Si j'étais elle...Je la suis!

Het stomme is: ik moet in mijn agenda kijken wat ik ook alweer 'allemaal' gedaan heb de laatste weken! Was het zoveel? Was het zo onbelangrijk? Begin ik te aderverkalken? Ben ik teveel bezig met de toekomst? Nee, nee en nog eens nee. En ja, ja en nog eens ja want het is van allemaal een beetje en van allemaal een beetje niet. Behalve dat aderverkalken dan want zover ben ik nog niet in het verval.

<-sprinkhaan op de laatste fleurige oprisping.

De laatste weken waren eigenlijk best prima! Ik heb een beetje kunnen 'investeren' in Le Balai; eerst een netwerkborrel (aangeduid als Cocktailparty) in Ede. Ik had drommen mensen verwacht maar die avond waren er jammer genoeg slechts 2 handjes vol. Er waren ook heerlijke hapjes, meer een bescheiden diner buffet eigenlijk, en daar heb ik me vol overgave op gestort. Figuurlijk dan :). Dit weg peuzelend kwam er een Amerikaanse dame naast me zitten en ontspon zich een hartstikke leuk, sprankelend en interessant gesprek. Later hoorde ik (ze gaf me haar visitekaartje omdat ze een boek samen met mij wil schrijven over het al dan niet talent hebben voor organizen en dan wel op gender basis. Dat boek komt er misschien nog wel een keer. Wat heeft het leven nog voor me in petto?!) dat het één van de Professional Organizer goeroes is, helemaal ingevlogen vanuit de USA om in Ede een symposium te geven: Judith Kolberg. Mij hiervóór niet bekend maar nu dus wel!

Tussendoor wat gewerkt met mijn Somaliër Abdi en zijn vrouw. Woningstichting, gemeente, meubels kijken, oeverloos bellen met een Nuon, een UPC, een belastingdienst en dit alles met de communicative vaardigheden tussen klant en mij van een doofstomme blinde tegen een van ledematen gespeende Chinees (vertaling: ook gebarentaal werkt niet of nauwelijks want de <-Kantoor associaties van een Nederlandse en een Somaliër lopen volstrekt niet synchroon. Het blijft een avontuur.). En, wonderbaarlijk genoeg: we zijn zo goed als 100% op de rit! Na de verjaardag van mijn knappe, in alle opzichten, neef Maarten hebben we met veel mensen afscheid genomen van de lieve vader van mijn schoonzusje Hyon. Hoewel ik hem niet heel vaak heb ontmoet, was het toch voldoende om erg onder de indruk te zijn en verdriet te voelen op de dag van zijn crematie. Dat hoort óók bij het leven.

Mijn vriendinnetje Sabine kwam mijn villa bezichtigen en nam daarbij niet alleen een mega zware tas gevuld met heerlijk tijdschriften maar ook een schitterende bos bloemen mee. Heel bijzondere. Een soort lelie-orchidee achtige. Zie foto. Ze staan ruim een week te stralen maar nu begint het toch wel een droevig geheel te worden. Jammer want ze zijn erg decoratief! En afgelopen weekend had ik een logé en wel Juana. Juana woont samen met Gerard. Gerard is een vriend van mij die ik al zo'n 16 jaar ken, niet vaak zie maar me wel heel dierbaar is. En Gerard ontmoette Juana op het vrijgezellen feestje van Miguel, de broer van Juana en een vriend van G. en mij. Kun je het nog volgen? Ze werden verliefd precies in de tijd dat M en ik dat werden: mei 2002. Bij hen is het iets aardiger afgelopen want ze hebben samen een huis gekocht en een kindje gefabriceerd. Julian lijkt op een lief klein bosfauntje. En zondag begon hij voor het eerst stapjes te zetten! Mijn tweede Le Balai investment was een info avond van de ING. Samen met vriendin Jacqueline die heel bijzondere balpentekeningen (zie www.jacquelinelaros.nl) hebben we ons in Apeldoorn laten voorlichten door 2 wizzkids van Google en Quickcheck die ons, en de rest van de zaal, vertelden hoe onze site er uit moest zijn om hem optimaal te laten functioneren én wat je moet doen om een hoge score te halen bij de zoekmachines. Ze hadden mijn site als voorbeeld genomen en dat was natuurlijk top: iedereen in de zaal wist gelijk van mijn business én ik kon optimaal mijn voordeel doen met de uitgelichte voorbeelden!

En nu ben ik snip en snipverkouden. Na mijn rit naar Ikea was ik toe aan iets warms en wat ik in Parijs eigenlijk altijd deed: ik ben lekker warm gaan eten! Alleen waren het nu spruitjes in plaats van bouillabaisse of een chateaubriant....

Verder takelt de tuin steeds verder af. De bollen zitten weliswaar in de grond, met dank aan G, maar boven de grond wordt het een kale zooi. En weet je wat? Voor mijn raam staat een boom. Toen hij nog groen en vol was was het een mooie, nu vallen zijn takken met bossen op het terras. Die boom, dat is een Duivelswandelstok! Zo heet ie! Heb ik weer; zit ik alleen in een stille en bosrijke omgeving met geen living soul in de buurt, laat staan een warm en beschermend lijf naast me, heb ik een Duivelswandelstok voor het raam!!! Maar wat nu zo raar is: hij heet óók Engelenboom! Contradictio in terminis. Nu kan iemand er wanstaltig uitzien maar een engelachtig karakter hebben. Omgekeerd kan ook maar dat is eigenlijk enger. Het is maar een boom. Hopelijk een karakterloze. Als ik over 3 weken geen nieuw blogje heb geschreven verzoek ik je eens onder de Araliáceae op nummer 50 te kijken....

<- het bosfauntje. En ik.

Restons amants...?

Angela...

Angela van de woningstichting belde me net. Nou ja, om een uur of half vijf. Ik zat in de auto van Barneveld naar Putten en er reed een tractor voor me met een snelheid van 30 km p/u. Normaal zou ik daar omheen gejakkerd zijn maar nu tufte ik er lekker achteraan, blij met het alibi dat me verschaft werd om 'ongestoord' te kunnen bellen. De auto's die me voorbij scheurden keken geërgerd of verbaasd naar binnen. Pech gehad. Ik was in gesprek over de verhuizing van mijn cliënt Abdi die donderdag de sleutel van zijn huis krijgt waar hij, voor het eerst sinds hun geforceerde scheiding, 3 jaar geleden in Mogadishu, met zijn vrouw en hun drie kinderen gaat wonen. Ik was het vergeten! Blij dat ze belde maar nu moet ik een andere belangrijke afspraak omzetten en dat vind ik ook echt erg.

Kort daarvoor had ik, ook alweer vanuit de auto maar nu stilstaand, een belletje gepleegd met M om te vragen of ik iets op kon halen. Maar dat kon helaas niet want zijn ex (de eerste ex) was op bezoek. Afwijzing. Gevolg: ik hevig geëmotioneerd op gesprek bij een ongelooflijk lieve man van het UWV, die me sterk aan een ex-collega deed denken en die me goed geholpen heeft. Maar nog steeds roeren de emoties zich. Heftig.Buurvrouw ontmoet..... :)

Die roerden zich trouwens ook op 'hertenkamp' de Hoge Veluwe waar het mannetjes hert burlend en driftig op z'n vrouwtjes lettend, zich de baas van het bos toonde. Altijd riepen wij dat 'iedereen' 'altijd' maar wild zag onderweg en dat men hele opgezette reeën, eekhoorns, wilde zwijnen en wat dies meer zij in vitrinekasten bewaarde. Wat een pech! Wij zagen nóóit eens wat. ja een keer een verdwaald reetje waar we nog net een hoef van zagen wegschieten in het lover en een dooie buizerd gevonden in de wei. Nou, dat kunnen we nu niet meer zeggen want voor ons, op zo'n 100 meter (of minder?) ontvouwde zich een weergaloos schouwspel van zeker 40 hertjes met een bok die zijn gewei met trots droeg. Dit klinkt heroïscher dan het vermoedelijk is want aan het einde van de bronstijd zakken die herten zowat door hun hoeven en ik vond deze ook een burl geven die een laatste krachtinspanning vermoedde. Beetje schor en niet erg overtuigend. Maar wij kunnen nooit meer zeggen dat we nooit eens wat zien! Overigens was het publiek (want je hebt van die spots die blijkbaar 'iedereen' ook weer weet te vinden) niet minder imposant. Zowel in aantal als in meegenomen materiëel....

De herfst heeft toe geslagen. Deze week was het weliswaar wonderbaarlijk mooi weer, de blaadjes vallen en verkleuren (in welke volgorde dan ook) onverbiddelijk en onomkeerbaar. De tuin biedt een steeds afgetakelder aanblik. Zeker ook omdat ik zelf een gat heb gesnoeid in een zeldzame blauwspar die nu als een slanke den door het leven gaat. Een soort size zero. Tenminste, ik hoop dat ze het leven niet láát! Het geeft meer licht in mijn duisternis maar ik ben wel een béétje verbaasd over mijn eigen doldriestheid. Ik hou blijkbaar van snoeien. Toch het goeie vak gekozen!
Enfin, het licht, verder met de herfst sonate, krijgt de lage, gouden gloed van het najaar, de spinnetjes weven zich een slag in de rondte en leggen voorraden aan voor magere tijden. Toch wel mooi ook, dit seizoen. Zolang de zon maar schijnt!

Je suis seule sur la terre, sous une lune noir...