Bonne année, Glückliches Neujahr, Happy Newyear, Felice anno nuovo, en Gelukkig Nieuwjaar allemaal!!!
Vroeger las ik deze wens vaak in allerlei talen op kerstkaarten die we thuis ontvingen en was ik gefascineerd door de vreemde combinatie van letters die, voorzichtig door mij uitgesproken, een aaneenschakeling waren van wonderlijke klanken die een mysterieuze en beloftevolle boodschap leken voor die tijd van het jaar.
En beloftevol is het ook dit jaar weer. Tweeduizendenelf is van start. En hoewel ik het snot voor de ogen heb, voel ik de bruis en dynamiek van het nieuwejaar, de geboorte van een verse en frisse periode die 365 dagen zal duren, een onbeschreven blad waarop alles nog mogelijk is.
Tweeduizendentien was niet mijn lievelings jaar. Een beetje tevéél bewogen en hoeveel ik ook van avontuur en het onbekende houd, 2010 had het allemaal in zich, maar het was
rot. het was k... Baan kwijt, huis kwijt, liefde kwijt, inkomsten kwijt. Ik ben mezelf een beetje verloren in die strijd. Het begon immers al in 2009 en de rek raakte uit het elastiek van mijn leven. Gelukkig is het niet geknapt! En weet je wat? Ik ben erachter gekomen dat het leven mij even in de wacht heeft gezet. Misschien zouden jullie dat allemaal eens moeten willen of krijgen want ik geloof dat het toch zo slecht niet is. Je krijgt zomaar alle tijd om na te denken en omdat je pas op de plaats moet maken, is het denken niet vertroebeld door 'wat je allemaal nog moet'. Je moet namelijk helemaal niks want er ís niks: niets of niemand die op je wacht. Ja, dat is ook wel eng en geeft je het gevoel een vrije val te maken. Dat klopt denk ik ook: je maakt een vrije val en dan trekt er van alles aan je geestesoog voorbij. Dat wordt toch gezegd; dat je je leven aan je voorbij ziet trekken als je denkt te sterven? Gelukkig was ik niet stervende (hoewel er nachten waren....brrr...) maar het zou best eens te vergelijken kunnen zijn. En dan is er altijd licht aan het eind van de tunne
l!Oké, ik heb dus zo'n anderhalf jaar in de wachtkamer van het leven gezeten. Anders dan bij de tandarts lag er geen Panorama of Privé op het leestafeltje maar kreeg ik, nadat ik de deur had opengedaan wél een prachtig panorama van mijn privéleven voorgeschoteld! En dat bevalt me wel. Tweeduizend elf wordt het jaar van de Marrylies. Wachtkamer uit, leven in.
Ik ga het heft weer in eigen hand nemen. Punt.
Als ik nadenk over de maanden die ik in mijn nieuwe huis heb doorgebracht, zijn er weinig oude vrienden die ik heb gezien of gehoord. De échte 'oude' zijn er, waren er en zullen er altijd zijn. Zoals mijn lieve Marionneke waar ik een super gezellige middag, als vanouds, mee heb doorgebracht en die in februari ook nog een weekendje komt logeren. Dat stemt ook tot nadenken. Aan de ander kant: ik heb heel veel nieuwe, lieve en bijzonder mensen ontmoet, gesproken of leren kennen: Helke, Wout, Harriëtte, Doris, Michel, Gert-Jan, René, Roeland, Sabine P, Anna, Agnes, Franca, Darren, Fleur, Lies, Hannie, Eric (alias Hugo), Marieke, Coby, Abdi, Neima en hun kinderen... En zo loop je weer een stuk het pad op met ander mensen die de puzzelstukjes in je leven van dát moment opvullen en jij dat van hen natuurlijk. Het plaatje komt er anders uit te zien maar uiteindelijk past alles wel en zijn alle stukjes dus wéér op hun plek gevallen!
Nu heb ik, tussen deze hersenspinsel door, ook nog gewoon gefeest hoor. Eerste kerstdag was mijn villa Krakelbont afgevuld met mijn familie en veel eten en drinken. En dan besef je dat het erg is voor mensen die geen familie hebben of daarmee gebrouilleerd zijn. Ik zal niet zeggen dat ik het me niet voor kan stellen want wij kunnen elkaar soms met liefde in de liftschacht duwen maar dan blijkbaar altijd nog met de nadruk op liefde!
Tweede kerstdag ging M en ik aan de wandel in één of ander bos. Mooi hoor, alleen had de dooi ingezet en kletste er af en toe een natte kledder in je nek. Desalniettemin een prachtige wandeling afgesloten met, eten is mijn houvast :), een geweldig geslaagde Boeuf Bourguignon. Topdagen.
Oud & Nieuw was ik bij mijn zusje Louise en schone zwager Hans en mijn lievelings kinderen Frédérique en Maarten. Bovendien was Robert uit Milaan overgekomen (zie blog van juli) en hebben we, onder het genot van eten en booze, spelletjes, intieme gesprekken én de oudejaarsconférence, het oude jaar een rotschop verkocht (op mijn verzoek) en het nieuwe als het verloren kind binnengehaald. Zus en ik hebben gelijk maar een shopweekend in Milaan gepland (Roberto, je moet je bed afstaan) dus sparen maar janus!
Ach, what can I say? En forgeant on devient forgeron. Maar wel graag zonder brandwonden. TWEEDUIZENDELF: HERE I COME!
Maar eerst eens goed niezen en een snottebel tegen het beeldscherm lanceren... Effe vegen hoor.
J'aurais à la boutonnière cette fleur d'hier.
