Travailler c'est trop dur!

Hmm, ik zag dat mijn laatste blog geschreven was op 11 augustus. Dat geeft te denken... Geen zin meer? Gedoe? Andere prioriteiten? Wat het ook is, ik ben er weer en heb zin een stukje te blabliblablaën!







De afgelopen weken stonden natuurlijk volop in het teken van verhuizen. Tussentijds was er gelukkig ook nog afleiding van doos en bubbeltjesplastic in de vorm van een, bijvoorbeeld, overvliegende smurf. Het was 'Ballonfiësta" en Barneveld en omgeving bruisde en zinderde.
Op een mooie zomeravond kon het dus zomaar gebeuren dat er een Calimero of levensgrote kangaroo overkwam. In ons geval bijgaande smurf. Door een waterkraan? M'n zolen! ;)

Overigens vergleden de weken in een mist van schuurstof, houtkrullen, natte behangvellen, kwasten en rollers en terpentine tot m'n wimpers. Wat een geluk! Ik heb een aantal meer dan schattige vrienden en familie en ik heb, echt waar, super hulp gehad. De dagen waren niet alleen vruchtbaar maar bovenal gezellig en véél gelachen! Best relaxt eigenlijk.
Alle donkerbruine landelijkheid is getransformeerd in licht en luchtig wit met een toets van aquamarijn. De keuken moet nog maar dat laat ik maar doen. Het is zo'n ongelooflijke s... klus, daar ben ik niet voor in de wieg gelegd.

Boer Harms had hoge nood in de vorm van hoog gras. Meer dan twee kontjes hoog en bezaaid met prachtig blauwe korenbloemen. Maar hoe lieflijk ook; het moet er een keer af. En het bleef maar regenen deze augustus maand... Vorige week donderdag toch maar gemaaid en zaterdagnacht ging het in balen. Jammer genoeg niet de kleine baaltjes die we zelf gebruiken, daar was het nog te nat voor dus Dinette (of Dick?) geven het nu aan hún vee. Mooi, dan is het toch geen verloren oogst!

Dat waren mijn belevenissen van de afgelopen 3 weken... Treurige score? Tja, de bungeejump, parachutesprong en formule 1 race bewaar ik lekker voor een andere keer! :)

En dan morgen D Day! De dozen die al 2 weken ingepakt op transport staan te wachten, de meubels die in een verder ontzielde woonkamer staan; morgen wordt alles door sterke mannen armen opgepakt en meegenomen naar wat mijn nieuwe veilige haven wordt. De meterstanden opgenomen, de laatste post aan nummer 155 in mijn tas. . Met veel onzichtbare bagage en met andere mensen om me heen (waaronder een gezinnetje van 4 met een mamma die Gerrita heet en waarvan ik het heel leuk vind dat ze op fietsafstand van me wonen!!!!)
Veel lief en gelukkig weinig leed laat ik achter in de muren en vloeren van het huis aan de Laat.
December 1987-augustus 2010.

Wat zal de toekomst, míjn toekomst, brengen?
Ik ga naar nummer 16-50.
Ik ben van plan daar héél gelukkig te worden.Amours secrèts, passions public

Les îles Marquises

Het is wel de tijd der mijlpalen. Eerste eigen auto, een zeeRover gelijk maar ;). Verhuizen naar een pittoresque houten huisje in between two villages waar ik niemand ken. Een eigen tuin inclusief vijvertje, ook mijn eerste want in Alkmaar was het een dakterras. Eigenaresse van een bedrijf. Dat een 'beetje' op de achtergrond is geraakt door al het emotionele geweld maar wat straks natuurlijk een beursgenoteerde multinational wordt. En afscheid van een grote liefde. En dat is het meest ingrijpende van alles. Maar daar moet ik nu niet over nadenken dus we gaan het maar eens hebben over de sportieve prestatie van afgelopen zaterdag!

Was het niet (bijna) alle dagen zeer goed, goed tot redelijk goed weer de afgelopen we(e)k(en)? Zo niet zaterdag 8/8. En dat was nu juist de dag waarop wij, dat is: onze buren Dick en Marjan, hun dochter Brenda en diens echtgenoot Ronald en wij zelf, de Pontjesroute gingen fietsen. Achteraf hadden we net zo goed de watertjes kunnen overzwémmen want nat waren we toch al...

Om 9 uur zaten we in de auto op weg naar het station van Castricum. Ik reed, M zat helemaal achterin zijn krantje te lezen, Marjan naast mij voor de broodnodige chitchat en Dick ertussen in. Drie fietsen erbij en B en R met nog 3 fietsen in de bus van Bouwman.
Gelukkig bleek er op het station een Kiosk waar we eerst maar flink aan de koffie (ja, wat dacht je dan?!) zijn gegaan, gelardeerd met een saucijzenbroodje, want het kwam met gólven de hemel uit.
Toen het overging in spetteren zijn we met stoere blik op de rossen gestapt en 'en avant les enfants de la patrie!'.
Het moet gezegd, als je erin loopt/fietst/zoent (ook zeer aan te bevelen) is het minder erg dan wanneer je ervan binnenuit naar kijkt. Met uitzondering van dat laatste want dat is altijd fijn natuurlijk. Mits met de juiste persoon. :). Bijvoorbeeld in Amsterdam tijdens een zomerse stortregen. Ik dwaal af.

Prachtige route. Veel groen, dat spreekt, maar ook snoezige dorpjes en dus af en toe een pontje.
Toen we ergens tussen Uitgeest en Akersloot waren doemde er een zeer Hollandse molen op uit het lover; een fotomomentje! De dame die in de belendende tuin haar boodschappen stond uit te laden wilde de foto wel maken en, lieve mensen zijn overal: we mochten mee naar binnen om een kijkje te nemen in de molen! Haar man was molenaar geweest op een andere molen en toen ze gepensioneerd waren, kochten ze deze. Klein maar echt super lieflijk en romantisch. Mooie verhalen vertelde ze, onder andere over een Joodse familie die hier ondergedoken had gezeten tijdens de oorlog en deze heeft overleefd. Ik kreeg er kippenvel van.

Verder ging de route Alkmaardermeer langs Akersloot, De Rijp, Spijkerboor. Enig hè, die bijzondere namen? Het was voor mij een beetje een thuiswedstrijd dus geen gegniffel over 'gekke namen' maar de rest van het gezelschap verbaasde zich over 'Jisp, Knollendam en Stierop'. Toch allemaal heel wat poëtischer dan Almere!

Het eerste pontje leverde problemen want dat moesten we zelf vanaf de overkant naar ons toe trekken d.m.v. een ketting maar die bleek vast te zitten. Onze mannen, heus van het type 'Jan, Piet, Joris en Corneel' (does it ring a bell?), kregen er geen beweging in. De jongste man van het gezelschap heeft zich toen het schompes gefietst óm het water heen (zo'n 4 kilometer, naar later bleek), om de ketting aan de andere kant los te maken. Net voordat hij arriveerde, liep er een jongen die we riepen en ja hoor, ketting los, trossen los; gáán. (10 meter hè, hebben we het over).
Zo geinig, met z'n zessen op een soort vlot, fietsen erbij en varen maar. Het heeft iets heerlijk Bromsnorderigs en past helemaal bij mijn état d'esprit van de laatste tijd. Het kan me bijna niet kneuterig genoeg.

Omdat we met de Bouwmannetjes en route waren, waren we véél sneller dan wanneer we alleen zouden zijn geweest (de analyse leert ons niets. Wij zijn wel van het genre: koffiedrinken op terrasje, nestje zwanen bestuderen, koffie drinken maar nu op een terrasje, portemonnee vinden en eigenaar achterhalen, lunchen in een oud, verbouwd kerkje. Zou dát het oponthoud veroorzaken?). Om 16:00: Alkmaar, de Laat. Mijn huis (nog 20 dagen!) dus.
Even verfrissen en daarna lekker uit eten bij Wonder's in Egmond aan zee. Best trek, na 44 kilometer bijna non stop en ook nog eens bijna non stop in de regen, fietsen! Het smaakte voortreffelijk. Na het eten een strandwandeltje, even voelen hoe zálig het water van 'mijn' vertrouwde Noordzee is en toen weer richting KWB.
Sporty Spice of niet?

En nu de laatste loodjes vóór de verhuizing. Vrijdag naar Alkmaar om me uit te laten schrijven, (verhuis) vergunningen te regelen en de laatste spullen in te pakken. Oooohhh, het is leuk (?) maar ook zó eng!

Een onbekende weg te gaan....

Des larmes sucrés.

Tarantelle

Ja, ik was ergens gebleven.... Ah si; in Italia! De lunch in Trattoria San Salvatore. In mijn eerste blog, die, die op mysterieuze wijze meer dan gehalveerd bleek na publicatie, twijfelde ik nog of ik dit adresje wel zou prijgeven maar de tijd heeft me milder gestemd..... www.trattoriasansalvatore.it

De plek was dus sprookjesachtig en na een copieus maal, óp naar Dervio, gelegen aan de oostkant van het Comomeer. Na een warm onthaal hebben we de dagen erna in opperste vakantieroes doorgebracht: beetje zwemmen, beetje eten (....), beetje drinken, wat lezen, beetje crisscross over het Comomeer varen (Bellaggio is een aanrader! Ook Menaggio is lieflijk maar minder pittoresque) en maar hopen op een glimp van George Clooney. Nou, kan je net denken, geen pínk, geen lurf, geen... Niks! En ik had net zo'n trek. In Nespresso.

Helaas komt ook aan al dit dolce far niente een eind dus hóp in de macchina naar Milano waar we onze Roberto oppikten om maar weer eens te gaan lunchen. Dat deden we deze keer in een geinige uitspanning in een heerlijk lommerrijk park omgeven door musjes en Milamezen. O nee, Milanezen. Flauw? Ja. Maar wel een zálig penne Al'arrabbiata!

Baci per Roberto, ik moet gaan. Gauw verkleed van stadsdress naar vliegtuig outfit, eerst met de metro naar station Cardona en daarna naar Malpensa waar de KLM vlucht voor mij gereed stond. Zwaai, zwaai, dag lieve kindertjes, zus en zwager, tot in Nederland!

Na een heel voorspoedige trip van zowat alle denkbare vervoersmiddelen op één dag, kreeg ik direct na landing een sms van M die 'gilde': 'geen treinkaartje kopen want ik sta voor de deur!' Waarom is die man toch altijd zo verdraaide lief?

Een heerlijke 2 weken waren voorbij gegaan . Althans, zo voelde die 5 dagen. Veel gedaan en gezien, lekker bij m'n kindjes geweest, bijgeklets met zusje en zwager, Robert, die ik véél te weinig zie, weer eens in de armen gesloten. Zucht....
Maar toen!

Toen belde Paul of het schikte mijn auto de volgende dag te komen brengen. Of het schikte? Whaaa!!!! Mijn eerste EIGEN AUTO. Ja heus, het is écht waar! Ik heb nog nooit een auto van en voor mezelf gehad. En nu heb ik een mooie Rover voor de deur. Een zee(groen) rover mét haak, trekhaak, voor de goede orde. En een groene kaart, een deel I op mijn naam en een verzekering met een zó'n stomme naam (maar wel heel goed hoor!) dat ik hem hier niet neerschrijf.

Ik ben blij dat er toch zoveel lieve, goede, aardige en behulpzame mensen om me heen zijn.

En ik heb zo'n ontroerende vondst gedaan in een oude dekenkist vanuit de kelder van mijn tante. Daarover later meer.

Mémère....