ça c'est passé, un jour d'.......

April heb ik overgeslagen. Nee, ik heb wel gelééfd en ook best goed trouwens, dank je, maar ik heb GEEN BLOG geschreven! Ben ik wel in de wieg gelegd voor dit? Schrijven vind ik heerlijk en leuke fotootjes links en rechts maken ook. Daar zit het hem niet in. Het ontbreekt me eenvoudigweg aan discipline. Ik ben gemakzuchtig. Dit is een constatering die ik samen met mijn wekelijkse gesprekspartner heb mogen vaststellen. Maar om heel eerlijk te zijn, dat wist ik al. Ben ik dan lui? Nee hoor, helemaal niet, maar ik heb 'mañana genen'. Altijd al gehad. Om vijf voor half negen zat ik als achtjarige nog ijverig huiskamers, ingericht en al, te tekenen. Hoezo om half negen moet je in de klas zitten? Fietsend naar de middelbare school was er altijd wel een evenement (kikkertje in de sloot, zielige oude man die moest oversteken, interessante poster op een raam) dat mij stagneerde. En ach, hoe erg is het om een les te missen, op een mensenleven gerekend? Zo kan ik eindeloos doorgaan. En gek genoeg, eenmaal in een werkkring was ik niet te stuiten en kon ik doorgaan tot de lichten uitgingen (wat weer een verhaal op zich is en het vertellen waard maar dat dan maar een andere keer). Mañana was een woord dat alleen voorkwam in het land waar ik de meeste van mijn klanten heen boekte....

En nu zit ik in de ondergaande zon, met in een mooi glas koele Martini en 2 tinkelende ijsblokjes, dan eíndelijk weer een stukje te schrijven. Ik heb wel een onderbreking gehad van zeker een uur want mijn buurvrouw Lieneke kwam terug van een fietstocht met verdwaling en dat moest gevierd. Ik bof deze buurvrouw!

De laatste weken waren vol en overall ook leuk en bijna aldoor fijn. De verdrietige kanten worden steeds ronder en het zal (hopelijk) niet lang meer duren tot ze volledig geïntegreerd zijn in mijn leven. De sporen blijven, zullen altijd blijven. Er is hard tekeer gegaan met mijn hart en mijn 'zijn'. Ik vraag me zo nu en dan af of mensen zich realiseren wat een impact hun acties op anderen kunnen hebben. Wellicht wel maar het invoelen ontbreekt. Je zou haast zeggen 'Je leeft toch voor je eiguh' (een man die op het strand lag te zonnen een dag na de Tsunami, de lijken spoelden bij wijze van spreken nog aan...). En, op de keeper beschouwt, is dat ook zo. Dat heb ik het laatste jaar in elk geval heel goed ervaren. Maar nee, geen geweeklaag, geen verzuurde toon; en avant! Kwestie die blijft: moet ik 'vriendschap' (die het eigenlijk óók niet is) aanhouden of doorknippen? Zucht...

En wel: ik heb een bijzonder leuke en interessante opdracht. De eerste afspraak is volgende week en ik moet ervoor naar Duitsland. Dat vind ik spannend maar ook prikkelend en het past heel erg bij mij dus ik kan niet wachten tot het zover is.

Mijn tuin, altijd weer een door mij geliefd item, ligt er groen en geurig bij. De Blauweregen is weggelopen uit Wonderland maar jammer genoeg is de grijze regen een grote stoorzender. Waar blijven die malse voorjaarsdruppels? Met grote, lichtpaarse trossen verheft ze mijn tuin tot een kleine lusthof maar ik moet wel zorgen voor wat vocht want anders laat ze haar betoverende bloempjes los en liggen ze als mislukte origami vogels naast de vijver. M heeft een étagère voor me getimmerd, naar mijn tekening, en die staat nu heel parmantig te wezen met bakken vol kruiden en kittige viooltjes (die dingen zijn trouwens onverwoestbaar zeg. Storm, hagel en vorst, die kopjes gaan steeds weer omhoog. Kan ik nog wat van leren!)
Vandaag heb ik 2 kleine kikkertjes in mijn vijver gespot. Ik zat op het bruggetje met mijn voeten in het water en mijn armen tot de ellebogen erin om oud blad te scheppen, toen een klein plonsje naast me duidelijk maakte dat de kikkerdril kikker geworden was. Niet die hele kluit, althans, dat mag ik hopen want dan is de vijver gedempt :(. Een geinig klein exemplaar zwom weg. In perfecte schoolslag.

De mooiste bloesems vind je uiteraard in de Betuwe. Tweede peesdee zijn we gaan wandelen langs de Linge, na een tip van vriendin Sabine. Idyllische plekjes gezien, met een pontje over het riviertje (1 minuut) en maar strompelen geblazen want ik had een knie die een eigen leven was gaan leiden in de nacht eraan voorafgaand. Ik was namelijk eerste peesdee op teenslippertjes een fikse wandeling gaan maken met buurvrouw en vriendin, naar de theeschenkerij van een kennis van mij. Het was overigens een genoegen want we zaten in de heerlijk lommerrijke tuin, glas frambozensap binnen handbereik en een zelfgemaakt stuk advocaat/kersentaart op m'n knieën. Dat laatste niet voor lang want ik kon me niet beheersen; zó goddelijk lekker!
Domme actie want 's nachts kon ik me niet meer bewegen van de pijn (voor de goede orde: niet door de taart maar door de wandeling op slippertjes. O, dat snapte je al?!) en natuurlijk moest ik uitgerekend die nacht zeven keer plassen. Zeven keer!!! Geen vent in de buurt die je even met sterke armen het bed uit tilt dus ik was een kwartier bezig met iets wat ik normaal in een minuut kan. Maar ja, ik had me zo verheugd op de tocht dat ik me, met dikke ogen van het gebrek aan slaap en een knie die voelde alsof er een velociraptor (vraag maar aan Maarten wat dat is) overheen had gewandeld, uit bed liet vallen en me véél later voortsleepte langs de dreven want gegáán moest er worden! Het linkerzooltje uit mijn wandelschoenen bleek nog in de kofferbak van mijn zeerover te liggen en we waren met de Chrysler dus dat kwam het gehinkepink niet ten goede. De demping links was weg en rechts zat die fijne knie. Mensen keken meewarig en met (zo scheen het mij toe) licht leedvermaak. Quinty Trustfull leek een prima ballerina naast mij. Edoch: ich habe es geschaft en het was mooi, leuk en gezellig.

Nog 2 weekjes en dan zitten Louise en ik in ze pleen naar Roberto in Milano! Ik houd er al rekening mee: eergisteren was ik in Haarlem en ik heb me ingehouden qua kopen. Goed hè? Een Milanese tas moet er nu toch eigenlijk wel inzitten...
En dan: Lesbos! Heb ik weer; ga naar het eiland der vrouwenliefde mét een vrouw. Ik hoop dat er ook nog wel wat lekkere meneren zitten? Ik kijk liever tegen borsthaar dan tegen bossen zwart okselhaar van mijn seksegenoten aan... Hoewel zo'n zweterige heugaveld tegel op een Aristoteles of Zorba ook geen aanbeveling verdient. Snel nog even mijn Demis Roussos Cd'tje opzoeken, mijn repertoire is wat roestig!

Ik krijg trek, het is kwart over zeven. De spinazie roept. Vrij hard nu zelfs. Tot straks!
Zo, dat was lekker. Ouderwetse Hollandse pot: aardappels, spinazie en een tartaartje. Dat was lang geleden.
Ik zit trouwens nog steeds na te denken over Demis R. Hoe schrijf je zijn náám?!

Zondag is het precies een jaar geleden dat mijn veilige haven aan gruzelementen ging. Het doet eigenlijk nog best pijn.

Tijd voor een toetje. Zoet, dat biedt troost. Oh! Het is kwark met citroensmaak..:)
Zoet en zuur, such is life.
En met het toetje en het aflikken van mijn bordje (dat mag in mijn huis) is mijn inspiratie verdwenen. Gauw wat passende foto's en húp, het net op met mijn hoogst interessante bespiegelingen, de wereld houdt haar adem in.

Niet te lang want dan krijg je hersenbeschadigingen en er zijn al ruim voldoende idioten.

Le coeur volcan. Dat doet me denken aan een zomerse nacht in Amsterdam.