l'Horizon chimérique

Gisteren was zo'n dag waarover je 's avonds met een gelukzalige glimlach in je bed na mijmert. En dat, terwijl ik 's morgens een afspraak had bij een podologe (heeft het iets met poten te maken? Ja dus; lees verder) om mijn poezelige voetjes aan een nader onderzoek te onderwerpen. Pijn sinds de opruimklus met Wendy in Frankrijk en maar denken 'dat het vanzelf wel overgaat'. Maar nee, not the case. Soms, best lief maar toch raar en vooral belemmerend voor een volwassen mens, had ik babyvoetjes: dikke kussentjes bovenop. Dat is alarmerend. Voetoedeem!! Straks kruipt het omhoog en loop ik met een keel als een kalkoen! Podo wist me gerust te stellen, voor een groot deel door met zachte, ervaren en geruststellende handen mijn voeten in de hare te nemen. Scan, afdruk en tralala. 'Mooie voeten, eigenlijk niet te geloven dat er iets mee is', aldus podo l. Edoch. De zenuwknoopjes (haar woorden!) in mijn voorvoet zijn ontstoken en dus moet ik (tijdelijk, tijdelijk!!!!) zooltjes. Gelukkig mogen ze in mijn All Stars en hoef ik niet aan de leren Mephisto's of ander tot allergie leidend schoeisel. Slippertjes zijn een tijdelijke no no maar tijdens de vakantie mág het. Yes! Nog 2 weekjes wachten en dan loop ik op zooltjes. Zul je zien dat het halve zijn... :)

De rest van de dag verliep ook buitengewoon aangenaam. Zacht briesje met een zweem herfstkruid, dreiging van storm & thunder, toch beloftevol. En ik had mijn meer dan geslaagde menselijke contacten (zou Maarten Koning (Het Bureau) zeggen) ruimschoots gehad. En zo waren er meer plezierigheden gedurende de dag. Happy days, yèh, volgens the Fonz!

Maar dan moet ik toch zeker ook mijn dagen op het strand met jullie delen. Nicht Carla en man Hans beheren 26 huisjes op het strand in de kop van Noord Holland en ik mocht komen logeren, jippie! Als rechtgeaarde Noord Hollandse met strandbenen en een wind hoofd doe je mij geen groter plezier dan bivakkeren op het strand. Daar kan geen Veluws bos, geen dartel hert, geen rust van ruis tegenop! Daar ging ze hoor, bepakt als een Turkse familie met 9 kinderen. :) Tja, ut ken vriezen en ut ken dooien, n'est ce pas?
De dagen waren heerlijk relaxt. Lekker kletsen, wandelen, zwemmen, zonnen, eten, drinken en vooral ook weer eten. Nichtje Freddy (Frédérique, ik zeg het er maar bij anders krijg ik op mijn kop van haar moeder, mijn zus dus) kwam logeren omdat we donderdag naar Texel zouden gaan en dat is natuurlijk superleuk voor een 9 jarige! Wellicht was ze bij Hans gebleven als ze had geweten dat een substantiëel dagdeel gevuld zou worden met de vrouwen hobby 'shop till you drop'. Dat hebben we goedgemaakt met kinder omkoperijen als zuurstokken, poffertjes, borden patat, 3 chocomel en een mooie (half) edelsteen met in gefreesde berenklauw. Dat staat voor kracht en nog iets en omdat Freddy nogal een tomboy is, sprak vooral die klauw en de betekenis ervan haar aan. Ook het speelhonk-ding met klimmuurtje, zwabberend touwladder, glijbaan en wip (ja, ik was de klos. Toch wel eens leuk, zo'n wip) liet zij niet onbetuigd en geef haar eens ongelijk?!
Waarom gingen we naar Texel? Niet voor de schapen, de zee, Den Burg, de bootovertocht, de zeebonken, de schapenkaas (eerder een reden om het op een rennen te zetten) of de ex- schoonfamilie. Neen! We hadden een lunchafspraak met de familie Porter! Franca, Darren, mamma Franca en Fleur zaten al aan de alcoholica in verschillende verschijningsvormen toen wij het terras opdraaiden en de stemming zat er gelijk goed in. De meisjes lachten eens schuchter maar lief tegen elkaar en na wat chocomel en cola brak ook daar het ijs. De lunch, heel lief door Darren aangeboden, was een echte no-nonsense-kop-van-noord-holland-Vlaamse friet met mayo en kroket lunch. Mjammie! De droge witte smaakte er voortreffelijk bij. Een zilte afdronk met een zweem van een licht zuurtje wat waarschijnlijk de mayonaise was. Lekker hoor! Bepperdebep, er werd wat af- en bijgekletst en ook met mamma Franca klikte het goed. Die is gelukkig weer helemaal boven jan en daar, letterlijk, boven lange Jaap (=vuutoren van Den Helder maar dat had ik al eens gemeld. Home is where the lighthouse is).
Een tijd van komen en een tijd van gaan, partir c'est mourir un peu. De zakdoeken deden niet alleen dienst om traan en snot mee weg te vegen maar ook als laatste groet. Zwaai, zwaai en adieu! Het ga je goed! Maar gelukkig is het zo dramatisch niet want dit is geen boek van Multatuli en Carla en ik gaan nog wel eens (eventueel met aanhang) naar de Charente om de kennismaking te hernieuwen.

De verjaardag van broertje Pieter was een knusse. Mijn kleine broertje is eindelijk zijn veertigste levensjaar ingegaan (iets waarmee hij mij intens gepest heeft, zoals kleine broertjes doen) en samen met echtgenote Hyon was het een soort 'La grande bouffe' wat wij helemaal niet erg vonden.

Zondag avond ontpopte zich, geheel onverwacht, ook omdat ik geheel onverwacht ter KWB raakte, als 'oud hollandse spelletjes avond'. Behalve dat we geen oud hollandse spelletjes deden maar pictionary met de buren. M en ik moesten nog eten maar het werd een zwaan-kleef-aan avond want toen Dick en Marjan er waren, volgden dochter, schoonzoon én zoon al fluks. We hebben gegierd en gewonnen (ik dus hè, samen met Brenda, mijn buurmeisje. Goed team) en vooral ook gedronken. Dat eten kwam er natuurlijk niet meer van maar toen het bedtijd was, zo tegen twaalven, bleken Marc en ik bijna 3 flessen rosé te hebben weggeklokt. Een tópavond!

En ik denk dat ik het hier maar even bij laat. Zoveel tekst. Brr... En ook nog zoveel leuke foto's; ik kan niet kiezen! Het worden er veel, schat ik. Dus veel lees en kijkplezier!
Dag kinderen, dag vogels, dag bloemen. Ssssssssst...........

Les jours de joie

Tiens, je reviens!

Over mijn vorige blog (het lijkt op een inhaalslag maar het is louter toeval) is mij ter ore gekomen dat het 'nogal rommelig' was. Kan. Ik ga zitten en laat de tekst via mijn hersencellen, hart en buik naar de spieren in mijn schouders, armen en uiteindelijk vingers stromen. En wellicht dat er nog meer spieren mee gemoeid zijn. Hoogstwaarschijnlijk. Kortom: er is geen plan whatsoever. Dat is de verklaring. Geen excuus maar dat is natuurlijk ook niet nodig :)!

Zal ik dan maar weer eens een samenhangend verhaaltje schrijven? Iets wat men aankan? Met een duidelijk begin en einde? Goed dan. Komt ie:

Een week of wat geleden, zat ik in de trein richting Amsterdam Zuid waar ik die dag een opdracht had te vervullen. Krijg ik opeens een sms binnen (ik citeer): 'Hoi, ben jij toevallig zaterdag 16 juli in Alkmaar? Dan vieren we de laatste ongehuwde dag van Eric N met een uitgebreide dis in Het Eetpaleis. Ik doe mijn best om oude (stille) liefdes te traceren en voor een dessert uit te nodigen. O ja, ik heb je nummer van je zus gekregen. En ik vind het helemaal niet gek als je nee zegt. Groetjes uit 072. Iwan O.'
?????????????????
Eerst had ik even geen clou wie deze heren waren. Maar al snel viel toch het muntje van 20 Eurocent (ik zeg nóóit Eurocent hoor, beláchelijk. Maar ik vond het nu een aardige toevoeging. Ai, we gaan weer de kant van het onsamenhangende op!): Eric en Iwan, 'mijn' vikingen uit de mid-tachtiger jaren! Iwan werkte als Do-za (donderdag-zaterdag hulp) in het pand waar ik mijn reisbureau runde en Eric kwam, als zijn vriend, heel vaak buurten. Héél vaak, bedacht ik me nu ;). Enfin, Nu ik wist wie de heren waren was het zo klaar als een klontje: ik ga! Nooit geweten dat ik een stille liefde was en licht gevleid omdat de vikingen toch zo'n jaar of 6 jonger zijn dan ik. Allerlei herinneringen kwamen naar boven, heel plezierige, vrolijke uit lang vervlogen tijden waarin ik skibroeken droeg met pumps eronder, te grote colbertjasjes en oorbellen zo groot als pizzaborden. Nederland werd Europees kampioen voetbal en de vikingen kwamen mij halen in een oude (in mijn herinnering oranje gespoten) auto met vlaggen uit de ramen. Ja Iwan, je kunt op me rekenen! Hoe laat moet ik uit de taart springen?

Op de dag zelf reed ik naar Alkmaar waar ik bij mijn tante zou slapen, in mijn 'eigen' oude huis en in mijn 'eigen' oude slaapkamer. Best een beetje zenuwachtig hoor want het idee om als 'het snoepje van de week' in een vol restaurant en aan een tafel vol aantrekkelijke mannen te worden geïntoduceerd, lokte mij niet geheel en al. Maar goed, A=B dus en avant. Fris bloesje aan, haar in de plooi, kleurtje op de lipjes en dikke sjaal om want het was een typisch Hollandse zomerdag/avond....
Iwan stond al in de hal met een sigaretje op de taartspringster te wachten, samen met een ander bepaald niet onaantrekkelijk heerschap. Het beloofde een bruisende avond te worden!
De gom in kwestie zat gelukkig met zijn rug naar de deur dus ik kon hem met de soepele tred van een tijgerin benaderen (nee, niet bespringen want deze man stond immers op het punt te trouwen en bovendien, zoiets doe je niet in een stampvol restaurant). Whaaaa, 'Marrylies?! Hè?! Wat een verrassing! Wat leuk!' Nou ja; loftrompet, vlaggen uit, rode loper, aanzwellende muziek.
Oef! Hij herkent me én het valt in goede aarde!
De avond verliep super gezellig. De 'bruis' aan tafel veranderde natuurlijk wat want dat gebeurt nu eenmaal als een kip het hanenhok betreed. Lief en grappig!

Na het toetje (ik koos voor een frisse scroppino) togen wij naar Henry's op het Waagplein waar ik al in geen eeuwigheid was geweest. Eerst een beetje bruine kroeg/eetcafé, nu een hippe design tent maar nog steeds dezelfde, relaxte sfeer. een top avond. En (na een intermezzo met mijn buurman die naast mijn tuin aan het jeu de boulen is) wat ik maar wil zeggen: laat je verrassen. Maar niet door een hoosbui; snel mijn notebook dichtklappen en naar binnen vluchten!!!! Brrrrr.

Foto's: Met Eric, met vrienden in hetzelfde restaurant maar dan in de zomer van 2005, ik, voor hetzelfde restaurant, nazomer 2006, met neven en nichten in hetzelfde restaurant nazomer 2006.

Sous sa grande ombrelle....