze, we zijn allemaal gelukkig, ruiken lekker, hebben fantastische feestjes. En ja, ook zeer gevoelige zaken worden niet uit de weg gegaan. Het rouwproces over een overleden zoontje duikt regelmatig in mijn 'posts' op. Dat kan omdat het blijkbaar ook een dagboekfunctie heeft. Bovendien is kwetsbaar opstellen digitaal minder kwetsbaar dan 'ÍRL'.      .

Omdat zelfs je schaduw niet meer anoniem is!

Ik ben gebruiker. Met plezier. En soms met een portie ergernis. Dat 'Jezus ook mij loved' bepaal jij niet. Ik wil ook geen domme spelletjes doen. Ik wil geen spreuken of wensen delen omdat ik anders geëxcommuniceerd word. Ik prik geen roze lintjes op mijn profiel om mijn medeleven te betuigen, ik stort wel geld. Ik ben niet solidair met moeders, met zieke zussen, met de bijna uitgestorven rolmopsvlinder. Dát zijn zaken die ik wél privé houdt. En voor de rest amuseer ik me kostelijk, heb ik er vrienden bij die ik nog nooit heb ontmoet en waar ik toch genegenheid voor voel, ben ik veel meer op de hoogte van het wel en wee van mijn 'entourage' dan in het pre- Facebook tijdperk.
Leuk en soms niet, ergernis en vertedering, een lach en een traan. Hè, het is soms net het echte leven.... ;)    
'Vind ik leuk!'

N'ecris pas 'je suis triste et je voudrais m'éteindre'..... 
         .           

       

Faillite (First National City Bank Blues). Pas encore!!

Baby Liesje

Het is natuurlijk nooit uit mijn gedachte geweest: 'ik moet hoognodig weer eens schrijven'. Bloggen, betekent dat. En het nadeel van een blog wat ooit begon als een dagboek, is dat het vervelend wordt, niet alleen voor de lezer, maar ook voor de schrijver, simpelweg om dat er een inhaalslag geleverd moet worden als er (te) lang niet geschreven is.. Maar dat doe ik niet! Feitjes opsomming; blèèhh. Geïnspireerd door 'vriendje' Walter die ook blogt, heb ik me nu toch echt in de bloghouding geïkneed. Deze keer in de zon aan mijn picknicktafel. Ik zie geen reet natuurlijk; de zon maakt mijn scherm zwart. Maar hé, zon is zon! Not te be neglacted!

Bali

Bal Masqué

Ik ben een beetje zenuwachtig. Dat ben ik de laatste twee jaar, ruim, geweest maar dat was zonder 'beetje'. Nu lijkt het zo te zijn dat er een ommekeer gaat plaatsvinden. Niet alleen word ik dit jaar cinquante ans (laten we wel zijn mensen, dat klinkt toch even wat charmanter...) en lijkt een dergelijk getal mythisch. Is dat opgelegd, is dat de schuld van de media (héérlijk, je kunt ze van álles de schuld geven, probeer maar eens!) of is het omdat je ineens het woord 'eeuw' kunt gaan bezigen in combinatie met je eigen onbeduidende ik? Dat is één. Maar ook omdat het erop lijkt dat ik een switch ga maken, carrière wise. Da's mooi, op je bijna halve eeuw?! Maar nog even afwachten want niets is zeker. Wat wel, in Het Leven?
Waarom dan zenuwachtig? Het eerste zenuwknoopje zit hem in De Baan. Wordt het hem of wordt het hem niet? Ik heb er eigenlijk al een voorschot op genomen door 2 poezemansjes te 'bestellen' bij Dinette in de stal, door íets royaler te gaan uitgeven omdat... nou ja, het wordt immers aangevuld... En toch....      

Bouillabaisse

Bolle kop (10 jaar geleden)

De tweede knoop zit hem niet in het feit dat ik die halve marathon heb gehaald, althans, de finish is in zicht, maar dat ik er zo nodig een feessie aan vast moet knopen. Help? Wie komen er allemaal (ik hoop iedereen die ik heb uitgenodigd maar weet inmiddels dat er geen 100% score is), waarom reageert iedereen niet meteen? Waarom zeggen sommigen 'onder voorbehoud' (waarvan?), hoeveel voer en booze moet ik halen, hoe pak ik het aan????!!!! Ik ben een doorgewinterde feestganger maar een groentje op het feestje geven gebied. Te laat.... de uitnodigingen zijn verstuurd en... Ik heb er onwijs veel zin in! Het idee is: mensen waaraan ik een speciale (mooie, indrukwekkende, humorvolle, betekenisvolle) herinnering heb, van (heel) vroeger maar ook de mensen die nú een rol in mijn leven spelen bijeen te brengen. Sommigen heb ik al járen niet gezien, anderen zie ik bijna dagelijks. Met hen een ongecompliceerde dag/avond te hebben, te kletsen en te lachen gelardeerd met hap en snap. Onontbeerlijk... :). Ik hoop dat je komt :)!

Het is Hemelvaart. Even opzoeken wat dat ook alweer precies is... Ach, koe, natuurlijk weet ik dát nog wel. Mijn bijbel- en andere religieuze kennis is niet je dát maar ja, dat ter hemelen varen...Kan niet missen.
Mensen wandelen en fietsen zich vandaag een slag in de rondte. Ga ik vanmiddag ook doen. En wel richting 't Veenhuusje (www.veenhuusje.nl) alwaar ik mij, na gedane arbeid, laaf aan taart en thee. Hoewel er best een kilo of wat af mag,... Hmm, dilemma. Extra hard fietsen ter compensatie?
Ach wat! De taarten van Helke die laat je niet staan.

Babyface. 1982, Parijs.

Even een onderbreking gehad want Roel en Marcelle kwamen aanschuiven en een gezamenlijke lunch in de zon behoorde tot de mogelijkheden. Doen dus hè?!

Zouden de poesjes, Jip en Jules, er komen? Want dat betekent ook.... :). Wordt mijn feestje relaxt en geslaagd....? Komen mijn heel oud bekenden alsjeblieft ook? Beseffen de toneelcollega's over wat voor een drempel ze me geholpen hebben? Zal Marion zich snel weer wat beter voelen? Is mijn vijver echt lek?

Volgende keer meer! Meer punten en uitroeptekens. Minder vraagtekens.  
 . 

Elle (moi!) faisait la, la, la

De kop is eraf! Iets meer dan dat zelfs; een stukje hals erbij. Nou, van het jaar 2012 natuurlijk!
En jongens, wat ben ik blij met de niet-witte, niet-glibberende wegen waar ik overheen moest ploeteren, vorig jaar, zelfde tijd. Tuurlijk, ik geef toe, het was Móói. Zeker in mijn knusse bossige hoek waar de bomen er allemaal uitzagen als gemaakt van gesponnen suiker. Maar ja, dit jaar, 2012, is anders: er is werk aan de winkel! Dat was er in 2011 eigenlijk ook al maar toen was mijn hoofd en alles eronder daar nog niet aan toe. Nu wel. En dat voelt goed. Alleen al het feit dat ik überhaupt zín heb om aan de slag te gaan is een feestje waard! En wat nog meer? Dat ik dit jaar een halve eeuw besta! Een feestje waard maar dan wel rond 21 juni...

<--------- Weg? Weg? Ik ben helemaal niet weg! :)

De laatste weken van 2011 zijn als in een roes omgevlogen. Veel gezelligheid met familie vooral, dit jaar. En ook vrienden die mij tweede kerstdag in de watten hebben gelegd.
De eerste week van dit jaar zat ik in Villa pluk de dag aan zee van Hans en Carla. 'Kan je een beetje uitwaaien'. Nou, dát kon ik zeker! Zandstralen hebben mijn huidje lekker gescrubd en de kelp tabletjes kon ik door the loo spoelen want ik heb een o.d aan jodium te pakken. Jammer dat je er niet high van wordt.

Mar in de olie. Circa 1987 -------->

Ik heb het gepresteerd mezelf buiten te sluiten... Samen met een Peter, het spreekwoordelijke schatje, ingebroken en ik moet toegeven: een licht gevoel van opwinding maakte zich van mij meester: bedenken hoe het aangepakt moet worden, pielen met gereedschapjes en de uiteindelijke euforie van dat het lukte! Schuilt er een inbreekster in mij? Ben ik latent onbetrouwbaar? Hmmm, ik heb alleen geen behoefte dingen mee te nemen die niet van mij zijn en dat is geloof ik wel een essentieel onderdeel van het inbrekerschap. Dus ik kies toch een andere branche.
En ik wil jullie aanraden de film 'The Help' te gaan zien. Ik had het boek 'Een keukenmeidenroman' al gelezen en was teleurgesteld dat het uit was. Mooi, lief en ontroerend. 'Dat zouden ze moeten verfilmen' en zie hier. Ik zeg: gaan!

2012... Een mooi getal. 365 Dagen vol nieuwe dingen. Laat maar komen. Wel graag wat lievere dingen... positieve ontwikkelingen, een Baan! En..., ik heb me voorgenomen eens wat vaker 'ik hou van jou' te zeggen. Ik hoop dat dat ook wat vaker tegen mij gezegd wordt!
What the world needs now, is love, sweet love.... En twee weken Bali natuurlijk ;)










l'Enfant au walkman of een kerstmannetje?

En het regende en stormde zó hard, dat ouders in de auto wachtten! >